Stilletjes

Ze was stilletjes, vond het duidelijk leuk dat we er waren maar veel geluid kwam er niet uit.
Ze was goed voorbereid op onze komst en wist ook dat ze niet mee naar huis kon.
Misschien was dat de reden dat ze stil was. Fijn vinden dat pap en mam er zijn en weten dat je niet mee naar huis mag terwijl dat het gene is wat ze het liefst zou willen.

Bij de voordeur werden we begroet waar ontsmettingsmiddel klaar stond naast de mondkapjes en de plastic handschoenen.
Nadat we de handen gewassen hadden het mondkapje voorgedaan en de handschoenen aan hadden werd ze door de voordeur gereden en mochten we haar meenemen.
Voordat we de mondkapjes op deden hebben we elkaar gedag gezegd en goed bekeken.
Toch wel raar je vader en moeder met een mondkapje voor.

Een klein uurtje mochten we wandelen terwijl de zon steeds meer tussen de wolken door kwam. Kwebbelend hebben we een rondje gedaan. Onze vragen beantwoordde ze direct met ja of nee, ze was er goed bij maar verder kwam er niet veel uit.
Tijdens het wandelen zat ze ons af en toe wel goed te bekijken, die mondkapjes hoorden daar echt niet.

Het liefst waren we ergens op een terrasje gaan zitten om iets lekkers te eten en drinken maar dat is nog lang niet aan de orde voor Marjolein.
Na het uurtje hebben we haar weer door de voordeur geschoven waar ze 1,5 mtr. door de verzorgster weer opgevangen werd.

Toen we onze fietsen achter uit de tuin haalden zat ze al aan het hek op ons te wachten. Na nog een aantal begroetingen en een ‘luchtkus’ van haar vertrokken we.
Erg leuk dat we gingen vond ze het niet maar huilen deed ze ook niet.
Je weet nooit wat er precies in haar om gaat. Wij hadden het idee dat ze goed begreep waarom we de mondkapjes moesten gebruiken en waarom ze niet mee kon.
Ze verbaasd ons steeds weer wat ze oppikt en begrijpt. Het afscheid werd er zeker makkelijker door.
De afspraak voor volgende week staat weer terwijl we hopen dat de regels ondertussen nog meer versoepelt zullen worden.