Trainen met dochterlief

Een tijdje geleden heb ik geschreven dat dochterlief voor het eerst met mij de 4-daagse zal lopen. Wij helemaal happy. Gezellig trainen, naar de 4-daagse toewerken en als kers op de taart samen de 4-daagse lopen.
Dat dachten we tenminste. De 4-daagse lopen gaat door.
Hem uitlopen hoogstwaarschijnlijk ook maar het samen trainen was een drama.

Nadat Lotte ingeschreven was liep ze vrij direct een hardloopblessure op. Flink balen maar ach er was nog tijd genoeg. Beetje tegenvallen deed het wel want de eerste wandeltocht stond al gepland. De blessure was zodanig dat ze echt niet kon wandelen en zich beter even rustig kon houden. Maar kop op. Ze is een rasechte sporter, conditie voldoende. Maar we weten allemaal dat wandelen net iets anders is dan hardlopen. Spieren worden niet of net iets anders gebruikt dan bij het hardlopen. Het zou zeker goed komen.

Blessure opgeknapt, we konden los. Eindelijk starten met de wandeltrainingen, we keken er al zolang naar uit.
Agenda’s naast elkaar en tja, die van moeder was wel heel erg gevuld. Het leek voorlopig niet te passen en Lotte wandelde een paar zaterdagen alleen omdat moeder het (te) druk had. Om zeker te zijn dat we samen konden wandelen blokten we een paar data in onze agenda’s want ja je wist het maar nooit.

Eindelijk kwam er een geplande datum waarop we samen zouden gaan wandelen.
Vrijdagavond, komt er een appje van Lotte binnen.
Mam ik heb behoorlijk keelpijn, ik weet niet of ik morgen kan wandelen. Och arme, nee toch. Als je je niet goed voelt dan gaan we niet hoor.
Het voegt niets toe aan je conditie om met een ziek lijf te gaan wandelen. Het werkt zelfs averechts te gaan trainen als je ziek bent.
Volgende week gaat het vast lukken en kunnen we samen aan de wandel.

Dat dachten we tenminste. De keelpijn van Lotte werd met de dag erger en op maandagochtend kwam er weer een appje binnen. Mam ik heb de hele nacht niet geslapen mijn keel doet zo’n pijn. Kun je met me mee naar de huisarts? Ik heb al gebeld en kan 10.20 uur terecht.
Als ze bij de spreekkamer binnenstapt heeft de huisarts het direct in de gaten. Een flinke keelontsteking die met zwaar geschut bestreden dient te worden. Aan de antibiotica voor een hele week. Uitzieken en kuur afmaken.
Verbluft en verdwaasd staan we weer buiten. Toen we richting de huisartsenpraktijk gingen hadden we natuurlijk wel in de gaten dat het ernst was maar ‘Uitzieken en kuur afmaken’ hadden we niet bedacht.
Er zat niets anders op, uitzieken en de tijd nemen om te herstellen. Tijd nemen om te herstellen ging vanzelf want ze was er behoorlijk ziek van.

Kort daarop lukte het weer niet om samen te wandelen. Moeders was wederom afwezig.
Het jaarlijkse wandelweekend van de wandelclub stak er dit keer een stokje voor om samen te wandelen. Maar daarna zou het echt gaan gebeuren.

Dat dachten we tenminste. Weer kwam er een appje binnen van haar. Nu hoestte Lotte de longen uit haar lijf. Voor de zekerheid contact opgenomen met huisartsenpraktijk en zowaar de assistente vond het raadzaam om langs te komen. De longen leken schoon te klinken maar voor de zekerheid bloed laten prikken. De laatste tijd worden er nog al wat longontstekingen geconstateerd en niet alleen bij ouderen.
Snel werd duidelijk dat er een ontsteking zat die ook dit keer weer met antibiotica bestreden moest worden. Het duurde ruim een week voordat ze hier goed van opgeknapt was.

En toen was het eind juni. Aanstaande woensdag gaan we voor de laatste keer proberen om samen te wandelen. Voor een lange wandeling zijn de weersvoorspellingen perfect aanstaande woensdag.
Licht bewolkt en 20°
Zou het woensdag eindelijk gaan lukken?
Wat het uilopen van de 4-daagse betreft denken we dat ze het gaat redden maar spannend wordt het wel.
Wordt vervolgd, dat is duidelijk.