Z.O.Z. Lost In Music – Sister Sledge

Muziek, zolang ik me kan herinneren heb ik er van gehouden. Een vader die zong en gitaar speelde en met hem een aantal familieleden die musiceerden is het me waarschijnlijk met de paplepel ingegoten. Helaas heb ik niet het genoegen gesmaakt om op jonge leeftijd een instrument te leren bespelen. Op 20 jarige leeftijd heb ik een orgel gekocht en heb les genomen.

Jaren van muzieklessen en genieten van het spelen konden niet voorkomen dat er een einde aan kwam. De kindertjes dienden zich aan en ik heb het laten versloffen. Het waren tropen jaren. Drie kinderen in 17 maanden tijd vraagt om andere prioriteiten. Achteraf zo jammer maar mijn muzikale talent was niet opgewassen tegen zoveel kinder zorg en -werk.

Een kleine redding kwam van mijn vriendin. Samen zijn we naar een koor gegaan waar we jaren gezongen en genoten van alle muziek die we mee uit mochten voeren tijdens Kerst- en Paasdagen. Ook daar kwam weer een einde aan.

Het leven ging door maar muziek bleef altijd op de achtergrond, waar ik ook was of wat ik ook deed. Veel te vroeg naar mijn zin kwam er een einde aan mijn werkzame leven op kantoor. Zoekend naar een nieuwe balans was daar gelijk weer de muziek die zich opdrong aan mij. Was het wel opdringen? Vast niet, ik kreeg er alleen meer tijd voor.

Inmiddels is muziek luisteren bijna een eerste levensbehoefte geworden. Een paar dagen zonder muziek voelt als een gemis. Soms wordt ik zo door muziek in beslag genomen dat de wereld maar even moet wachten, niet eens opgemerkt wordt. Is het niet heerlijk, jezelf verliezen in muziek?

Sister Sledge – Lost in Music

 

Een heel fijn Zwijmelweekend

Voor meer Zwijmels op Zaterdag kijk bij ’t Pumpke

Stilletjes

Ze was stilletjes, vond het duidelijk leuk dat we er waren maar veel geluid kwam er niet uit.
Ze was goed voorbereid op onze komst en wist ook dat ze niet mee naar huis kon.
Misschien was dat de reden dat ze stil was. Fijn vinden dat pap en mam er zijn en weten dat je niet mee naar huis mag terwijl dat het gene is wat ze het liefst zou willen.

Bij de voordeur werden we begroet waar ontsmettingsmiddel klaar stond naast de mondkapjes en de plastic handschoenen.
Nadat we de handen gewassen hadden het mondkapje voorgedaan en de handschoenen aan hadden werd ze door de voordeur gereden en mochten we haar meenemen.
Voordat we de mondkapjes op deden hebben we elkaar gedag gezegd en goed bekeken.
Toch wel raar je vader en moeder met een mondkapje voor.

Een klein uurtje mochten we wandelen terwijl de zon steeds meer tussen de wolken door kwam. Kwebbelend hebben we een rondje gedaan. Onze vragen beantwoordde ze direct met ja of nee, ze was er goed bij maar verder kwam er niet veel uit.
Tijdens het wandelen zat ze ons af en toe wel goed te bekijken, die mondkapjes hoorden daar echt niet.

Het liefst waren we ergens op een terrasje gaan zitten om iets lekkers te eten en drinken maar dat is nog lang niet aan de orde voor Marjolein.
Na het uurtje hebben we haar weer door de voordeur geschoven waar ze 1,5 mtr. door de verzorgster weer opgevangen werd.

Toen we onze fietsen achter uit de tuin haalden zat ze al aan het hek op ons te wachten. Na nog een aantal begroetingen en een ‘luchtkus’ van haar vertrokken we.
Erg leuk dat we gingen vond ze het niet maar huilen deed ze ook niet.
Je weet nooit wat er precies in haar om gaat. Wij hadden het idee dat ze goed begreep waarom we de mondkapjes moesten gebruiken en waarom ze niet mee kon.
Ze verbaasd ons steeds weer wat ze oppikt en begrijpt. Het afscheid werd er zeker makkelijker door.
De afspraak voor volgende week staat weer terwijl we hopen dat de regels ondertussen nog meer versoepelt zullen worden.

