Flip & Flop: We leven nog

Ja ja, dames en heren, wij leven ook nog.
Hadden jullie wel verwacht natuurlijk maar we kregen niet de kans om een teken van leven te geven.
En hoe komt dat nou dat wij ineens wel aan het woord komen?
Drie keer raden.
Anne heeft eindelijk weer een doel............. een wandeldoel wel te verstaan.

We wandelden wel hoor in coronatijd, onze zooltjes beginnen alweer mooi dun te worden maar het was zo doelloos. 
Linksaf, rondje bos. Rechtsaf, rondje dorp. Rechtsaf en gelijk weer rechtsaf, rondje richting rioolzuivering en verder kwamen we eigenlijk niet.
O ja, Linksaf en gelijk weer rechtsaf richting hei en dat was het wel.

Afgelopen maandag sprak ze iemand van haar wandelkluppie  en die vroeg of Anne ook weer mee ging in september, de jaarlijkse lange tocht wandelen. 
Van Voorthuizen naar Nijmegen dit jaar, dik tegen de 60 km. op één dag.
Gelukkig zijn ze lid gebleven van dat kluppie, om de moed erin te houden denken wij. Ons begon de moed tenminste al aardig in de schoenen te zakken. Het merendeel van de tijd stonden we daar maar in de kast.
Het was ook wel een barre tijd hoor. 

Maar dat betekent wel dat ze aan de bak moet. Trainen, trainen en nog eens trainen en niet 5 km. per dag 
maar om te beginnen maar weer eens een km. of 20 en dan opvoeren naar zo'n 40 km. per dag.
Of ze het gaat redden is nog wel even de vraag. 
Rugklachten spelen nog steeds met de regelmaat van de klok op, wij denken dat ze teveel op haar rug op de bank heeft gezeten, haken, haken en nog eens haken.
Oke, er kwamen wel leuke dingen uit haar haaknaald tevoorschijn maar wij hebben er genoeg van de gepriegel.
Oh ja, golfen deed ze ook nog maar dan gaan die kakkers van een golfschoenen mee en of dat nou zo goed is voor je rug weten we ook niet. We vragen het ons af.
Kortom, WIJ willen wel weer eens voor een fikse wandeling uit de kast komen.

Na dat gesprekje van maandag ziet het er voor ons veelbelovend uit. De nageltjes zijn geknipt, de eeltplekje geveild, de voorbereidingen zijn dus volop in gang plus een afspraak met de fysio.
Er wordt serieus werk van gemaakt.
De eerste opwarmer staat voor aanstaande zaterdag gepland.
Nog 2 nachtjes slapen.

Flip & Flop in een nieuw jasje

Hé hallo
Zijn we EINDELIJK weer
Nu mogen wij weer eens aan het woord. We dachten echt dat het afgelopen zou zijn
met bloggen en eveneens met wandelen.
Maar dat hadden we dus goed verkeerd. Nadat de boel gecanceld was is ze eerst een nieuwe
jas voor ons wezen kopen.
Hebben jullie ons al gezien in het nieuwe tenue? Beetje opvallend maar dat zijn we wel ge-
wend zo langzamer hand.

Nadat ze het nieuwe pak voor ons had gekocht zijn we een week naar Amsterdam geweest.
Daar zijn we prima ingelopen. Kilometers zijn er gewandeld en wij stonden met onze 
neus vooraan. De stad hebben ze zoveel mogelijk gemeden want met dat stomme virus
moet je daar niet wezen.
We zijn gezond en wel terug gekomen. Net op tijd want daarna begon het drukker
te worden met toeristen en stak het virus de kop weer op.            

Na die week Amsterdam hebben we meer in de kast gestaan dan dat we er uit kwamen.
Dagen achtereen heeft Anne gegolfd. Maar goed dat we die kakkers van een golfschoenen 
niet bij ons in de kast hebben staan. We waren het zo om daar in die kast te staan dat
we ze wel aan hadden kunnen vliegen.

En ineens waren wij weer het lievelingetje van Anne. Waarom hadden we geen idee van maar
dat was ook niet zo belangrijk. We stapten weer vrolijk door bos en heide.
Weet je we komen er altijd wel achter hoor waarom wij ineens weer aan de beurt zijn.
Waarom de pet weer de andere kant op staat.
En wat denk je waarom wij de kast weer uit mochten komen.............
We gaan halverwege september een tocht van plus minus, om en nabij de 63 km. lopen.
Met het wandelkluppie van Anne. Zien we onze wandelschoen vrienden ook weer eens.
Op zo'n dag is er tijd zat om bij te praten. Gaat zo'n beetje 12 á 13 uur duren om die 63 km.
te lopen. Worden jullie al moe bij het lezen van dat wandelplan?

