4-daagse 2019 volbracht

Maandagochtend vertrokken we weer richting ons logeeradres om ons 4 dagen lang in het wandel- en feestgedruis wat 4-daagse heet te storten. Het meest bijzondere voor mij deze keer was dat onze dochter voor het eerst meeliep.
Een beetje buikpijn had ik er wel van. In het speciaal voor onze dochter. Zoals ik al eerder schreef was haar voorbereiding niet optimaal. lees HIER
Maandag werden er nog even teensokken gekocht door Lotte omdat de blaren tussen haar tenen groeien als kool. Op zoek naar het ultieme middel hier tegen vlogen de teensokken bij bosjes over de toonbank in Nijmegen. Ze is echt niet de enige met dit probleem bleek wel.

Dinsdagochtend stonden we om 3.00 uur op om rond 4.45 uur te kunnen vertrekken vanaf de wedren voor ons 40 km. rondje.  Vroeg vertrekken op dinsdag is de beste tijd voor de Waalbrug. In de half schemer is hij op zijn mooist.
Na de start viel de groep al snel uiteen en wandelden wij met z’n drieën over de Waalbrug  het Land van Maas en Waal binnen. De hele dag konden we goed doorlopen en een paar minuten voor 14.00 uur waren we binnen. Top gedaan.
Maar toen was het ook wel op. Lotte voelde al wat trekken in haar knieholte en mijn l.dijbeen voelde flink beurs aan. Onderweg deed mijn been al een paar keer pijn maar het leek dat ik daar doorheen was gelopen. Nu speelde het toch weer op. Grrr. Wat nu weer?  Het eerste blaartje bij Lotte was ook een feit. Meestal voel je al wel dat er wat aan de hand is maar kijken hoe het zit bewaar je als het even kan voor thuis. Schoenen uitdoen en ontdekken dat je ze echt niet meer aan wilt trekken terwijl je nog naar huis moet is niet handig.

De fysiotherapeute lapte ons ‘s-avonds weer op voor de volgende dag. Lotte haar hamstring speelde op en trok zo heftig dat ze dit in haar knie voelde. Mijn l.dijbeen leek af te stevenen op een flinke slijmbeurs ontsteking. Op advies van de fysiotherapeute zijn we beiden aan de ibuprofen en paracetamol gegaan. Pijn onderdrukken en ontstekingen met de ibuprofen bestrijden was prioriteit nr. 1. Volgens haar moest het verder gaan lukken.

Woensdag was een lastige dag voor Lotte. Ze kon slecht op gang komen omdat haar been nog behoorlijk pijn deed. Mijn been hield zich aardig koest maar niet mijn hoofd.  Stel je voor dat Lotte uit zou vallen. Drama. Het lijkt zo simpel om de wandelschoenen aan de wilgen te hangen maar oohh drama, dat is het om de drommel niet. Voor geen enkele loper.
We vervolgden onze weg voorzichtig om alle kansen op uitval te verkleinen. Na een paar uur waren haar benen toch goed warm gelopen en konden we het tempo iets verhogen.
Dat duurde niet lang want de wandelaars hoopten zich op en kon onze pas weer een tandje lager, het schoot niet echt op. We waren laat terug, tegen 16.00 uur pas. Laat starten en laat arriveren, het is altijd een beetje een teleurstelling.

Donderdag begon de dag weer goed. De spiegel van pijnstillers en ontstekingsremmers begonnen hun werk te doen en misschien ook wel het feit dat we woensdag noodgedwongen rustig aan moesten doen.
We voelden ons goed en hadden er weer zin in. Richting het puddingbroodje dan maar en richting de Zevenheuvelenweg. Donderdag is misschien wel de mooiste dag van de 4-daagse. Veel bescherming tegen de zon door het bos en mooie vergezichten over de weilanden bij Berg en Dal. Heuveltjes beklimmen is niet mijn sterkste kant van het wandelen. Een paar maal heb ik mijn wandelmaatjes vooruit heb gestuurd. Je eigen tempo lopen tijdens een heuvelbeklimming is voor iedereen prettiger. Te langzaam of te snel is dodelijk.
Achteraf lukte het me toch aardig snel om de heuvels op te komen. Het weer was daar zeker debet aan.
De temperatuur liep in de loop van de week langzaam op maar te heet werd het niet. Perfect wandelweer.