Bezoek

Vandaag is het eindelijk zover. We mogen bij Marjolein op bezoek. Er zijn een aantal opties hoe we haar mogen bezoeken, wij hebben voor de wandeloptie gekozen.
Drie kwartier mogen we wandelen maar wel met 1,5 mtr. afstand tussen elkaar.
Dat gaat natuurlijk niet als je een rolstoel moet duwen. Rollers als Marjolein hebben nu eenmaal een duwer nodig zodat ik er van uit ga dat hier aan gedacht is.
Eigenlijk mag er maar één bezoeker naar haar toe. Tja hoe doe je dat als ze je graag allebei wil zien. Heb dus gewoon voor ons beide aangevraagd en geen reactie gekregen dat het niet mocht.

Vraag me af of we ze nog kunnen besmetten, vast niet meer. Overigens zie ik geen enkele verzorger meer met mondkapjes of in een astronauten pak op de groep. De enkeling die nog geen corona heeft gehad zou het even zo goed over kunnen brengen.
We gaan het vanmiddag beleven.

Onze enige zorg op dit moment is hoe ze zal reageren als we weer weggaan. Normaal raakte ze daar behoorlijk overstuur van als ze niet mee mocht naar huis. Ik hoop dat ze ook inmiddels ook begrijpt dat dit nu nog even niet kan. We zijn toch iedere keer weer verbaasd over haar aanpassingsvermogen dus misschien heeft ze dit ook al opgepikt.
Half 3 vanmiddag worden we verwacht. Nu nog hopen dat het droog blijft. De lucht ziet er hier steeds behoorlijk dreigend uit.

Hoe gaat het nu met Marjolein?

Hoe gaat het nu met Marjolein?
Goed. Het gaat bijzonder goed en dat verbaasd ons eigenlijk best wel.
Inmiddels is ze 12 weken niet meer thuis geweest en je hoort haar nergens over.
We beeldbellen regelmatig, gelukkig merken we niet dat ze naar huis wil.
Wij willen wel heel graag dat ze weer thuis komt maar dat lijkt er voorlopig nog niet in te zitten.
Er wordt nagedacht om één bezoeker per cliënt een uurtje toe te laten. Leuk als je 2 ouders hebt,  mag de één wel op bezoek komen en de ander niet.
Wil ik klagen? Nee eigenlijk helemaal niet. Ze heeft corona overleefd en daar moeten we dankbaar voor zijn. Daarbij komt dat we echt niet de enigen zijn die hun kind(eren) missen, we moeten maar rustig afwachten tot het weer zover is.

Marjolein en haar medebewoners worden enorm verwend. Doordat 2 dames overleden zijn aan corona is het huis niet volledig bezet met cliënten. Voorlopig zullen er ook nog geen nieuwe bewoners opgenomen denk ik.
Naast de normale bezetting van personeel zijn er nu ook weer dames van dagbesteding op de groep. Beide dames van dagbesteding hebben corona gehad maar zijn gelukkig weer beter en werken nu weer.
Ik noemde net de normale bezetting maar zo normaal is het nog niet. Buiten de dames van dagbesteding is nog lang niet iedereen van het vaste hersteld van de corona. Vermoeidheid en te weinig energie belet de dames om weer te komen werken. Stagiaires en personeel van andere groepen worden nog steeds ingevlogen om de groep draaiende te houden.
Het idee om corona maar even op te lopen zodat je ervan af bent is zeker niet verstandig. Ik hoop heel erg dat die vermoeidheid weer weg zal gaan op den duur.
Helaas weet nog steeds niemand hoe het verloop van de ziekte precies zal zijn.

Wandelen, fietsen en verwend worden met lekkere hapjes, het kan niet op momenteel. Marjolein gaat mee op de rolstoelfiets en de dames die kunnen gaan mee op de tandem. Het weer is er perfect voor en er wordt dankbaar gebruik gemaakt van de mogelijkheden.
Voor ons zijn al die activiteiten een hele geruststelling. De groep vermaakt zich na al de doorgemaakte trauma’s goed en kunnen in beperkte mate weer met het leven verder.
Beperkt omdat ze nog niet naar dagbesteding kunnen, geen bezoek mogen ontvangen en nog niet naar huis mogen.
Ondanks dat hebben ze het goed en is het voor hen goed te doen.
Iedereen heeft last van beperkingen en onzekerheden.