Gelukkig is er voor een bezemwagen gezorgd want wij twijfelen eigenlijk een beetje of Anne 
het wel zal halen. Zoveel kilometers heeft ze nu ook weer niet in de benen zitten.
4-daagse die niet door is gegaan en zo weet je wel?
Wat weer wel leuk is, is dat het bijna op een happen en snappen tocht lijkt. 
Iedere klepscheet moet er gerust en gegeten worden onderweg. We denken dat er wel zo'n
4 á 5 rusten ingelast zijn en dan hebben we nog niet eens over het diner waar we aan het
einde van de tocht bij aan moeten schuiven.
Eigenlijk hebben we er reuze zin in en hopen dat Anne het vol zal houden.
Wij gokken op van wel. Ze zal echt niet snel op geven dat weten we inmiddels al wel.
Wat denken jullie zal ze het redden?
Hoe het afloopt horen jullie (liefst) van ons. We zijn heilig van plan om zelf over deze
tocht te schrijven. Weten we zeker dat ze niets achterwege zal laten of de werkelijkheid
mooier voor zal spiegelen dan hij is.
Wordt vervolgd dus.

• 

  Zo mooi als hier zijn we allang niet meer

Flip & Flop krijgen een standje

Heeeeee Hallo.
Zijn we weer.
Heb je het al gehoord? Nee hè. Jullie weten nog nergens van natuurlijk.
Maar goed ook.
We hebben namelijk behoorlijk langs de klungels gehad.
Heel gemeen eigenlijk, wisten wij veel. 😡

Het zit zo.
Anne heeft de 4-daagse afgezegd. 😠😠
Boos waren we. Kijken we het hele jaar naar dat feest uit, zijn er al flink voor aan het trainen en dan gaat zij het afzeggen vanwege dat coronavirusje.
Helemaal niet nodig toch?  Een griepje kunnen wij echt wel aan hoor. We zijn gezond, goed getraind, jong en nooit ziek, wij komen daar glansrijk doorheen.
En afstand houden is ook een makkie, kunnen wij best wel. Handen hebben we niet dus die hoeven we ook niet te wassen. Gaat lukken toch!!!!!! Naar wij dachten.
Sacherijnig als we waren hebben we daar eens flink stampij staan maken in de kast.

Nou dat hebben we geweten. 😳😳
Woest was Anne. Ze gooide de kastdeur open, rukte ons van onze plek, schudde ons flink door elkaar en klopte ons uit als een kokosmat. En toen begon ze te ratelen hoe egoïstisch en dom we wel waren. Wij mochten dan misschien niet ziek worden maar we konden dan toch zeker wel met onze loopneuzen anderen aansteken. En die anderen waren misschien wel niet zo jong en gezond waardoor ze heel erg ziek zouden kunnen worden en zelfs dood gaan.
We sputterde nog tegen dat het vast mee zou vallen. Wij worden vast niet ziek omdat we niet te dik zijn en geen welvaartsziekte hebben waardoor de overlevingskans groot is maar ze wilde er niets van horen. We gaan niet naar de 4-daagse, punt uit.
Onderweg zou ze nog een keer uitleggen hoe het precies zit met dat coronavirus en daarna wilde ze er niets meer over horen.

Ongeveer 17 km. lang bleef ze maar doordrammen hoe egoïstisch en eigenwijs we waren en uitleggen wat voor een verschrikkelijk virus het is.
Kortom, kont aan kont staan om te kunnen starten bij de 4-daagse, met z’n allen in de rij staan voor een hapje en een drankje en niet te vergeten die ellenlange rijen voor de WC’s, ze vind het onverantwoord voor iedereen. Niet alleen voor ons en haarzelf maar voor iedereen die kosten wat kost dit jaar mee wil doen.
Als je een coronavirus op wilt lopen dan moet je daar tussen gaan staan en oh ja, wat dacht je van al dat publiek langs de kant van de weg.
We werden er simpel van, van dat gedram van haar.
Een ding is nu wel zeker, het gaat niet gebeuren dit jaar. Hopen we maar op volgend jaar.

