Aafke

Aafke en bewegen. Nou ja Aafke en bewegen. Als het kan minimaal hoor. Aafke een ranke slanke Groningse die ondanks haar weerzin van sport toch maar mooi in shape blijft. Aafke en ik kennen elkaar al heel lang. We zijn ooit collega’s geweest. Op een gegeven moment waren we collega af maar bleef er wel een mooie vriendschap over. Zoals dat kan gaan zagen of hoorden we elkaar soms maanden niet meer. En dan ineens was er weer contact en gingen we gewoon verder waar we gebleven waren.  Zo af en toe gingen we eens uit samen. Maar dat was nooit in de vorm van een sportieve activiteit. De sauna vonden we wel leuk om te doen. Daar houd Aafke wel van. Lekker warm, lekker geurtje, lekker rustig en daarna een lekker hapje.

In het voorjaar hebben we toch iets sportiefs gedaan samen. Wij zijn gaan wandelen. Het was prachtig weer en ik was helemaal in de ban van de 4-daagse dus er moest gewandeld worden. Allebei wandelschoenen aan, rugzakken op en op pad. Hoe ver we gekomen zijn weet ik niet, maar volgens mij was het niet al te ver. Al kwebbelend waren we natuurlijk ook nog een iets verdwaald. Maar we hadden een goed ijkpunt. Het restaurant waar koffie en gebak op ons stond te wachten. En ja we zijn dan net van die speurhonden. We vinden onze weg dan zeker terug. Want gebak daar zijn we allebei gek op. Een volgens mij dacht Aafke dat ze na de wandeling een ernstig tekort aan energie had wat direct weer aangevuld moest worden met suiker of koolhydraten. Nou moet je heel wat kilometers lopen wil je een tekort krijgen maar dat ga ik haar niet vertellen. We hebben allebei een passie voor een zo groot mogelijk stuk gebak. Als we in Duitsland woonden zouden we zeker 2 stukken nemen.

Eind september kreeg ik een uitnodiging van haar om een repetitie avond van haar koor bij te komen wonen. Nu hebben we al vaker samen in een koor gezongen dus ik dacht, laat ik maar eens gaan kijken of het weer iets voor mij is. Die avond was een ook zangpedagoge uitgenodigd. Poeh hé, geen sport beoefenen!! Of toch eigenlijk wel. Hoe vaak we niet opgestaan zijn van onze stoel. Rug recht, hoofd recht. Niet met je hoofd naar beneden kijken dan zitten je stembanden klem. Adem vanuit je buik laten komen en een hele lange zin op één uitademing zingen. Ik dacht die zin zingen is een makkie. Ik heb zoveel lucht in mijn longen van al dat trainen. Maar helaas het lukte me de eerste keer dus echt niet. De tweede keer nog dieper adem gehaald en nu maar hopen dat ik hem wel in een keer kan zingen. Pfff gelukt. Maar het ging niet vanzelf. Toch lastiger dan ik dacht. Het was geen avondje waarbij je uit rust. Werk aan de winkel. Doordat ik ook al gestart was met de Start to Run cursus en ik graag hier mee verder wilde als het zou lukken ben ik met helaas voor Aafke geen lid geworden van het koor. Eerst maar eens lekker hollen, zien hoe ver ik het breng.

P.s. Kijk en lees ook mee op mijn Facebookpagina zodat je geen verhaal, foto, haiku of hersenspinsel meer mist. Vind ik leuk!!!