De ober

Groot, fors, een kaal geschoren hoofd maar met een volle donkere baard. Zijn overhemd spierwit boven een zwarte sloof en daar onder stoere zwarte schoenen. Hij was zich bewust van zijn zijn. Zelfbewust en zelfverzekerd stond hij aan ieders tafeltje de bestelling op te nemen. Joviaal, op onderhoudende toon sprak hij met de mensen.

Aan onze tafel gekomen wist hij te vertellen dat de bestelling zeker een half uur op zich zou laten wachten. Het was druk, misschien wel een beetje te druk.

Maar ach, onder het genot van een drankje werd het wachten ons vergemakkelijkt. De zon kon nog net tussen de huizen door bij onze tafel komen, dus we wachtten rustig af. Maar het wachten werd niet beloond. Tafeltjes naast en voor ons kregen hun bestelling eerder dan wij. Dat gaat opvallen, één keer zul je het niet merken maar als het vaker gebeurt gaat het vanzelf opvallen. De ober met zijn witte overhemd en karakteristieke kop keek langs ons heen. Hij zag ons niet meer zitten, te stil, te gewoon?

Tenslotte moest hij wel langs komen maar had hij geen zin meer, het was hemzelf ook opgevallen. Geen zin om het probleem op te lossen om er achteraan te gaan moest hij ons toch te woord staan. Hij wilde alleen de ober zijn die van verre herkend werd. De gezellige joviale ober, de bon-vivant. Geen probleem oplosser.

Als pleister op de wond kregen we een gratis drankje met de verzekering dat het eten nu snel zou arriveren, excuses zaten er niet bij. Hij vond die 4 mensen daar aan tafel 88 niet zo leuk meer. Zo banaal, vragen waar de bestelling blijft.

De gekozen schotels kwamen daarna gelukkig snel door. Binnen luttele minuten waren de borden leeg. Bijna een dag lang fietsen, laat een restaurant op zoeken en lang moeten wachten op de hap krijg je trek van.
Snel afrekenen en naar huis. We hadden genoeg gezeten, waren aardig uitgerust. Plus het feit dat er nog een klein uurtje gereden moest worden met de auto maakten dat we intussen haast kregen

Maar de rekening klopte niet. De ober had het drankje van de zaak meegerekend. Jammer, nu kwam er nog een confrontatie. De accountant in ons midden had al zitten rekenen tijdens het eten en wist hoe groot de rekening zou moeten zijn. De voorgeschotelde rekening was te hoog.

Na wat gemok ging de nu niet zo zelfbewuste ober het bonnetje/rekening binnen halen. Het lukte hem niet om alleen via zijn schermpje, beschenen door de zon de rekening betaald te krijgen. De accountant wilde het zien. Het rondje van de zaak moest eraf. Met tegenzin corrigeerde hij de rekening. Na de betaling rechtte hij zijn rug en liep bij ons weg, zonder een groet. Naar een tafeltje waar hij wel kon zijn wie hij wilde zijn.