Weet je waar wij nou nog een beetje mee zitten?
Anne is ook niet piep meer. Zou ze de conditie wel kunnen houden om volgend jaar weer de 4-daagse te kunnen lopen?
Straks lukt het niet meer en was vorig jaar de laatste 4-daagse. 😭😭
We moeten er toch niet aan denken. Kan het zomaar afgelopen zijn voor altijd.
Eigenlijk zijn we het er nog steeds niet mee eens dus. BALEN

P.s. vertellen jullie het maar niet verder hoor dat we op onze kop hebben gehad.
Hoeft verder niemand het te weten. 🤐🤐

Flip & Flop op Camino

Hé hallo, zijn we weer.
We moeten weer even iets kwijt.
Anne zal er zelf nog wel een keer over beginnen maar ze weet niet goed hoe.
Nou dat weten wij wel.
Wij gaan op Camino!!!!!
Op Camino? Ja pelgrimstocht weet je wel. Santiago de Compostela.
Oké oké een klein stukje maar, maar het begin is er.
We lopen in 5 dagen van huis uit naar Vessem, iets onder Eindhoven. Daarvandaan kun je kiezen uit een aantal routes richting Santiago de Compostela.
Jammer genoeg gaan we na 5 dagen weer naar huis maar het is de bedoeling dat we daarna zodra de gelegenheid zich voordoet vanuit Vessem weer verder lopen richting Santiago de Compostela.

Van oorsprong liepen pelgrims van huis uit naar Santiago de Compostela. Velen kwamen nooit aan in Santiago omdat de tocht vroeger niet geheel zonder gevaar en zwaar was. De weg naar Santiago de Compostela was toen niet zo geplaveid als in onze tijd. Voorzieningen langs diverse routes richting Santiago zijn talrijker en veel beter.

Anne wil al een langere tijd naar Santiago lopen maar er is altijd wel een reden om niet te vertrekken. Het is natuurlijk ook een behoorlijke uitdaging om aan te gaan.
Wij denken dat ze het niet aandurfde omdat ze haar benen niet vertrouwde of zoiets maar het zelfvertrouwen in haar wandelen is aardig gestegen en nu staat de eerste etappe dus op stapel.

Wij vinden het natuurlijk helemaal niet erg om die lange avontuurlijke reis aan te vangen. Boeken, landkaarten alles wordt geraadpleegd en voor zover we er wat van snappen ziet het goed uit.
De overnachtingen moeten nog geregeld worden. Vier overnachtingen gaan we de eerste reis doen, in Nijmegen, Zeeland, Den Bosch en Spoordonk. Vanuit Spoordonk wandelen we dan naar Vessem en vanuit Vessem vertrekken we met het openbaar vervoer weer terug naar huis.
Beetje kort maar de volgende etappe hopen we langer onderweg te zijn.
Die etappe zal door België richting Frankrijk zijn en hopelijk nog een stukje Frankrijk.
Wanneer we precies gaan weten we nog niet maar dat is voor ons ook niet belangrijk. Trouwens als we nog gaan i.v.m. het coronavirus. In Italië is er opgeroepen niet meer te pergrimeren, hostels en logeerplekken worden daar gesloten. Hoelang zal het nog duren voordat andere landen hiermee zullen volgen?
We merken het vanzelf en zonder wandelschoenen vertrekt ze toch niet.

WGDRN? Flip en Flop levend begraven

Hoest, hoest, proest, proest, tuffff, tuffff. We leven nog, een wonder mogen wel weg zeggen. Moet je nou weer horen.
Jullie hebben vast al gelezen dat Anne op vakantie is geweest. Ja toch? Naar Iran zijn ze geweest en wij mochten mee of liever gezegd we moesten mee.
Wij blij want sinds de 4-daagse zijn we niet veel meer uit de kast geweest. We hebben nog wel gewandeld maar als ze op pad ging dan trok ze nog wel eens een paar andere wandelaars uit de kast. Beetje jammer natuurlijk. Zo mis je zeker weten wel het een en ander.

Maar goed wij mochten dus mee naar Iran. We zijn overal mee naartoe gesleept maar mochten maar een paar keer los. Een keer een berg op, oh nee, 2 keer een berg op en een keer de woestijn in.
DE WOESTIJN. Daar verheugden we ons vreselijk op. Zijn jullie wel eens in de woestijn geweest?  Nou wij nog nooit en Anne volgens ons ook nog nooit. Twee dagen zouden we de woestijn in gaan, we konden niet wachten tot het zover was.