72 uur klachten vrij

Vanmorgen kwam het verlossende telefoontje. Ze gaan morgen terug naar hun eigen woning. Marjolein en haar medebewoners zijn gezond verklaard, ze gaan weer terug.
Verwacht had ik het nog niet. Wel wist ik dat er vandaag overleg zou zijn over hoe nu verder maar voor 12.00 uur een telefoontje krijgen dat ze naar hun eigen huis mochten had ik niet bedacht. Ik werd er emo van.
Eindelijk goed nieuws, ze zijn door de crisis heen en lopen nu minder gevaar om corona op te lopen. Immuun voor corona zijn ze (nog)niet, minder vatbaar wel.

Omdat ik toch al in dorp liep ben ik gelijk de HEMA in gestoven en heb een heerlijke slagroomtaart voor ze gekocht en daarna snel afgeleverd.
Wat zou ik Marjolein graag even willen knuffelen, zo dichtbij en nog geen knuffel kunnen geven.

Het RIVM handhaaft een periode van 24 uur klachtenvrij zijn waarna je weer aan het werk mag of je quarantaine op mag heffen. Marjolein en haar medebewoners zijn 72 uur klachtenvrij geweest en mogen nu weer terug naar huis.
‘s-Heerenloo heeft neemt voor hun cliënten waaronder veel kwetsbare mensen zijn 72 uur als norm. Wij zijn ze daar dankbaar voor. Als ik bedenk dat Marjolein afgelopen zondag zomaar ineens weer verhoging had na een aantal dagen koortsvrij te zijn geweest ben ik daar blij om. De angst dat ze op de oude groep weer ziek zou worden was niet geheel irreëel.

Na de taart gehaald te hebben snel naar huis, Wim had ik ondertussen al ingelicht en iedereen op de hoogte stellen dat ze weer naar huis mocht. Heerlijk om te doen, beter dan zondag 2 weken terug toen we moesten vertellen dat ze corona had en naar de Hartenberg ging. Brrr als ik eraan denk lopen de rillingen me weer over de rug.

Aan het einde van de middag kreeg ik nog 2 zeer uitbundige appjes. De dames die morgenvroeg ingeroosterd waren appten dat zij uitverkoren waren om het hele spul te ontvangen. De een had zich de dienst al bijna zelf toegeëigend en de ander was zo blij dat zij ook mocht werken dat ze allebei van vreugde de telefoon namen en zich enthousiast bij ons meldden.
Klinkt het gek als ik zeg dat ik een beetje jaloers ben?
We moeten afwachten of de verpleeghuizen weer bezoek mogen ontvangen.
Ik hoop dat wij als ouders van onze bijzondere kinderen dan ook snel aan de beurt zijn.

P.s. Net nog even met Marjolein gebeeldbeld, ze hadden net de taart bij de koffie op en aan het koppie van Marjolein te zien was ze echt blij dat ze weer naar haar eigen huis mocht.

Overmoedig worden

Beetje voor beetje krijgen we het vertrouwen in de toekomst weer terug. Vorige week werd Marjolein naar de quarantaine-unit gebracht omdat ze positief was getest op Covid-19.
De test werd op vrijdag afgenomen waardoor we vandaag op dag 9 zitten en nog 5 dagen te gaan hebben voordat we echt voorzichtig optimistisch mogen worden.
Dat ik me rijk reken en eigenlijk vanaf de dag dat de uitslag kwam moet rekenen vergeet ik voor het gemak maar even.
Het in angst zitten om Marjolein maakt stapje voor stapje plaats voor rust en geduld op het sein veilig zodat ze weer naar haar eigen woning kan.
Haar medebewoners hebben net als Marjolein geen of nauwelijks klachten gehad, ik hoop dat ze met z’n allen binnen afzienbare tijd weer naar hun eigen woning kunnen. Maaaar groen licht is er nog van niemand gekomen. Misschien praat ik wel ernstig voor mijn beurt.

Hun eigen woning waar ze straks weer naar terug gaan is 48 op slot geweest en zal volledig ontsmet en schoongemaakt worden. Toen we dit hoorden dacht ik, wat klinkt dit vreselijk eng maar ik begrijp ook dat ze het zekere voor het onzekere nemen. Gaan ze terug dan zitten de dames er blinkend schoon bij.
We hebben wel even gevraagd of er ook gedacht wordt aan de kranen. Na lange tijd van stilstand kan de legionellabacterie zich nestelen in leidingen en sproeikoppen. Eén keer per dag de kranen op loeiheet open zetten kan het verholpen worden maar dan moet je er wel aan denken.

