Kroondomein Het Loo

Het werd tijd voor een andere wandeling dan in en rondom ons eigen dorp. Niets mis mee maar verandering van spijs doet eten. Het werd het Kroondomein bij Paleis het Loo. Nee we zijn geen koffie wezen drinken in Apeldoorn, we hebben ons netjes gedragen.

Museum Paleis Het Loo wordt momenteel gerenoveerd en verbouwd waardoor de parkeerplaats tijdelijk niet toegankelijk is. Wij hebben de auto ergens in een wijk bij Het Loo geparkeerd wat niet aan te raden is. Bijna overal is er een parkeerverbod in de wijken rondom Het Loo waardoor het knap lastig is om een plekje te vinden. De parkeerplaats tegenover de Pijnboomlaan is wel open maar heeft beperkt ruimte dus wees er vroeg bij.

De echtgenoot had een route uitgedacht om te wandelen maar daar weken we al snel vanaf. Zijn route ging voornamelijk over de grote paden maar er waren zoveel kleinere paadjes die achter heuveltjes verdwenen en daarom vroegen om ontdekt te worden. De heuveltjes verborgen een wir war van sprengen. Sprengen werden vroeger gegraven om watermolens of wasserijen van voldoende water te voorzien maar ook om tuinen en landschapstuinen te voorzien van water zodat er vijvers aangelegd en fonteinen geplaatst konden worden. Door al die sprengen is het een heel bijzonder bos geworden is. 

Maar voordat we deze bospaadjes ontdekten kwamen we de Willemstempel tegen een van de vele bezienswaardigheden die het Kroondomein bezit. Hier is foto voor de fotochallenge bij Satur9’sphotochallenge Kader in Kader gemaakt.

Zigzaggend door het domein stonden ons nog veel meer verrassingen te wachten. We wandelden langs de Hoge Veldvijver, de Leeuwenbrug, Bijlandt rust, het paarden kerkhof en de ijskelder van het Loo.

Bijlandt rust

Leeuwenbrug

Hoge Veldvijver

Eén van de leeuwen bij de brug

Paarden kerkhof

IJskelder

Op het paarden kerkhof liggen niet alleen paarden maar ook huisdieren van de Oranjes. De Leeuw vond ik nogal menselijke trekjes hebben. IJskelders werden bij veel landhuizen gebouwd. In de winter werd ijs gesneden en in de ijskelders bewaard zodat ze in de zomer gebruikt konden worden om voedsel te bewaren en misschien ook wel om vertrekken te koelen.

Vroeger was het bos/park verboden terrein voor publiek, gelukkig is dat verleden tijd. Zo krijg je een mooi inkijkje in het landleven van de Oranjes. Er zijn een aantal wandelroutes uitgezet die je langs de mooie plekjes van het Kroondomein leiden. Wij hebben nog lang nog niet alles gezien. Niet onwaarschijnlijk dat we nogmaals een wandeling gaan maken in het Kroondomein bij het Loo.

Lange afstandswandeling, 66 km.

Terwijl de blaren nog zichtbaar zijn is het al ruim een week geleden dat we met de club de uitdaging van 66 km. aangingen. Vanaf het transferium bij Barneveld-Noord zou de wandeling richting Zwolle gaan. De meeste mensen verklaren ons voor gek maar de sporters die van een fijne uitdaging houden zullen het vast herkennen. Een aantal leden houden wel van een flinke uitdaging en helemaal nu de 4-daagse niet gelopen kon worden.

Om 4.45 uur was het verzamelen bij het transferium waar een kofferbak kop koffie klaar stond  verzorgd door een van de leden de uitdaging iets te gek vond. Met 9 man en 4 vrouwen stonden we de koffie naar binnen te werken en te trappelen van ongeduld om te gaan. Gestoken in gele hesjes en omarmd met knipperarmbanden vertrokken we precies 5.00 uur in het donker maar met heel veel zin in de dag.  Dat lopen in het donker was nog wel even een dingetje. Ieder bultje en heuveltje op ons pad werd door mij struikelend genomen. Manier van lopen die in het donker erg onhandig blijkt te zijn. Gelukkig was er iemand met een zaklamp waar ik voor mocht lopen zodat ik wat licht had om te zien waar ik liep. Dat hielp, het geschuifel en gestruikel werd minder.

De eerste rust was in Garderen bij een ander lid van de wandelclub. Daar kregen we koffie en broodjes verzorgd door de dame die ons om 4.45 uur al van koffie had voorzien. Onbeschrijflijk hoe lekker koffie met een broodje in de vroege ochtend na 10 kan zijn. Het zonnetje was ondertussen door gekomen dus werden de broekspijpen van de afritsbroek verwijderd, die zouden alleen maar voor oververhitting gaan zorgen. Nog even een plas en richting Elspeet waar de volgende rust zou zijn.