De zesde dag van de vakantie kwamen we tegen 16.00 uur in Matinabad  Eco camp aan. Een kamp aan het begin van de woestijn. Gaaf man. Sliepen we in een (luxe) tent in de woestijn. Eten wat de pot schaft omdat het tenslotte geen luxe hotel was.
We kwamen dus aan in dat camp en werden in razend tempo uit onze koffers gerukt om in de woestijn te gaan wandelen voor het donker zou worden. Het wordt daar rond 18.00 uur donker en het schemeren duurt hooguit een half uur. Opschieten dus.

Wij de woestijn in. De hele groep gewapend met fotocamera, verrekijker en sommige zelfs met een filmcamera. We waren nog niet lang onderweg toen de eerste (kleine) teleurstelling al kwam. Waar was die enorme lege kale zandvlakte nou? In de verte zagen we bergen liggen en dachten dat daar de kale zandvlakte zou zijn maar die bergen kwamen maar niet dichterbij en die kale zandvlakte schoot ook geen bal op.
Wij dachten aan zo’n grote rode zandbak als bij de Parijs – Dakar race met in de verte bepakte statige kamelen en hun begeleiders. De bergen bleven ver van ons en de kale rode zandvlakte kwamen maar niet in zicht.

Ah daar was een mooi bultje, daar stonden geen struikjes op en het zand begon wat roder te worden. Zou achter die zandbult dan de eindeloze rode zandvlakte liggen?
Ondertussen begon het wandelen wel langzamer te gaan en de ademhaling van Anne ging duidelijk moeizamer dan normaal. Geen twijfel mogelijk, het kostte bakken met energie om hier te wandelen.
Daar stonden we onderaan het bergje, nu konden we los. Een sprintje naar boven en kijken wat er achter die bult ligt.
Een flinke inschattingsfout want daar ging het bijna mis met ons.
Het zand werd losser en losser en de berg hoger. Vanuit de verte leek het maar een bultje maar tijdens het klimmen bleek hij toch wel aardig hoog te zijn.
Maar ja je weet hoe Anne is. Die laat zich echt niet kennen en ze ploeterde stug door.  Terwijl anderen afhaakten klom ze hoger en hoger.

Bij elke stap zakten we verder het zand in. We kregen geen grip meer op het zand en gleden bijna net zo hard naar beneden als we omhoog stapten. En Anne maar doorgaan. Bij elke stap die ze maakte liepen wij voller met woestijnzand. We doken met onze neus het zand in en na zeker een halve minuut kwamen we eindelijk weer boven. Hoestend en happend naar adem met onze neuzen vol zand, we stikten er bijna in. En Anne maar doorgaan. Die moest en zou die zandrug halen. Hopla, adem in, met de neus het zand weer in en maar hopen dat we er op tijd weer uit werden getrokken. Spaans benauwd kregen we het van al dat vieze zand.

Eindelijk was Anne boven, even rust, ff uitpuffen. Maar wat denk je? Daar boven op die bult bleken we nog bijna geen adem te kunnen halen. Helemaal volgelopen met zand, onze longen konden geen kant meer op. Oppervlakkig ademhalen was alles wat we nog konden. Zand en voeten zaten ons flink in de weg, nog even en we barstten uit elkaar.

Niet alleen de ademnood boezemde ons angst in. Ineens kwam er een doemscenario boven drijven. Zou Anne ons hier achterlaten? Boos omdat ze niets meer aan ons heeft.  Bedolven onder het zand, levend begraven en voor dood achter gelaten worden in die rot woestijn. Zou dat ons lot worden? Schoenen uit en op kousenvoeten verder?
Flop begon al te snotteren van angst en verdriet. Je hoort immers vaker dat mensen hun spullen achter laten op vakantie. Plotseling begon Anne aan onze veters te klooien. Flop barstte in een klaaglijk gejammer uit. Zie je wel, ze laat ons hier achter en gaat op haar sokken verder.

Ooohhh, wonder boven wonder. Dat deed ze dus niet. We werden niet achtergelaten maar zo goed en zo kwaad als het ging daar boven op die verrekte zandrug uitgeklopt en weer aan gedaan. Pffftt. Zo dat haalde 10 x beter adem. Flop zat nog na te snikken van spanning en verdriet toen we alweer naar beneden moesten.