Vrijdag hadden we een late start 5.45 uur. Het was vreselijk druk dit keer konden we niet door lopen en moesten we zelfs in de rij wachten. Veel vroege starters stonden aan de late start waardoor dikke rijen wandelaars stonden te wachten voor vertrek. Bij het zien van al die mensen schoot het me even in het verkeerde keelgat. Lekker doorwandelen konden we zo wel vergeten. De start verliep toch redelijk snel en na nog een poosje door te blijven mokken over het te veel aan wandelaars bedacht ik ineens dat dit wel eens een gevalletje ochtendhumeur zou kunnen zijn. 😠😠
Hi Hi. Niet zo gek als je aan de korte onrustige nachten voorafgaand denkt maar dat moest wel over zijn binnen nu en nu. De korte reprimande naar mezelf  toe had direct effect. Over, punt.  Genieten was de opdracht.
Ondanks de vele wandelaars was er meer ruimte om te wandelen dan woensdag. Toen konden we op sommige momenten niet veel anders dan stapvoets lopen dus waar zeurde ik over.

Niet veel verder wilde Lotte haar teen overnieuw in de watten leggen. Wat er omheen zat was teveel en de druk tussen de twee tenen liep na ongeveer 3,5 km. al aardig op en we hadden er nog ongeveer 38 voor de boeg.
Met de rug tegen een huis aan op de stoep gaan zitten en schoen en sok uit. Rommel eraf, ik op de knieën erbij om de boosdoeners overnieuw te tapen. Sok en schoen weer aan en invoegen tussen de wandelaars. Ja dat voelde veel beter. Het leek vanaf dat moment in zijn geheel beter te gaan en konden we de sokken er weer aardig in zetten. Het tempo hielden we vol tot dat we voorbij Overasselt de dijk weer op moesten. Daar is het aansluiten en met de meute meelopen. Ruimte voor je eigen tempo is er niet. Richting Linden en dan naar Cuijk waar we de pontonbrug over moesten.

Als we over de brug zijn gaat het richting onze laatste rust. Leden van de verzorging zitten daar weer met lekkere hapjes en vers drinken op ons te wachten. Bij deze rusten is vaak ook familie van onze wandelaars om ons aan te moedigen. Bij deze rust zou de echtgenoot, met zoon en kleinkinderen van ons andere wandelmaatje zijn. Dat waren ze ook maar door de drukte en niet precies weten waar de rust was liep ze hen straal voorbij. Wij konden haar ver voor de rust al niet meer bereiken omdat ze buiten ons bereik liep. Ik hoopte dat ze het zelf in de gaten zou hebben maar nee hoor, ze holde de hele rustpost voorbij.
Het is ook enorm druk de laatste 8 á 9 km. Je moet goed bij elkaar blijven anders ben je direct iemand kwijt. We vinden elkaar altijd wel weer terug maar in dit geval was het erg sneu voor haar visite. Ze hebben elkaar later toch nog gevonden maar het vereist wel enig geduld en speurwerk.

Later  vonden we elkaar gelukkig weer terug zodat we met z’n drieën de Via Gladiola over konden. Onderweg familie, vrienden en kennissen begroetend kwamen we onder de finish door.
High five’s, schouderklopjes en kussen vlogen door de lucht. Foto’s werden onder de finish gemaakt om daarna snel de medailles op te halen en op de wedren wat te drinken te halen.
Daar troffen we wandelneef eindelijk. Hij had net als wij veel te vertellen over zijn belevenissen van dit jaar tijdens de 4-daagse.
Schreeuwend om boven de muziek uit te komen tetterden we onze verhalen de ruimte in.
Het blijft een belevenis. Ieder jaar is anders en ieder jaar blijft de 4-daagse met zijn specifieke herinneringen in ons hoofd zitten.
Weet je nog? Toen met de MH 17 vlucht. Weet je nog toen het zo heet was en je overal om je heen de ziekenauto’s hoorde huilen ? Weet je nog????

---

 

Teensokken

Geprepareerde voeten