Wachten op een telefoontje

Donderdag zou iemand, wie wisten ze nog niet ons telefonisch bijpraten. Die ochtend begon het wachten.

Wachten op vervelende telefoontjes duurt lang, de dag kroop tergend langzaam voorbij terwijl er maar geen telefoontje kwam. Zal ik zelf bellen, zal ik nog even wachten? Ineens weet je niet meer wat te doen.

Rond 19.00 uur werden we eindelijk gebeld door de huisarts. Berta was ook positief getest en zou binnen nu en een uur naar de quarantaine afdeling op het hoofdgebouw gaan. Het personeel op de groep moest zich vanaf nu aan strengere regels gaan houden om verdere verspreiding te voorkomen. Door de overplaatsing van Berta naar de qaurantaine afdeling werd de kans besmetting met corona behoorlijk verminderd.
Over Marjolein kon ze eigenlijk niet veel meer vertellen dan wat er in het rapport had gestaan. Daar ging ze de woning over bellen.

Gelukkig belden ze van de woning vrij vlot terug. De klachten van Marjolein in het rapport waren de dames die dag niet opgevallen. Geen verkoudheid opgemerkt, niets.
Ze heeft ieder voorjaar last van hooikoorts, zou de hooikoorst het rode oog en de loopneus veroorzaakt kunnen hebben?
Bloedneuzen werden vorig jaar veroorzaakt door de neusspray die tegen de hooikoorts gebruikt werd. Goed mogelijk dat de klachten toch de hooikoorts was.

Om zekerheid te hebben spraken we af dat Marjolein de volgende ochtend en de daarop volgende dagen getemperatuurd zou worden. Ze lag nu al op bed en gaf geen zieke indruk, was gewoon haar eigen zelf waarom we aannamen dat het temperaturen wel tot de volgende ochtend kon wachten.

De volgende ochtend belde de zorgcoördinator van Marjolein ons al vroeg op. Ze kwam net uit de nachtdienst en wilde even vertellen dat het een rustige nacht was geweest op de groep.
Marjolein was getemperatuurd en haar temp was 36.5°
Ze had alle gegevens doorgegeven aan de medische dienst wat betreft de ‘lichte verkoudheid’ van Marjolein inclusief het vermoeden dat het hooikoortsklachten waren. Op die manier kon de medische dienst mee denken en alles terug lezen.

Verder merkte ze niets aan Marjolein. Ze had weer zin in de nieuwe dag en was goed in haar doen. Pffft gelukkig. Ondanks dit alles bleef mijn onrust. Twee weken, als er dan nog niemand ziek is kunnen we misschien opgelucht adem halen.

De stress had wel tot gevolg dat ik me met geen mogelijkheid meer kon concentreren. Blogs lezen, een boek lezen, werken achter de computer, boodschappen bedenken, het lukte me voor geen meter meer.
Wat wel lukte was poetsen in huis en klussen in de tuin. De hele bovenverdieping is op zijn kop gezet en schoon en de tuin van mijn moeder heb ik eveneens flink onderhanden genomen. Alle stress eruit werken en afreageren.