Dit schreef ik zaterdag. Omdat het zo goed ging jubelde ik alweer als vanouds. Vanmorgen, had ze, schrik, weer iets verhoging. Na een paracetamolletje was alles weer okee. Wat is okee en hoe lang blijft het okee zonder paracetamolletje? Ik moet me gewoon koest houden tot de 14 dagen voorbij zijn. Vandaag is dag 9.
Vanavond en de komende dagen staan dus weer in het teken van temperatuur en zuurstof gehalte in het bloed.
Dat komt ervan als je voor je beurt juicht.

De kop in drukken

Inmiddels zijn we bijna 3 dagen verder, dagen waarin we soms in een achtbaan van emoties zaten. ‘s-Morgens en ‘s-avonds bellen we hoe het met Marjolein gaat. Het rapportageprogramma werkt bij deze woning niet optimaal wat erg vervelend is omdat we zeker voor de nacht graag willen weten hoe het met Marjolein gaat. Tegen beltijd begin beginnen de zenuwen weer behoorlijk op te spelen. Wat zal ik te horen krijgen, zou het nog goed gaan met haar? Bang voor slecht nieuws en toch willen weten hoe het met haar gaat zit ik moed te verzamelen op de bank. Dat duurt dan een klein half uurtje waarna ik mezelf bij elkaar raap met de moed der wanhoop en bel naar de woning van Marjolein.

Tot nu toe gaat het nog steeds goed met haar. Haar temperatuur blijft mooi, het zuurstofgehalte in het bloed is goed en ademhaling en pols zijn ook prima.
Omdat dit eigenlijk al langer zo is durfde ik een keer iets (te) optimistisch te zijn tijdens zo’n gesprekje. Mijn optimisme stante pede de kop in gedrukt.
Bij de huisarts van Marjolein probeerde ik het ongemerkt nog een keer en ook daar kreeg ik direct de kous weer op mijn kop.
We moeten echt 14 dagen afwachten. Ineens kunnen de gezondheidsproblemen oplopen en in no time paniek uit breken. Werkelijk een grillig virus.
Inmiddels zijn we bij dag 6 vanaf het moment dat de test afgenomen is. Nog 8 dagen van onzekerheid te gaan voordat we misschien voorzichtig optimistisch mogen worden.

Miranda, de laatste bewoner van de groep is ook positief bevonden. Haar test was negatief maar dat was wel erg verdacht. Alle bewoners inclusief een paar van de verzorging positief en zij negatief, bijna onmogelijk. Miranda is direct weer getest en was nu wel positief. Inmiddels is zij verenigd met de rest van de bewoners en zitten ze met z’n allen in de corona-unit. Gelukkig hebben de anderen net als Marjolein  weinig tot geen klachten. We hopen zo dat het zo zal blijven maar zoals ik al schreef we moeten geduld hebben en afwachten wat er gaat gebeuren. De verpleegkundigen zijn behoorlijk druk met het stelletje dames dat naast de verzorging ook nog bezig gehouden moeten worden.

 

Even geen beeldbellen

Twee dagen achtereen wilde Marjolein beslist niet beeldbellen. De stress en de emoties werden haar teveel waarschijnlijk. Ze is erg gevoelig voor sfeer en spanning waardoor ze het minste of geringste op pikt. Bij het zien van ons schiet ze dan helemaal vol en in de stress. Wil ze naar ons toe, wil ze mee naar huis. Ondanks dat ze begrijpt dat dat nu niet kan door het coronavirus wil ze mee naar huis. Mee met mamma en Wim. Laat het beeldbellen maar even zitten totdat ze wat tot rust in haar hoofdje heeft gekregen.

Ze kan niet veel woorden zeggen, wat wel lukt is onder andere mamma. Pappa is waarschijnlijk te moeilijk voor haar mond motoriek waardoor ze haar vader Wim noemt. De verwarring die hierdoor soms ontstaat heeft ze al eens flink uitgebuit en de hele groep verzorgende op het verkeerde been gezet. Ze wist zeker dat Wim niet haar pappa was maar de vriend van mamma. De dames snapten er niets meer van totdat een van hen de stoute schoenen aan trok en het aan mij durfde te vragen hoe het precies met die vriend van mij zat. We hebben er smakelijk om gelachen en Marjolein maar gniffelen om het hele gebeuren.