Zelfde drama eigenlijk met dat zand maar nu konden we de hakken in het zand zetten en bleven onze neuzen redelijk vrij. Adem halen ging ietsje beter dan naar boven toe. We liepen weer vol maar beduidend minder. Niet te diep adem halen, dan lukte het net. De bult af ging veel sneller dan erop en dat scheelde ook al een slok op een borrel.

Eenmaal beneden moesten we toch nog best een eind terug wandelen. Ondanks dat we niet zo vol gelopen waren als de eerste keer ging het wandelen moeizaam. Anne wandelde alsof ze op eieren liep. Niet zo gek want we waren wel 2 maten kleiner geworden met al dat zand in en om ons heen. Reken maar dat je het laat om hard te lopen.

Voor donker terug lukte niet maar dat was geen enkel probleem.  Griezelig maar ook spannend om in het donkere woestijn te wandelen. Links ver weg van ons waren de lichtjes van een moskee te zien en voor ons zagen we de zon achter wolken en heuveltjes verdwijnen. Plots was het donker. De lichten van het camp in de gaten houdend vervolgden we onze weg. Ver was het niet een beetje eng wel.

Lees het hele verhaal van: Waar gaat de reis naartoe?
Reislust
Grote reizen
Reisprogramma’s
Waar gaat de reis naartoe? Bestemming bekend
Gaat het wel door?
De Islam
Donald Trump
We zijn er
De eerste indrukken

Flip en Flop gaan niet mee

Pssst.
Pssst, niet verder vertellen hoor, zeker niet aan Anne maar wij gaan niet mee met de 4-daagse. We schamen ons dood om met Anne 4 dagen lang langs de weg te lopen in Nijmegen.
Weet je wat er vanmorgen op de deurmat gevallen is?
Een 4-daagse pet, rose. Spuuglelijk.
Niets aan ons vertellen hè, niet even overleggen met haar trouwe wandelschoentjes of in de groep gooien zo van wat denken jullie ervan? 😠😠
Nee gewoon bestellen en ons met dat rose monster voor het blok zetten.
Waar ze hem gekocht heeft? Wil je dat echt weten?
Bij Jopieswebshop.nl in Nijmegen.
Niet kijken. 🙈🙈 We verbieden het en zeker niet kopen.

Ja we weten wel dat het soms loei heet kan worden tijdens de 4-daagse en dat een goede bescherming voor het hoofd noodzakelijk is maar om nu met zo’n rose tent op je kop te gaan lopen.
Die tent mag nog nat worden ook, om het hoofd koel te houden. Twee vliegen in één klap maar hoe lelijk kun je het maken en ook nog dragen?
Hoe ze er de vorige jaren bij liep als het snik heet was?
Ja ook niet om aan te zien. Met een natte handdoek over haar hoofd ook afgrijselijk.
Daar kun je bij grote hitte wat van vinden maar begrijp je nog enigszins.
Deze rose tropenpet slaat echt alles. Vandaar, tot hier en niet verder. 🚫
Wij gaan 16 juli dus niet mee.
Einde mededeling.
Grrrrr. ⛈⛈

 

Flip & Flop klappen uit de school

Hé hallo.
Wij Flip & Flop, jullie kennen ons vast nog wel, moeten even iets recht zetten over Anne.
Jullie hebben vast haar vorige blog gelezen over die wandeltocht van Ede naar Arnhem en terug. Ja die, die van 36 km. lang. Het ging hieperdepiep gelukkig goed hoor maar dat was een paar maanden geleden wel even anders.
Ze had vreselijk last van haar rug, boven en onder. Wisten jullie niet hè?
Gaat ook nooit vertellen hoor. Vertelt ze alleen als het niet anders kan. Zul je haar dus nooit horen. Als je er niet over praat is het er ook niet. Ken je dat principe? Zo doet ze dat.
Maar wel wijs doen over dat wandeldagje van 36 km.. laatst. Kunnen we niet uitstaan, dus doen wij er maar weer eens een boekje over open.

Laten we wel even voorop stellen dat we blij zijn dat we weer op pad kunnen. Daar in die keukenkast waren we zo langzamerhand wel uitgekeken.