In Elspeet hadden we de tweede koffie stop maar nu met appelgebak of een wafel met warme kersen. Hier scheen de zon nog volop maar al snel nadat we daar vandaan vertrokken kroop de zon achter de wolken en hebben we hem pas tegen 19.00 uur ‘s-avonds weer terug gezien. Bij de volgende stop in Epe werden de broekspijpen razendsnel weer aan de pijpen geritst. Te koud om met blote benen te lopen. Bij deze rust werd ook de samenstelling van de groep anders. Eén wandelaar stopte na 40 km. en 3 andere dames sloten aan om de laatste 22 km. mee te wandelen naar Zwolle.

Die laatste 22 km. bleken er achteraf 26 te worden. Klein foutje waar je eigenlijk altijd rekening mee moet houden maar niet echt wilt. Een afwijking van 4 km. is best pittig vooral na zo’n lange afstand. De route was nagefietst en toch klopte het niet helemaal. Het vervelende is dat je je instelt op het aantal kilometers dat opgegeven is. Om dan om te schakelen naar meer kilometers is soms lastig maar we waren nu al zover gekomen dat die 4 kilometer er eigenlijk niet meer toe deden. 

Tussen Epe en Zwolle waren nog 2 rusten. Eén in Wapenveld en één ergens bij een pannenkoekenhuis langs een provinciale weg en toen begonnen dus die eindeloze laatste kilometers. Maar dan loop je Hattem binnen en zie je in de verte de Peperbus van Zwolle staan. Eigenlijk schampten we Hattem aan want al snel liepen we richting de rode spoorbrug bij Zwolle waarlangs een voet- en fietspad loopt. Via deze brug en een klein stukje langs het spoor liepen we de binnenstad van Zwolle in. Kwart over 8 zette ik mijn horloge weer stil bij ‘de Belgische Keizer’ in Zwolle. Daar gaven we ons vol overgave over aan een zelf gebrouwen biertje en lieten ons de warme hap prima smaken. 22.45 uur zaten we inclusief mondkapjes in de trein om richting Amersfoort te gaan. Na een overstap richting Barneveld-Noord. Nog even een paar dames afzetten in Barneveld in richting Ede. 00.30 uur stapte ik vermoeid maar tevreden ons huis weer binnen.

Volgend jaar wandelen we van Barneveld-Noord naar Nijmegen. Ik geloof dat het een traditie aan het worden is.

Flip & Flop op Camino

Hé hallo, zijn we weer.
We moeten weer even iets kwijt.
Anne zal er zelf nog wel een keer over beginnen maar ze weet niet goed hoe.
Nou dat weten wij wel.
Wij gaan op Camino!!!!!
Op Camino? Ja pelgrimstocht weet je wel. Santiago de Compostela.
Oké oké een klein stukje maar, maar het begin is er.
We lopen in 5 dagen van huis uit naar Vessem, iets onder Eindhoven. Daarvandaan kun je kiezen uit een aantal routes richting Santiago de Compostela.
Jammer genoeg gaan we na 5 dagen weer naar huis maar het is de bedoeling dat we daarna zodra de gelegenheid zich voordoet vanuit Vessem weer verder lopen richting Santiago de Compostela.

Van oorsprong liepen pelgrims van huis uit naar Santiago de Compostela. Velen kwamen nooit aan in Santiago omdat de tocht vroeger niet geheel zonder gevaar en zwaar was. De weg naar Santiago de Compostela was toen niet zo geplaveid als in onze tijd. Voorzieningen langs diverse routes richting Santiago zijn talrijker en veel beter.

Anne wil al een langere tijd naar Santiago lopen maar er is altijd wel een reden om niet te vertrekken. Het is natuurlijk ook een behoorlijke uitdaging om aan te gaan.
Wij denken dat ze het niet aandurfde omdat ze haar benen niet vertrouwde of zoiets maar het zelfvertrouwen in haar wandelen is aardig gestegen en nu staat de eerste etappe dus op stapel.

Wij vinden het natuurlijk helemaal niet erg om die lange avontuurlijke reis aan te vangen. Boeken, landkaarten alles wordt geraadpleegd en voor zover we er wat van snappen ziet het goed uit.
De overnachtingen moeten nog geregeld worden. Vier overnachtingen gaan we de eerste reis doen, in Nijmegen, Zeeland, Den Bosch en Spoordonk. Vanuit Spoordonk wandelen we dan naar Vessem en vanuit Vessem vertrekken we met het openbaar vervoer weer terug naar huis.
Beetje kort maar de volgende etappe hopen we langer onderweg te zijn.
Die etappe zal door België richting Frankrijk zijn en hopelijk nog een stukje Frankrijk.
Wanneer we precies gaan weten we nog niet maar dat is voor ons ook niet belangrijk. Trouwens als we nog gaan i.v.m. het coronavirus. In Italië is er opgeroepen niet meer te pergrimeren, hostels en logeerplekken worden daar gesloten. Hoelang zal het nog duren voordat andere landen hiermee zullen volgen?
We merken het vanzelf en zonder wandelschoenen vertrekt ze toch niet.