Vrijdagavond wilde ze weer niet beeldbellen maar heeft ze duidelijk kunnen maken dat de verzorging naar haar thuis moest bellen om met ons te praten. Dat deden ze maar toen ze mij hoorde wilde ze ineens toch wel met mamma praten. Ze klonk zo vreselijk timide en zielig dat ik een enorme brok in de keel kreeg en dat stemmetje de hele avond door mijn hoofd bleef spoken. Haar heeft het wel wat geholpen en kon ze daarna lekker naar bed en heeft zelfs goed geslapen.

De zaterdag stond weer in het teken van wachten op een telefoontje. De uitslag van de test kon zaterdag of zondagmorgen komen. Ondanks verwoede pogingen van de medische dienst om zaterdag de uitslag te krijgen moesten we wachten tot zondagochtend.
Marjolein haar temperatuur was rond de 37° en ze vertoonde geen symptomen van corona. Onze hoop dat ze het niet opgelopen had werd nogmaals versterkt maar het gevoel dat deze hoop tegen beter weten in was groeide naarmate de uitslag langer op zich liet wachten.

Zondagochtend tegen 11.00 uur was de uitslag er en helaas die was positief. Marjolein en haar medebewoonster waren allebei positief getest. Beiden vertoonden geen klachten maar de test wees uit dat ze drager zijn van het virus.
Bij het horen van de uitslag zakt je de moed met één klap onderin de schoenen.
Corona kan met milde klachten voorbij gaan maar niemand kan voorspellen hoe het er voor jou en in dit geval voor Marjolein uit zal gaan zien.

De beide dames zijn dezelfde ochtend naar de speciale corona-unit bij het hoofdgebouw gebracht waar ze verenigd werden met de 3 medebewoners die hen een paar dagen eerder al vooruit waren gegaan.
De drie dames die er al zaten lijken met milde klachten erdoor te komen maar bij Marjolein en Mandy is het nog afwachten hoe de ziekte zal gaan.

Vanmorgen, maandagochtend ging het nog steeds goed met haar en de andere dames van de groep. Het is veel te vroeg om er vanuit te gaan dat het goed zal komen, we moeten nog minimaal 10 dagen wachten voordat we voorzichtig iets optimistischer kunnen worden.

Weer die verrekte temperatuur

Vrijdagochtend. Het eerste wat we checken als we uit bed komen is het rapportage programma om te zien hoe het was met Marjolein. Wat haar temperatuur de avond ervoor was en hoe ze de avond doorgebracht heeft. De temp bleef de laatste dagen mooi onder de 37° maar donderdagavond was hij 37,2°
Normaal zou niemand daar moeite mee hebben maar in coronatijd doen we dat wel.
Wat zullen we doen? Wachten op een telefoontje of deze keer zelf bellen?
Een uurtje later bedacht ik me niets en pleegde een telefoontje om te horen of alles goed ging.

De temperatuur van Marjolein was de ochtend 36,9° dat was mooi maar verder was ze wisselend verdrietig of vrolijk. Het overlijden van een bewoner gaat haar nooit in de koude kleren zitten en het vertrek van Irma naar de quarantaine afdeling doet daar ook geen goed.

Omdat ik nu toch iemand aan de lijn had vroeg ik gelijk hoe het verder ging op de groep. Je wilt nu eenmaal weten hoe het gaat op de groep maar ik had de vraag beter niet kunnen stellen.
Diverse dames van de verzorging zitten inmiddels thuis met coronaklachten. Eén van de verzorgende is positief getest, van een andere verzorgende werd vandaag de coronatest afgenomen en van nog twee verzorgende was de aanvraag voor een test onderweg.
De bewoners die nog op de groep zijn waren voor zover ze konden zien gezond maar of dat zo zal blijven wist niemand. Ze hoopten dat ze nu alle corona de deur uitgewerkt hadden maar zeker weten doe je dat over 14 dagen pas. Als er in die 14 dagen weer iemand ziek wordt begint het hele spul weer van voor af aan.