Tijdens de 4-daagse vorig jaar had ze al last van haar rug en dat is nooit meer helemaal over gegaan. Mee blijven klungelen tot ongeveer december vorig jaar. De inschrijving voor de 4-daagse kwam weer in zicht en daar werd mevrouw wat zenuwachtig van.
Hup naar de fysiotherapeut voor een dry needling behandeling. Prikken ze met naalden in triggerpoints van de spieren maar dat zette niet veel zoden aan de dijk.
Weer een poosje aan klungelen en naar de fysiofitness. Ook dat hielp niet. Het leek alleen maar erger te worden.

Inmiddels was het startbewijs voor de 4-daagse binnen en konden de trainingen beginnen.
Dat ging maar daar was ook alles mee gezegd, tot er meer dan 20 km. gelopen werd. Echt ze liep krom van de pijn.
Weet je stoer is ze wel maar doorgaan tot het gaatje doet ze echt niet.
Weer naar de fysio. Ik hoorde haar bellen: ‘Ik wil graag langs komen en het maakt me niet uit wie me behandeld. Het lijkt wel of ik over midden breek’

Dat klonk heftig hoor. We hebben ons de dagen voor de eerste afspraak muisstil gehouden. Bang dat ze echt af zou breken. Stel je voor. Weg 4-daagse, weg trainingen. Moet je toch niet aan denken. Blijven we voor eeuwig in dat muffe keukenkastje staan.

Ze kwam bij een jong fysiomeisje terecht met van die priemende vingertjes.
Die vingertjes zaten venijnig in haar spieren te poeren en die lieflijke handjes kraakten haar bovenrug alsof het een tandenstoker was. Je wilt niet weten wat voor geluiden Anne erbij maakten. Wij dachten nu breekt ze alsnog af.
Maar nee, zo ver kwam het gelukkig niet. Na 6 behandelingen en wat oefeningen mee voor thuis was ze behoorlijk opgeknapt.
Het gaat nog steeds goed maar onlangs hoorden we haar toch weer piepen.
Fingers crossed dat het niet weer begint want dan vrezen we het ergste. De 4-daagse missen en de rest van het seizoen thuis zitten hebben we totaal geen zin in.
Wees gewaarschuwd jullie. Als ze nu weer met zo’n fantastisch trainingsverhaal komt, denk dan even aan wat wij verteld hebben. Laat je niet in de luren leggen door die rose bril van haar.

 

Kleurrijk

Ze zagen ons gelijk staan. Kleurrijk en opvallend. De opmerkingen waren niet van de lucht. Nieuwe schoenen? Hadden ze nog fellere kleuren? Ja die hadden ze maar die zaten niet zo lekker als wij. Dat was dan de eerste kennismaking met de wandelgroep. Nauwelijks ingelopen zijn en direct 20 km. voor de boeg hebben zou je toch wat meer mededogen verwachten. Maar nee hoor, gelijk de vuurdoop. Anne is in ieder geval wel blij met ons.
Heb je die zooltjes binnenin ook gezien? De combi is niet geweldig maar evenzo goed kleurrijk. Beter dan de tocht die we gelopen hebben. Saai, boring. Gaan we ook geen woord meer vuil aan maken. Om kilometers te vreten was het prima maar meer dan dat was het niet en…. we konden hem makkelijk aan. Had Anne allang gezien natuurlijk. Toch hopen we niet dat wij als enige kleur gaan geven aan dit soort evenementen.

Dit verhaal is onder andere een schrijfopdracht van Melodyk.nl daarnaast is het een verhaal in de serie Flip & Flop wandelen mee, de wandelschoenen en roddeltantes van AnneMarie.
Wil je de andere verhalen over kleurrijk lezen klik dan hier.

 

Flip & Flop spraken de dames (k)Hak

Hé hallo
Zijn we weer
Moet je luisteren, pas geleden hebben we kennis gemaakt met de dames Hak uit de kast van boven.
De dames Hak, van die zwarte pumps, hakken bijna als high heels, helemaal zwart en met neuzen zwart van de lak. Beetje kak dus. Met feestdagen en speciale gelegenheden komen de dames uit de kast. Best saai eigenlijk maar ik denk dat ze ook niet zoveel zin hebben om zich al te veel te laten zien. Moeten ze werken en daar zijn de dames niet zo van gecharmeerd. Zie je direct aan die lak neuzen van ze. Stonden ook een beetje met de neus omhoog met ons te praten. Maar dat vergeven we ze voor deze keer. Ze hadden namelijk wel een lekkere roddel.