WS78 wandeltocht Amsterdam

Ondanks slechte weersvoorspellingen zijn we zaterdag richting Amsterdam vertrokken om een WS78 wandeltocht te maken.
WS 78 staat eigenlijk altijd garant voor mooie tochten. Niet iedereen houdt van stadswandelingen maar er wordt door WS78 genoeg andere wandelingen georganiseerd dus voor ieder wat wils.

Het was bewolkt maar goed wandelweer. De laatste kilometers begon er wat serieuze regen te vallen maar die hebben we voor het grootste gedeelte gemist omdat we alweer in de kantine van voetbalclub Avv Zeeburgia zaten.

Na ongeveer 9 km. was er een koffiepost en na 14 km. een fruitpost waar naast koffie of fruit te kunnen nuttigen een plas gedaan kon worden en de mogelijkheid was om de beentjes even te laten rusten.
Wij hebben gebruik gemaakt van een horecarust ‘De Blauwe Pan’ die WS78 aangegeven had en waar je voor  € 5,– koffie en appelgebak met slagroom kon gebruiken.
De ontvangst was zoals we in de oude horecagelegenheden in Amsterdam gewend zijn allerhartelijkst. Humor voert de boventoon en het zal m’n klomp breken als in de Blauwe Pan André Hazes niet gezongen en/of groot gekomen is.

We wandelen al jaren een of meerdere tochten door Amsterdam maar we zijn nu weer op plekken geweest die we nog nooit gezien hebben.
De echtgenoot wil er alweer naar terug van de zomer.

Terug bij Avv Zeeburgia was de sfeer volverwachting. Cameraploegen stonden gereed om een minister te ontvangen. We hebben nog even gewacht maar het duurde ons toch te lang. We hadden dat spectakel best even mee willen maken.

Op de terugweg liepen we zoals gewoonlijk even onder het station door om naar de schepen op het IJ te kijken. Zagen we zowaar een Schnitzelhuis. We konden de verleiding niet weerstaan en zijn daar even een hap waezen eten.
De echtgenoot een schnitzel en ik een currywurst. Heerlijk na een wandeling van 20 km.

De volgende WS78 tocht is in Beesd, de Mariėnwaerd en Lingetocht.
Die ga ik samen met ons wandelclubje doen. Wij verheugen ons al op de volgende wandeltocht.

Zin om meer foto’s van de tocht tezien klik dan Hier

P.s. denk je nou, die foto’s zijn niet scherp of mooi genoeg.
Klopt, het weer was niet geweldig om te fotograferen en alles moet in vliegende vaart gebeuren. Helaas gaat het dan soms niet zoals ik zou willen, ondanks dat wil ik ze jullie niet onthouden.

Dorenweertsepad – Klompenpad

Waar zullen we gaan wandelen? Meestal lopen we hier 3 straten verder het bos in maar deze keer wilden we wel wat anders.
Even zoeken in het boekje van Klompenpaden en we beslisten om het Dorenweertsepad te wandelen. Voor ons ongeveer 15 km. rijden naar Kasteel Doorwerth waar één van de startpunten is.
Kasteel Doorwerth wordt al beschreven in 1260. Het kasteel was is gebouwd op een oeverwal langs de rivier de Rijn.
Hoog en droog zodat de Rijn goed in de gaten gehouden kon worden. Waarom in de gaten houden? De dreiging van overvallers en oorlog was altijd aanwezig maar zo hoog en droog kon de scheepvaart ook in de gaten gehouden worden met als doel tol te heffen.
Het geld moet tenslotte wel ergens vandaan komen om te leven en overleven.

Kasteel Doorwerth kent een lange lijst van inwoners en vernielers. Oorlogen zorgden voor de nodige verwoestingen waardoor het steeds herbouwd en verbouwd moest worden.
Nadat bij de Slag om Arnhem het kasteel weer eens verwoest was begon Vereniging Doorwerth aan de wederopbouw van het kasteel en werd het voltooid door Stichting Geldersche Kasteelen.
De restauratie heeft 36 jaar geduurd. Het kasteel is nu te bezichtigen en kunnen er evenementen gehouden worden. Het kasteel leent zich ook uitstekend als trouwlocatie.

