Flip & Flop op safari

Hé hallo.
Tjonge, weer wat meegemaakt. Moet je luisteren.
Eigenlijk was het best een beetje eng, maar goed we kunnen het nog na vertellen. 
Enkele weken geleden was het volop bronsttijd van de edelherten hier in het bos. En daar moest Anne natuurlijk op af.  Als een razende werd het eten en de vaat weggewerkt want ze wilde gaan. Het begon al wat donker te worden maar dat deerde blijkbaar niet.

Hup op de fiets en richting het bos. Geen idee wat we tegen zouden komen. 
Het dorp uit, door een bos, de heide over en toen weer door een bos.
Je zag niemand, alleen wij fietsen daar. Steeds verder van huis. En toen, ja daar zag Anne wat aan de rand van het bos. Oh, jammer het waren maar wat ‘wilde koeien’ Nou ja toch maar even inzoomen en een foto maken.  Maar dat was natuurlijk niet waarvoor ze als een gek richting het bos was gestoven.

Weer op de fiets en nog verder het bos in.
Verder en verder, het fietspad hield op, fietsen werd gewoon onmogelijk.
En toen moesten wij flink aan de bak, met onze neuzen door het mulle zand. Hoestend en proestend baggerden we door. Wat een rot bos zeg. 
Ondertussen werd het steeds donkerder. Je zag niks en hoorde niks, geen geburrel of knorrende varkens, niks, noppes, nada, niente.
Flop begon al te jammeren dat ze naar huis wilde. Waren onze vrienden nou mee dan was het al een stuk minder eng geweest. Jammer maar zij waren zij zelf op pad.

Pfff, gelukkig daar was weer een fietspad. Anne vloog op de fiets het fietspad op en wij konden stof van ons af laten waaien en bijkomen van het geploeter. Zo dat schoot ten minste een beetje op.
Ondertussen begonnen er meer mensen door het bos te fietsen met toeters van camera’s bungelend voor op de buik. Zou er dan echt wat te zien zijn in dat enge bos? Zo gek was het dus ook weer niet dat wij daar rond zwierven. 
Al die lui fietsten als gekken in de rondte en vlogen alle kanten uit. Volgens ons wisten zij net zo min als wij waar die herten zaten. Kwam nog bij dat ze allemaal zonder licht fietsen. Op een kruising knalden we bijna tegen een stel wildzoekers aan. Natuurlijk ook zonder licht want stel je voor, je zou het wild afschrikken met al dat licht.

Helaas verloren we iedereen uit het oog en fietsten we weer alleen door dat enge bos. Wij vonden er allang niks meer aan want het werd  steeds donkerder. Nog even en je zag geen hand meer voor ogen.
Ssssst, volgens ons hoorden we geburrel. Ssssst stil luister eens eventjes. En jawel hoor, daar hoorden we ze. Wel erg ver weg piepte Flop. Volgens mij is het langs de rand van de hei waar we een half uur geleden vandaan kwamen. Ja dat gaan we niet meer halen, een half uur fietsen. En hoe wil ze nou foto’s maken in het donker? We wilden naar huis. Het was praktisch donker en die beesten waren veel te ver weg voor ons. Stonden we maar weer op de keukenmat uit te wasemen, dan konden we straks lekker de kast weer in. Hier vonden we niks meer aan.

Yes, gelukkig. Anne deed de lampen van de fiets aan, het was blijkbaar genoeg geweest. Klaar, snel naar huis. Nou ja zo snel ging het niet. Eerst moesten we in het stikke donker met alleen het licht van de fiets door het bos voordat we het dorp binnen fietsen.
Wat waren we blij dat we thuis waren. Go & Out kwamen niet lang daarna ook binnen vallen en konden we ons avontuur uitvoerig uit de doeken doen.
Gelukkig zijn we voorlopig weer van die safarie tochten af. Het burrel seizoen is voorbij, de reeën zijn bevrucht en volgend jaar zien we wel weer verder.
Pffffft. Wat een avonturier.
Enfant terrible.