Een hete 4-daagse

Maandag vertrokken de 4-daagse lopers van onze wandelclub uitgezwaaid door familie  naar het logeeradres in Batenburg. Het was al lekker warm en de voorspellingen voor de komende dagen beloofde oplopende temperaturen. Regen is echt een drama om 40 km. te moeten lopen maar hele hoge temperaturen is ook wel een dingetje.

Dinsdag was onze starttijd vroeg wat betekend dat je om 5.00 uur mag/moet starten. Om 3.00 uur op staan, aan kleden, voeten prepareren, ontbijten en de boterham voor onderweg klaar maken. Vroeg? Ja dat is vroeg maar heerlijk als het warm gaat worden.
Het was nog donker toen we vertrokken. Eerst met de auto naar Wijchen, dan met de trein naar Nijmegen en daar nog 2 km.  lopen naar de Wedren/start.

De reis met de trein was rumoerig en onrustig. Iedereen was opgewonden en uitgelaten, eindelijk mochten we vertrekken. De weken vooraf zijn voor de meesten zenuwslopend geweest maar nu gaat het echt gebeuren. De ontlading en blijdschap te mogen starten was groot en de conductrice deed gezellig mee met het opgewonden sfeertje. Ze was wel wat gewend met die jaarlijks terugkerende wandelaars.

Bij de start tegen 5.00 uur begint het net iets licht te worden maar al te licht mag het niet worden want de Waalbrug is op z’n mooist bij een opkomende zon. Na de start wandelen we met lichte schemer door de stad en bij de brug begint de hemel amper te kleuren. Indrukwekkend en een kippenvel momentje die opkomende zon met al die opgewonden wandelaars en toeterende auto’s over de brug. In de stad worden we eerst uitgezwaaid door een bende aangeschoten studenten die ons succes wensen en een paar uurtjes later het bed in duiken om ‘s-avonds verder te gaan met feesten tot de volgende ochtend. Ook dan staan ze weer klaar staan om ons uit te zwaaien.

Net na de brug is er gelijk controle, kaartjes knippen. Pfff, tjonge dat is schrikken, hebben we even niet op gerekend. Er wordt altijd druk geruild en gerommeld met starttijden en bij zo’n vroege controle val je door de mand. Er zat voor veel wandelaars niets anders op dan te wachten met door de controle te gaan tot het redelijkerwijs qua tijd zou kunnen. Jammer want iedereen heeft de eerste uurtjes wat haast om door te lopen. Welke afstand je ook loopt, je moet op tijd binnen zijn en voor de echte hitte begint wil je zoveel mogelijk km. gelopen hebben.

De met starttijden rommelende wandelaars op de vangrail achterlatend sloegen we linksaf de dijk op richting Molenhoek. 5 km. dijk om te bedwingen. In het begin is er nog wel wat te zien maar al snel wordt hij saai. Voordeel als je er vanaf komt zijn er al een flink aantal kilometers gelopen. De rest van de dag komen we door een dorpen en weilanden waar weinig beschutting tegen de zon is. Gelukkig stond het publiek dit jaar wel klaar om elkaar en ons te vermaken zodat het echt niet meer saai was. Heet. Zelfs met zonnebrandcrème op voelde je de zon branden.

We waren om 14.00 uur terug en uitgeklokt. Super snel gelopen maar totaal gesloopt door de hitte en het tempo. Toen we op de trein stonden te wachten om naar huis te gaan kreeg ik vreselijk last van m’n onderrug en knieën inclusief een ongelooflijke dip. Ik dacht, dit ga ik niet nog 3 dagen redden. Ik voelde me brak en vervelend en was mezelf al aan het voorbereiden op opgeven.

Maar dan kom je terug en blijkt uit alle verhalen dat de meesten zich lamlendig en geradbraakt voelen. Klein opkikkertje, het ligt niet alleen aan mij en gloort er weer hoop aan de horizon.

Door de luxe een fysio bij ons hebben, heb ik me even goed onder handen laten nemen door haar. Ze heeft mijn rug gemasseerd en terug geduwd waar hij hoorde te zitten. Tape meegegeven om de volgende dag de knieën mee af te plakken en het advies een paracetamolletje te nemen voor het slapen gaan dan zou het vast weer gaan lukken. Ze wist het zeker, ik ging het redden.

Rond 21.00 uur naar bed om zoveel mogelijk rust te krijgen. Slapen. Morgen een late start, 4.00 uur eruit en 6.00 uur starten. Afwachten, zou het schip ergens gaan stranden?