De tocht is 13 km. lang maar is in te korten tot 8 km.
Wij vertrokken vanaf het kasteel en banjerden eerst door de uiterwaarden om later richting de oeverwallen te lopen.
Landgoed Duno (van de Dunlopfabriek) Heveadorp, uitzichtpunt de Hunnenschans, uitzicht toren de Boersberg, grafheuvels en steeds die Rijn weer waar je op uitkijkt.
Een verrassende wandeling met veel mooie en interessante plekken en uitkijkjes waar je geen genoeg van kunt krijgen.
In de zomer als de rododendrons, azalea’s en de weideranden in bloei staan is het Dorenweertsepad nog veel mooier. Wij willen hem dan zeker nog een keer lopen.
Het wandelpad heeft wel een aantal hoogtemeters verschil. Eén keer was er een flink klimmetje, kort maar krachtig. Ondanks die paar klimmetjes is dit pad echt de moeite waard. Wat mij betreft een aanrader.
Neem wel even de tijd voor deze tocht. Denk niet 13 km. die jaag ik er even doorheen want er is zoveel te zien. Tempo maken is er beslist niet bij.

De tocht is te combineren met het Hartensepad, het Molenbeeksepad en het Rosandapad.

Wil je meer weten over dit pad kijk dan op Dorenweertsepad/Klompenpaden

Let wel even op of het restaurant open is en neem eventueel zelf je koffie mee.

Informatie:
Landgoed Duno
Kasteel Doorwerth
Dorenweertsepad – Klompenpaden

Samen op Pad

Gisteren zijn we voor de 2e keer met Samen op Pad wezen wandelen. De Stichting Samen op Pad bestaat al sinds 2006 en is min of meer ontstaan door een verjaardagsfeestje.
Samen op Pad in zijn huidige hoedanigheid bestaat sinds juni 2014. Wil je meer weten over het ontstaan van SOP klik dan HIER

Bijna iedere week wordt op de woensdag een wandeltocht georganiseerd. Vaak zij de tochten in het midden van het land maar met regelmaat worden tochten in andere regio’s gewandeld. De 2 keer dat wij er waren was de groep rond de 100 man groot. Een grote groep maar beslist niet te groot of ongezellig.  Het aantal kilometers dat gelopen wordt is altijd rond de 25 km. Niet te veel maar lang genoeg om alleen een rondje om de kerk te lopen en meer te ontdekken van de omgeving.

Aan de kop van de groep lopen diegene die de tocht uitgezet hebben lopen, bij de staart van de groep lopen ook weer een aantal van de organisatie om alles bij elkaar te houden. Het tempo is ongeveer 5 à 5,5 km. per uur. Dat lijkt snel maar in de praktijk blijkt dat erg mee te vallen. In een groep wandel je al snel mee, gaat vaak vanzelf.

In december vertrokken we vanuit Veenendaal en was de tocht voornamelijk door het bos. Ik heb het al eens eerder genoemd, 25 km. door het bos is voor mij te veel. Nou ja niet te veel wandelen maar enkel bos vind ik een saai. Dat neemt niet weg dat anderen 25 km. door het bos weer wel fantastisch vinden.

Gisteren vertrok de groep vanuit Huizen en wandelden we door bos en heide richting Laren, Blaricum en weer terug richting Huizen.
SOP heeft een prachtige website waar interessante weetjes over deze tocht vermeld staan maar ook over aankomende tochten.

Gisteren dus de 2e keer dat we meewandelden en het begint al een beetje te wennen.
Al snel aan het begin van de tocht kwam Jeanette naast me wandelen om een praatje te maken. Wandelen, hardlopen, fietsen, tennissen we hebben al onze oude en nieuwe sportpassies door gesproken wat erg gezellig was.
Wil je even niet praten dan kan dat natuurlijk ook. Mijn man en ik zijn niet zulke hele grote praters en dan laten de wandelaars je ook lekker met rust.

Terug naar mijn eigen bos

Druk met vakantie vieren, we waren overal en nergens. Vorige week bijvoorbeeld een paar dagen in Limburg. Een dag naar Maastricht en 2 dagen wandelen, wandelen door de bossen nabij Gulpen en een dag in de buurt van Simpelveld.
De tocht bij Gulpen had echtgenoot opgezocht bij www.routeyou.nl.
De tweede dag een wandeltocht bij Simpelveld uitgezet door de KNWB. Verwend door de wandeling van de dag ervoor vonden we de wandeling bij Simpelveld wat minder. Ach laat ik niet zeuren, het was prachtig weer en de route was prima aangegeven.