Helaas had de vrijdag nog meer in petto voor ons.
Tegen 16.00 uur kregen we een mailtje vanuit de woongroep dat niet mis te verstaan was.
Door de ontwikkelingen rond corona was er besloten dat bewoners en personeel allemaal getest moesten worden. Bewoners die positief getest worden gaan daarna naar de quarantaine afdeling bij het hoofdgebouw en personeel wat positief getest is moet naar huis om uit te zieken.
De mail was een voorbode van een telefoontje van de huisarts van de bewonersgroep.
De verspreiding van het virus leek niet te stoppen en in het belang van ‘gezonde bewoners en gezond personeel’ moest de scheiding plaats vinden.
‘Gezond’ omdat je negatief getest kunt zijn en drie dagen later alsnog klachten krijgen.
De test geeft alleen positief aan als er klachten zijn, zegt men. Ben je wel besmet en hebt nog geen klachten zal hij negatief aangeven.
Covid-19 is niet te vertrouwen en ongewoon gemeen.

Ps. Marjolein is positief getest en inmiddels overgebracht naar de speciale corona-unit samen met de een na laatste bewoonster. Nu zijn ze bijna weer compleet op de coronawoning. Ze heeft nog steeds geen klachten maar is wel positief getest.
Ik wil graag mijn verhaal kwijt maar zal even niet meer reageren op jullie reacties. Ga ze wel lezen maar het wordt me even te veel om terug te reageren.
Bedankt voor het meeleven wat ik/we al hebben mogen ontvangen.

 

Weer die verrekte temperatuur

Vrijdagochtend. Het eerste wat we checken als we uit bed komen is het rapportage programma om te zien hoe het was met Marjolein. Wat haar temperatuur de avond ervoor was en hoe ze de avond doorgebracht heeft. De temp bleef de laatste dagen mooi onder de 37° maar donderdagavond was hij 37,2°
Normaal zou niemand daar moeite mee hebben maar in coronatijd doen we dat wel.
Wat zullen we doen? Wachten op een telefoontje of deze keer zelf bellen?
Een uurtje later bedacht ik me niets en pleegde een telefoontje om te horen of alles goed ging.

De temperatuur van Marjolein was de ochtend 36,9° dat was mooi maar verder was ze wisselend verdrietig of vrolijk. Het overlijden van een bewoner gaat haar nooit in de koude kleren zitten en het vertrek van Irma naar de quarantaine afdeling doet daar ook geen goed.

Omdat ik nu toch iemand aan de lijn had vroeg ik gelijk hoe het verder ging op de groep. Je wilt nu eenmaal weten hoe het gaat op de groep maar ik had de vraag beter niet kunnen stellen.
Diverse dames van de verzorging zitten inmiddels thuis met coronaklachten. Eén van de verzorgende is positief getest, van een andere verzorgende werd vandaag de coronatest afgenomen en van nog twee verzorgende was de aanvraag voor een test onderweg.
De bewoners die nog op de groep zijn waren voor zover ze konden zien gezond maar of dat zo zal blijven wist niemand. Ze hoopten dat ze nu alle corona de deur uitgewerkt hadden maar zeker weten doe je dat over 14 dagen pas. Als er in die 14 dagen weer iemand ziek wordt begint het hele spul weer van voor af aan.

Helaas had de vrijdag nog meer in petto voor ons.
Tegen 16.00 uur kregen we een mailtje vanuit de woongroep dat niet mis te verstaan was.
Door de ontwikkelingen rond corona was er besloten dat bewoners en personeel allemaal getest moesten worden. Bewoners die positief getest worden gaan daarna naar de quarantaine afdeling bij het hoofdgebouw en personeel wat positief getest is moet naar huis om uit te zieken.
De mail was een voorbode van een telefoontje van de huisarts van de bewonersgroep.
De verspreiding van het virus leek niet te stoppen en in het belang van ‘gezonde bewoners en gezond personeel’ moest de scheiding plaats vinden.
‘Gezond’ omdat je negatief getest kunt zijn en drie dagen later alsnog klachten krijgen.
De test geeft alleen positief aan als er klachten zijn, zegt men. Ben je wel besmet en hebt nog geen klachten zal hij negatief aangeven.
Covid-19 is niet te vertrouwen en ongewoon gemeen.

Ps. Marjolein is positief getest en inmiddels overgebracht naar de speciale corona-unit samen met de een na laatste bewoonster. Nu zijn ze bijna weer compleet op de coronawoning. Ze heeft nog steeds geen klachten maar is wel positief getest.
Ik wil graag mijn verhaal kwijt maar zal even niet meer reageren op jullie reacties. Ga ze wel lezen maar het wordt me even te veel om terug te reageren.
Bedankt voor het meeleven wat ik/we al hebben mogen ontvangen.