Terug naar mijn eigen bos

Druk met vakantie vieren, we waren overal en nergens. Vorige week bijvoorbeeld een paar dagen in Limburg. Een dag naar Maastricht en 2 dagen wandelen, wandelen door de bossen nabij Gulpen en een dag in de buurt van Simpelveld.
De tocht bij Gulpen had echtgenoot opgezocht bij www.routeyou.nl.
De tweede dag een wandeltocht bij Simpelveld uitgezet door de KNWB. Verwend door de wandeling van de dag ervoor vonden we de wandeling bij Simpelveld wat minder. Ach laat ik niet zeuren, het was prachtig weer en de route was prima aangegeven.

Vrijdag trokken we alweer richting huis. Halverwege de route even Venlo aangedaan voor een kop koffie. Toen we maandag naar Euverem trokken kwam er geen enkel restaurant onderweg voorbij waar we koffie konden drinken en dat is best jammer want af en toe koffie drinken langs de route hoort wat ons betreft nu eenmaal bij reizen.
Venlo dus in voor een kop koffie. Genietend van het zonnetje en de koffie met Limburgse vlaai besloten we om maar een paar vlaaien mee naar huis te nemen. Mijn verjaardag zou de volgende dag gevierd worden en kopen gaat 10 x sneller dan zelf maken.
Daar is geen wiskunde voor nodig om het sommetje van tijdsbesparing uit te kunnen rekenen.

Na het feestweekend hadden we maandagochtend tegen half 12 de laatste brokstukken van mijn verjaardag opgeruimd en keken we elkaar aan. Wat dacht jij, zullen we maar weer eens? Stukje wandelen? Oké? Waar gaan we heen? Richting hei, kijken naar het nieuwe monument? We waren het snel eens, richting heide kijken naar het nieuwe monument ter herdenking van 75 jaar bevrijding.

Een vast omlijnd plan hadden we niet, dat hoeft thuis ook niet. De grote paden in het bos kennen we wel en de kleinere paadjes komen altijd uit op de grotere paden. We vinden de weg altijd wel in het bos rondom onze woonplaats.
Na een paar kilometer wandelen realiseer ik me ineens dat ik hier wel heel erg relaxed wandelde. Het voelt als mijn eigen bos. Dit had ik het nog nooit zo ervaren. Tussen bomen, varens en struiken, baggerend door het zand en soms bijna enkels brekend op de te grote keien voelt het als thuiskomen in het eigen bos.

Echtgenoot mopperde nog even dat hij nooit wild zag waardoor ik daar ietwat geïrriteerd op reageer. In mijn bos kom je echt wel wild tegen. Je moet alleen geduld en wat geluk hebben. Soms zie je niets en soms kom je van alles tegen.
Hij was aan zijn bammetje toe denk ik.

Nadat we in de trekkershut ons broodje hadden gegeten trokken we weer verder. Nog geen kilometer verder staat er ineens een ree halverwege het maisveld naar ons te kijken.
Psst, kijk daar. Zie je nou wel, WILD. De ree bleef naar ons staren totdat ze er genoeg van had en de mais weer in stapte. Weg was ze.
Hoogstens 2 km. verder stond een enorme stier in een poel te drinken.
Hij kreeg ons in de gaten en keek door het gebladerde in onze richting.
Na een paar minuten stapte ook hij maar op want er gebeurde niets. Net zo min als de stier bewoog, bewogen wij ook niet.
De poel waar hij uitkwam was dermate leeg dat de vissen bijna met de ruggen boven water zwommen. Waarschijnlijk was het in het midden wel dieper zodat ze zich terug konden trekken maar wij zagen meerdere vissen ruggen en -bekken. Het leek wel of ze van de lissen aan het eten waren.

Daarna zijn we in gestrekte draf verder gegaan. Het monument wachtte op ons. Nogal wat mensen hadden hetzelfde plan opgevat. Met al die mensen er omheen kun je geen mooie foto’s kon maken. Daar zal ik nog een keer voor terug moeten.
Ondertussen hadden we al behoorlijk wat kilometers gewandeld en besloten we via een kleine omweg richting huis te gaan. Wild en het monument gezien, de nodige kilometers door ons eigen bos gesjouwd. We waren weer helemaal thuis.