Vrijdag trokken we alweer richting huis. Halverwege de route even Venlo aangedaan voor een kop koffie. Toen we maandag naar Euverem trokken kwam er geen enkel restaurant onderweg voorbij waar we koffie konden drinken en dat is best jammer want af en toe koffie drinken langs de route hoort wat ons betreft nu eenmaal bij reizen.
Venlo dus in voor een kop koffie. Genietend van het zonnetje en de koffie met Limburgse vlaai besloten we om maar een paar vlaaien mee naar huis te nemen. Mijn verjaardag zou de volgende dag gevierd worden en kopen gaat 10 x sneller dan zelf maken.
Daar is geen wiskunde voor nodig om het sommetje van tijdsbesparing uit te kunnen rekenen.

Na het feestweekend hadden we maandagochtend tegen half 12 de laatste brokstukken van mijn verjaardag opgeruimd en keken we elkaar aan. Wat dacht jij, zullen we maar weer eens? Stukje wandelen? Oké? Waar gaan we heen? Richting hei, kijken naar het nieuwe monument? We waren het snel eens, richting heide kijken naar het nieuwe monument ter herdenking van 75 jaar bevrijding.

Een vast omlijnd plan hadden we niet, dat hoeft thuis ook niet. De grote paden in het bos kennen we wel en de kleinere paadjes komen altijd uit op de grotere paden. We vinden de weg altijd wel in het bos rondom onze woonplaats.
Na een paar kilometer wandelen realiseer ik me ineens dat ik hier wel heel erg relaxed wandelde. Het voelt als mijn eigen bos. Dit had ik het nog nooit zo ervaren. Tussen bomen, varens en struiken, baggerend door het zand en soms bijna enkels brekend op de te grote keien voelt het als thuiskomen in het eigen bos.

Echtgenoot mopperde nog even dat hij nooit wild zag waardoor ik daar ietwat geïrriteerd op reageer. In mijn bos kom je echt wel wild tegen. Je moet alleen geduld en wat geluk hebben. Soms zie je niets en soms kom je van alles tegen.
Hij was aan zijn bammetje toe denk ik.

Nadat we in de trekkershut ons broodje hadden gegeten trokken we weer verder. Nog geen kilometer verder staat er ineens een ree halverwege het maisveld naar ons te kijken.
Psst, kijk daar. Zie je nou wel, WILD. De ree bleef naar ons staren totdat ze er genoeg van had en de mais weer in stapte. Weg was ze.
Hoogstens 2 km. verder stond een enorme stier in een poel te drinken.
Hij kreeg ons in de gaten en keek door het gebladerde in onze richting.
Na een paar minuten stapte ook hij maar op want er gebeurde niets. Net zo min als de stier bewoog, bewogen wij ook niet.
De poel waar hij uitkwam was dermate leeg dat de vissen bijna met de ruggen boven water zwommen. Waarschijnlijk was het in het midden wel dieper zodat ze zich terug konden trekken maar wij zagen meerdere vissen ruggen en -bekken. Het leek wel of ze van de lissen aan het eten waren.

Daarna zijn we in gestrekte draf verder gegaan. Het monument wachtte op ons. Nogal wat mensen hadden hetzelfde plan opgevat. Met al die mensen er omheen kun je geen mooie foto’s kon maken. Daar zal ik nog een keer voor terug moeten.
Ondertussen hadden we al behoorlijk wat kilometers gewandeld en besloten we via een kleine omweg richting huis te gaan. Wild en het monument gezien, de nodige kilometers door ons eigen bos gesjouwd. We waren weer helemaal thuis.

 

Happen en Trappen vanaf Fort Vechten

Op veel plekken in Nederland kom je ze tegen, de forten, bunkers en loopgraven van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Ze intrigeren me altijd enorm. Wat is hier allemaal gebeurd?Hoe hebben de mannen het hier vol kunnen houden? De groepsschuilplaatsen uit de 1e Wereld oorlog waren klein, hoeveel mannen hebben zich hier schuilgehouden tijdens een aanval van de vijand en hielden burgers zich hier ook schuil?
De laatste keer dat de Nieuwe Waterlinie in gereedheid is gebracht was voor de 2e Wereldoorlog. Toen bleken de bouwwerken van de Hollandse Waterlinie verouderd. De vijand kwam niet alleen meer over land maar vielen aan met vliegtuigen vanuit de lucht.

Blij waren wij dan ook met het Happen en Trappen cadeau, er bleek n.m. een Happen en Trappentocht langs een gedeelte van de Waterlinie te gaan en de start was zelfs bij Fort Vechten.
“Fietsen door loopgraven en langs forten”
Bij Fort Vechten is een tentoonstelling ingericht over de Nieuwe Waterlinie. De tentoonstelling zit niet bij het Happen en Trappen arrangement in maar wij vonden het interessant genoeg om erbij te doen.
Veel informatie wordt er gegeven over de linie en hoe de mensen het toen beleefden. Vooral de pratende poppen vond ik erg interessant. De gezichten werden op de poppen geprojecteerd en het leek soms of ze je echt aankeken. Heel knap gedaan.