Afgelopen feestdagen, het is inmiddels al bijna 2 maanden geleden, moesten ze voor het eerst opdraven. Ze hadden al bijna een jaar in de kast gestaan nadat ze midden in de zomer in de uitverkoop gekocht waren. Nou, nou, tjonge, jonge in de uitverkoop gekocht. Hoezo Kak dus, wij waren wel 2 x zo duur als zij, misschien wel 3 x zelfs.
Goed Anne had dus feest. Iets bijzonders en daar hoort blijkbaar een bijna zwarte outfit bij. Nee geen begrafenis maar iets met het werk van de echtgenoot of zo. Zelfs de nagels werden in bijpassende kleur gelakt, nou dan is het wel ernst hoor. Tip top in de schmink, dames Hak aan geschoten een mooi tassie erbij en klaar was Cees. Nee geen rugzak, natuurlijk niet. Stel je voor, zo’n lomp ding over je schouder kieperen als je zo opgedoft bent.

Richting etablissement ging het. Blijkt daar grind op de parkeerplaats te liggen. Ja daar waren de dames Hak niet zo blij mee. Kunnen die fijne neusjes en hakjes van ze niet tegen. Pfffffffff. Wij hebben daar toevallig geen enkele moeite mee maar de dames Hak leek het maar niks al dat grind. Maar Anne deed wat ze kon en probeerde die kiezels te ontwijken. Onbegonnen werk natuurlijk. Waren de dames dan wel weer blij mee dat Anne zo haar best deed die stenen te ontwijken. Ze vonden Anne toch wel erg raar lopen, zo hobbelig waren die stenen nou ook weer niet. Wat er aan de hand was begrepen de dames Hak niet precies.
Ha gelukkig, ze waren bijna bij de stoep. Zou het probleem wel opgelost zijn.

Daar op de stoep bleek het loopprobleem helemaal niet opgelost te zijn. Maar toen konden de dames Hak wel zien waar de schoen knelde. Ze knelden dus niet, Anne slipte er gewoon uit. Ze kloste als een klein meisje met de schoenen van haar moeder over de stoep. De dames Hak waren veel te groot. Hiiii Hiiiii
Echt weer iets voor Anne hoor. Ons bin zuunig.  Midden in de zomer met van die dikke wandelvoeten pumps gepast en gekocht en er in de winter op gaan lopen. Ja Anne dan passen de dames Hak niet meer. Voetjes geslonken na een (lange) rustpauze, buiten lekker koud en dan heb je vergeleken met de zomer zeker weten een halve tot hele maat kleiner van schoen.

Daar zat ze dan op het feest met die veel te grote dames Hak.
Ze durfde nauwelijks te lopen, bang om met de hakken te klepperen of er neer te vallen met die veel te grote schoenen. Ze kwam niet van haar stoel af vertelden de dames Hak. Ze zagen wel dat ze naarstig nadacht werd wat nu te doen maar daar bleef het bij. Wat nu want straks moesten ze ook weer via dat grind terug naar de auto.

Anne dacht de oplossing gevonden te hebben, ze zou naar de WC gaan en haar panty’s uit doen. Misschien bleven de dames Hak wel beter plakken aan blote voeten. Kousen uit, schoenen aan. Neeeeee, geen gezicht die witte benen onder dat zwarte rokje en in die zwarte schoenen. Panty’s weer aan en zo onzichtbaar mogelijk terug naar haar plek lopen. Angstvallig is ze de hele avond blijven zitten. Toen ze eindelijk naar huis gingen heeft ze de echtgenoot vastgegrepen en zijn ze stevig gearmd door het grind naar de auto gewandeld. Doen ze nooit maar dat hoeft niemand te weten natuurlijk.

6WMB Roddel

Het 6 Woorden met beeld verhaal is een idee van Doldriest.com voor meer verhalen klik hier

De opdracht van 16 januari, maak een verhaal van 6 woorden over ‘RODDEL’

Stiekem smullen van een vette roddel

Flip en Flop, de wandelschoenen van AnneMarie maken samen met hun vrienden nog wel eens wat mee. AnneMarie ziet het meestal van de zonnige kant. Flip en Flop neigen naar de iets minder zonnige kant en dat levert soms hilarische verhalen en vette roddels op.