Flip & Flop klappen uit de school

Hé hallo.
Wij Flip & Flop, jullie kennen ons vast nog wel, moeten even iets recht zetten over Anne.
Jullie hebben vast haar vorige blog gelezen over die wandeltocht van Ede naar Arnhem en terug. Ja die, die van 36 km. lang. Het ging hieperdepiep gelukkig goed hoor maar dat was een paar maanden geleden wel even anders.
Ze had vreselijk last van haar rug, boven en onder. Wisten jullie niet hè?
Gaat ook nooit vertellen hoor. Vertelt ze alleen als het niet anders kan. Zul je haar dus nooit horen. Als je er niet over praat is het er ook niet. Ken je dat principe? Zo doet ze dat.
Maar wel wijs doen over dat wandeldagje van 36 km.. laatst. Kunnen we niet uitstaan, dus doen wij er maar weer eens een boekje over open.

Laten we wel even voorop stellen dat we blij zijn dat we weer op pad kunnen. Daar in die keukenkast waren we zo langzamerhand wel uitgekeken.

Tijdens de 4-daagse vorig jaar had ze al last van haar rug en dat is nooit meer helemaal over gegaan. Mee blijven klungelen tot ongeveer december vorig jaar. De inschrijving voor de 4-daagse kwam weer in zicht en daar werd mevrouw wat zenuwachtig van.
Hup naar de fysiotherapeut voor een dry needling behandeling. Prikken ze met naalden in triggerpoints van de spieren maar dat zette niet veel zoden aan de dijk.
Weer een poosje aan klungelen en naar de fysiofitness. Ook dat hielp niet. Het leek alleen maar erger te worden.

Inmiddels was het startbewijs voor de 4-daagse binnen en konden de trainingen beginnen.
Dat ging maar daar was ook alles mee gezegd, tot er meer dan 20 km. gelopen werd. Echt ze liep krom van de pijn.
Weet je stoer is ze wel maar doorgaan tot het gaatje doet ze echt niet.
Weer naar de fysio. Ik hoorde haar bellen: ‘Ik wil graag langs komen en het maakt me niet uit wie me behandeld. Het lijkt wel of ik over midden breek’

Dat klonk heftig hoor. We hebben ons de dagen voor de eerste afspraak muisstil gehouden. Bang dat ze echt af zou breken. Stel je voor. Weg 4-daagse, weg trainingen. Moet je toch niet aan denken. Blijven we voor eeuwig in dat muffe keukenkastje staan.

Ze kwam bij een jong fysiomeisje terecht met van die priemende vingertjes.
Die vingertjes zaten venijnig in haar spieren te poeren en die lieflijke handjes kraakten haar bovenrug alsof het een tandenstoker was. Je wilt niet weten wat voor geluiden Anne erbij maakten. Wij dachten nu breekt ze alsnog af.
Maar nee, zo ver kwam het gelukkig niet. Na 6 behandelingen en wat oefeningen mee voor thuis was ze behoorlijk opgeknapt.
Het gaat nog steeds goed maar onlangs hoorden we haar toch weer piepen.
Fingers crossed dat het niet weer begint want dan vrezen we het ergste. De 4-daagse missen en de rest van het seizoen thuis zitten hebben we totaal geen zin in.
Wees gewaarschuwd jullie. Als ze nu weer met zo’n fantastisch trainingsverhaal komt, denk dan even aan wat wij verteld hebben. Laat je niet in de luren leggen door die rose bril van haar.