Het arrangement bestaat uit een 4 gangen menu en de tocht heeft en lengte rond de 53 km. Koffie met gebak, een voorgerecht, een kom soep, een hoofdgerecht en een toetjes in 4 verschillende accommodatie’s. De gerechten smaakten prima en de locaties waren zeer verschillend. Zo kom je op plekken waar je of geen weet van hebt of zelf nooit voor gekozen zou hebben maar dat is gevoelsmatig want er viel niets op de locaties aan te merken.

Waar wij zelf tegenaan liepen was dat de tijd tussen het ene gerecht en het andere, voor ons enigszins aan de korte kant. Maar dat heeft waarschijnlijk aan ons gelegen. Wij vinden alles interessant en willen overal foto’s van maken en dat kost tijd. Tijd die we eigenlijk niet hadden. Er waren meer mensen die op dat moment dezelfde route reden en geen van hen hadden last van te weinig tijd. Soms had ik zelfs het idee dat ze alleen maar van eetlocatie naar eetlocatie fietsten en weinig aandacht besteedden aan de omgeving. Mensen die we gesproken hebben na afloop waren allemaal vol lof over de tocht, het eten, de bezienswaardigheden waar we langs waren gekomen, allemaal zeer de moeite waard.

Zin om alle foto’s van de tocht te kijken? Klik dan HIER

Happen en trappen: www.happenentrappen.nl

 

Zwerven door Amsterdam

Na de 4-daagse hadden we een weekje Amsterdam gepland. Dinsdag 23 juli was het heet. Eigenlijk te heet om iets te doen maar ondanks dat wilden we toch graag wandelen. Een vooropgesteld plan was er daardoor niet. Richting het Westerpark  maar als we daar niet terecht kwamen was het ook goed.

Vanaf het Leidseplein vertrokken we richting de Overtoom. Daar sloegen we af de Jan Pieter Heijerstraat in richting de Admiralengracht. Volg je deze gracht dan loop je bijna tegen her Erasmuspark aan. Daar hebben we een paar foto’s gemaakt maar de hitte begon ons parten te spelen en wilden we eerst koffie voordat we verder liepen.  Dit gedeelte van Amsterdam loopt niet over van de toeristen met het gevolg dat we moeite hadden om een koffietentje te vinden. Onderweg waren we al wel een aantal cafeetje tegengekomen maar die waren ‘s-morgens gesloten. Op de Willem de Zwijgerlaan vonden we en Bagel & Beans. Niet direct onze eerste keus maar bij gebrek aan beter moest het maar.
Een vooroordeel wat weggestreept kon worden want het viel 100% mee. Het had meer weg van een gemoedelijk koffiehuis dan de Bagels & Beans die wij tot nu toe tegen gekomen waren. Het restaurant was vergeleken met de straat heerlijk koel en de koffie smaakte prima. Na een half uur waren we weer opgeladen en weer zin om verder te gaan.

Richting het Food Center Amsterdam. De naam klonk prima en wij dachten daar iets te zien of beleven maar waar was de ingang? De ingan was onmogelijk te vinden. Dan maar verder richting het noorden want het Westerpark bleef nog steeds het doel. Zo kwamen we op de Waterpoortweg uit. De appartementen waren nog niet stok oud maar wel echt Amsterdamse stijl. Minituintjes ervoor met stokrozen en blauwe- of gele regen hoog tegen de gevels op. Daar moesten foto’s van gemaakt worden.

 

 

Een bewoonster zag ons bezig met de fotoapparatuur waarop ze een praatje met ons begon. Het was veel te warm om iets anders te doen dan een babbeltje houden dus ze had alle tijd.
Enthousiast over de mooie buurt waar we door kwamen vertelde zij honderd uit waar we nog meer mooie plekjes van Amsterdam konden vinden. Ze raadde ons aan om naar de “Buurtboerderij” vlakbij Begraafplaats “St. Barbara” aan de Spaarndammerdijk te gaan. Een lommerrijk geheel waar het goed toeven zou zijn.
Heerlijk die echte Amsterdammers. Een praatje kan er altijd af en hulp bij je weg vinden bieden ze vaak spontaan aan.

Onze weg vervolgend kwamen we langs de ‘Windketel’ een industrieelmonument uit 1897 in de buurt Westerpark wat als gastenverblijf verbouwd is en voor een midweek of weekend te huur is. Ook hier weer die typisch Amsterdamse stijl begroeid met klimop en de blauwe- en gele regen. Hoewel die nu geen  bloemen meer hebben. Het groen ervan is ook mooi.
De Buurtboerderij door vrijwilligers gerund hebben we gevonden en de broodjes smaakten heerlijk. Een vredige plek waar je niet in de gaten hebt dat je midden in de stad bent.

 

 

We lieten de Buurtboerderij achter ons en trokken richting de haven en Centraal Station van Amsterdam. Al langere tijd waren we niet meer aan de westkant van het Centraal Station geweest en wat was er veel veranderd daar. Bij de ‘Houthaven’ bleek een hele nieuwe wijk neergezet te zijn. Veel huizen waren al bewoond maar veel is er ook nog in aanbouw. Grote huizen en appartementen in nieuw Amsterdamse stijl. Niet goedkoop zo te zien maar sfeervol en fijn om te wonen leek het ons.

Nadat we de ‘Houthaven’ goed bekeken hadden liepen we weer verder richting Amsterdam Centraal. Toen door naar de Dam en via een omzwerving naar het Rembrandtplein, waar we bij de Ierse Pub wat dronken, weer richting het Leidseplein. Zonder vooropgesteld plan hadden we 16 km. gewandeld en waren we mooie en verrassende plekken in Amsterdam tegen gekomen.

 

 

Zin om alle foto’s van deze wandeling te bekijken? Klik dan HIER

 

4-daagse 2019 volbracht

Maandagochtend vertrokken we weer richting ons logeeradres om ons 4 dagen lang in het wandel- en feestgedruis wat 4-daagse heet te storten. Het meest bijzondere voor mij deze keer was dat onze dochter voor het eerst meeliep.
Een beetje buikpijn had ik er wel van. In het speciaal voor onze dochter. Zoals ik al eerder schreef was haar voorbereiding niet optimaal. lees HIER
Maandag werden er nog even teensokken gekocht door Lotte omdat de blaren tussen haar tenen groeien als kool. Op zoek naar het ultieme middel hier tegen vlogen de teensokken bij bosjes over de toonbank in Nijmegen. Ze is echt niet de enige met dit probleem bleek wel.

Dinsdagochtend stonden we om 3.00 uur op om rond 4.45 uur te kunnen vertrekken vanaf de wedren voor ons 40 km. rondje.  Vroeg vertrekken op dinsdag is de beste tijd voor de Waalbrug. In de half schemer is hij op zijn mooist.
Na de start viel de groep al snel uiteen en wandelden wij met z’n drieën over de Waalbrug  het Land van Maas en Waal binnen. De hele dag konden we goed doorlopen en een paar minuten voor 14.00 uur waren we binnen. Top gedaan.
Maar toen was het ook wel op. Lotte voelde al wat trekken in haar knieholte en mijn l.dijbeen voelde flink beurs aan. Onderweg deed mijn been al een paar keer pijn maar het leek dat ik daar doorheen was gelopen. Nu speelde het toch weer op. Grrr. Wat nu weer?  Het eerste blaartje bij Lotte was ook een feit. Meestal voel je al wel dat er wat aan de hand is maar kijken hoe het zit bewaar je als het even kan voor thuis. Schoenen uitdoen en ontdekken dat je ze echt niet meer aan wilt trekken terwijl je nog naar huis moet is niet handig.

De fysiotherapeute lapte ons ‘s-avonds weer op voor de volgende dag. Lotte haar hamstring speelde op en trok zo heftig dat ze dit in haar knie voelde. Mijn l.dijbeen leek af te stevenen op een flinke slijmbeurs ontsteking. Op advies van de fysiotherapeute zijn we beiden aan de ibuprofen en paracetamol gegaan. Pijn onderdrukken en ontstekingen met de ibuprofen bestrijden was prioriteit nr. 1. Volgens haar moest het verder gaan lukken.

Woensdag was een lastige dag voor Lotte. Ze kon slecht op gang komen omdat haar been nog behoorlijk pijn deed. Mijn been hield zich aardig koest maar niet mijn hoofd.  Stel je voor dat Lotte uit zou vallen. Drama. Het lijkt zo simpel om de wandelschoenen aan de wilgen te hangen maar oohh drama, dat is het om de drommel niet. Voor geen enkele loper.
We vervolgden onze weg voorzichtig om alle kansen op uitval te verkleinen. Na een paar uur waren haar benen toch goed warm gelopen en konden we het tempo iets verhogen.
Dat duurde niet lang want de wandelaars hoopten zich op en kon onze pas weer een tandje lager, het schoot niet echt op. We waren laat terug, tegen 16.00 uur pas. Laat starten en laat arriveren, het is altijd een beetje een teleurstelling.

Donderdag begon de dag weer goed. De spiegel van pijnstillers en ontstekingsremmers begonnen hun werk te doen en misschien ook wel het feit dat we woensdag noodgedwongen rustig aan moesten doen.
We voelden ons goed en hadden er weer zin in. Richting het puddingbroodje dan maar en richting de Zevenheuvelenweg. Donderdag is misschien wel de mooiste dag van de 4-daagse. Veel bescherming tegen de zon door het bos en mooie vergezichten over de weilanden bij Berg en Dal. Heuveltjes beklimmen is niet mijn sterkste kant van het wandelen. Een paar maal heb ik mijn wandelmaatjes vooruit heb gestuurd. Je eigen tempo lopen tijdens een heuvelbeklimming is voor iedereen prettiger. Te langzaam of te snel is dodelijk.
Achteraf lukte het me toch aardig snel om de heuvels op te komen. Het weer was daar zeker debet aan.
De temperatuur liep in de loop van de week langzaam op maar te heet werd het niet. Perfect wandelweer.

Vrijdag hadden we een late start 5.45 uur. Het was vreselijk druk dit keer konden we niet door lopen en moesten we zelfs in de rij wachten. Veel vroege starters stonden aan de late start waardoor dikke rijen wandelaars stonden te wachten voor vertrek. Bij het zien van al die mensen schoot het me even in het verkeerde keelgat. Lekker doorwandelen konden we zo wel vergeten. De start verliep toch redelijk snel en na nog een poosje door te blijven mokken over het te veel aan wandelaars bedacht ik ineens dat dit wel eens een gevalletje ochtendhumeur zou kunnen zijn. 😠😠
Hi Hi. Niet zo gek als je aan de korte onrustige nachten voorafgaand denkt maar dat moest wel over zijn binnen nu en nu. De korte reprimande naar mezelf  toe had direct effect. Over, punt.  Genieten was de opdracht.
Ondanks de vele wandelaars was er meer ruimte om te wandelen dan woensdag. Toen konden we op sommige momenten niet veel anders dan stapvoets lopen dus waar zeurde ik over.

Niet veel verder wilde Lotte haar teen overnieuw in de watten leggen. Wat er omheen zat was teveel en de druk tussen de twee tenen liep na ongeveer 3,5 km. al aardig op en we hadden er nog ongeveer 38 voor de boeg.
Met de rug tegen een huis aan op de stoep gaan zitten en schoen en sok uit. Rommel eraf, ik op de knieën erbij om de boosdoeners overnieuw te tapen. Sok en schoen weer aan en invoegen tussen de wandelaars. Ja dat voelde veel beter. Het leek vanaf dat moment in zijn geheel beter te gaan en konden we de sokken er weer aardig in zetten. Het tempo hielden we vol tot dat we voorbij Overasselt de dijk weer op moesten. Daar is het aansluiten en met de meute meelopen. Ruimte voor je eigen tempo is er niet. Richting Linden en dan naar Cuijk waar we de pontonbrug over moesten.

Als we over de brug zijn gaat het richting onze laatste rust. Leden van de verzorging zitten daar weer met lekkere hapjes en vers drinken op ons te wachten. Bij deze rusten is vaak ook familie van onze wandelaars om ons aan te moedigen. Bij deze rust zou de echtgenoot, met zoon en kleinkinderen van ons andere wandelmaatje zijn. Dat waren ze ook maar door de drukte en niet precies weten waar de rust was liep ze hen straal voorbij. Wij konden haar ver voor de rust al niet meer bereiken omdat ze buiten ons bereik liep. Ik hoopte dat ze het zelf in de gaten zou hebben maar nee hoor, ze holde de hele rustpost voorbij.
Het is ook enorm druk de laatste 8 á 9 km. Je moet goed bij elkaar blijven anders ben je direct iemand kwijt. We vinden elkaar altijd wel weer terug maar in dit geval was het erg sneu voor haar visite. Ze hebben elkaar later toch nog gevonden maar het vereist wel enig geduld en speurwerk.

Later  vonden we elkaar gelukkig weer terug zodat we met z’n drieën de Via Gladiola over konden. Onderweg familie, vrienden en kennissen begroetend kwamen we onder de finish door.
High five’s, schouderklopjes en kussen vlogen door de lucht. Foto’s werden onder de finish gemaakt om daarna snel de medailles op te halen en op de wedren wat te drinken te halen.
Daar troffen we wandelneef eindelijk. Hij had net als wij veel te vertellen over zijn belevenissen van dit jaar tijdens de 4-daagse.
Schreeuwend om boven de muziek uit te komen tetterden we onze verhalen de ruimte in.
Het blijft een belevenis. Ieder jaar is anders en ieder jaar blijft de 4-daagse met zijn specifieke herinneringen in ons hoofd zitten.
Weet je nog? Toen met de MH 17 vlucht. Weet je nog toen het zo heet was en je overal om je heen de ziekenauto’s hoorde huilen ? Weet je nog????

---

 

Teensokken

Geprepareerde voeten