Ja, ik ben er nog.

Ja, ik ben er nog. Het leven begint na het overlijden van mijn moeder weer een nieuwe routine te krijgen en daarbij de zin om te bloggen ook. Alleen het komt er steeds niet van. Andere hobby’s en prioriteiten en niet te vergeten de winter. De computer waar ik altijd mijn blog’s op schrijf staat op een kamer boven waar ik nu liever niet kom. Koud en slecht te verwarmen, groot en veel ramen tel daar de kosten voor energie bij op en ik wil er niet zitten. Mijn tablet is een drama, moet eigenlijk vervangen worden maar ja dat kost ook weer veel. Uitstellen van het schrijven en wachten op beter weer.

Als het beter weer wordt gaan we er weer op uit. Trainen voor de 4-daagse.  Ik heb een ticket en kan me weer uit gaan leven wat het wandelen betreft.  4 x 30 km. gaat het worden in Nijmegen. 4 x 40 heb ik niet zoveel zin meer in. 30 is goed. Voor de 8e keer zal hem proberen uit te lopen. Vergeleken bij veel wandelvrienden is het niks, voor de 8e keer maar ja, je moet toch ergens beginnen.😉😉 De echtgenoot wandelt de 4-daagse niet maar traint altijd lang mee totdat ik over de 20 km op een dag ga. Daar hebben we ook een oplossing voor gevonden, hij loopt dan vaak de laatste 15 km. mee. Gezellig hoor. Natuurlijk hoort er onderweg koffie met gebak bij en soms aan het einde nog een hapje als afsluiting van de dag.

Met Marjolein gaat het ook goed. Vorig jaar totaal onverwachts en als enige van ons gezin en haar woning nog een keer corona gehad maar dankzij (denk ik) alle vaccinaties niet lang en heftig ziek geweest. Ze komt nog steeds om de 14 dagen een heel weekend thuis en de andere weekenden halen we haar zondagmiddag op tot en met maandagochtend. Zolang het ons lukt haar te kunnen verzorgen zal daar niet veel verandering in komen. Ze vindt het heerlijk om thuis te komen en wij genieten met haar mee.

Daarnaast golfen we ook nog steeds, vervelen doen we ons nog lang niet. Zolang we maar gezond mogen blijven zullen we ons wel kunnen vermaken.

Hopelijk gaat het goed met u allen. Zo af en toe lees ik een serie berichten, af en toe dus helemaal bij ben ik niet meer. Ik ga mijn best er maar weer eens voor doen.

Nummer 7 is binnen

Nummertje 7 is binnen. 7 maal de 4-daagse van Nijmegen gelopen. Nu ben ik toch echt geen groentje meer. Meer dan 20 x een 4-daagse lopen zal ik niet redden, veel te laat begonnen maar hier ben ik best een beetje trots op en voel ik me ook geen groentje meer.

Dit keer ben ik niet blijven logeren met de wandelclub, maar samen met een wandelmaatje heen en weer gereden naar huis. Twee totaal andere manieren om de 4-daagse te lopen. Welke de voorkeur heeft kan ik niet zo zeggen. Dit was aardig relaxed. Geen logeerpartij dus ook geen inpakstress. Deze keer liep ik maar 30 km. per dag wat ook bijgedragen zal hebben aan het relaxte gevoel. Bij 40 km. loop je 2 uur langer, minimaal 8 uur in totaal. Bij 30 km. loop je minimaal 6 uur per dag. Op zijn vroegst 5 uur het bed uit en op zijn laatst 3 uur binnen op de wedren. Het beviel boven verwachting goed.

Ga ik met de wandelclub logeren is veel onrustiger en rumoeriger maar daar staat tegenover dat er een fysio en valt er zoveel meer te beleven. Met een mannetje of 20 extra om je heen is er altijd wel iemand die net weer iets anders te vertellen en beleefd heeft.

Gelukkig mochten we dinsdag niet van start gaan. Zelfs woensdag was het nog knap heet. Bij een vroege start, 6.45 uur, ben je al een aardig eind op weg voordat het heet wordt. Dat moest haast lukken meende ik. Bovendien zou het niet zo heet worden als de dag ervoor. In vergelijking met dinsdag klopte het wel maar tegen een half één, één uur begon ik behoorlijk heet te krijgen. Blij dat onderweg de tuinslangendouches er weer waren. Even onder de sproeier door, beetje afkoelen en verder.

Donderdag was een vreselijke dag, nat, koud, ongezellig en hij leek eindeloos. Tegen half elf begon het te regenen en het is blijven regenen tot ongeveer 16.00 uur. Het is zwoegen en je enige doel is om zo snel mogelijk de finish te halen. Na zo’n natte kledderdag verlang je alleen maar naar een warme douch en droge kleren.

Vrijdag was een superdag. Goede temperatuur om te wandelen, vroege start en zoals gewoonlijk voor de laatste dag veel publiek langs de kant. Vooral op en langs de Via Gladiola is het 8 km. lang één groot feest. Nou niet mopperen dat dit niet leuk is, te druk, te warm enz. enz. enz. Zolang je het niet meegemaakt hebt is er geen oordeel over te vellen.

En dan de felbegeerde beloning in ontvangst nemen, en natuurlijk foto’s maken. 2022, een memorabele 4-daagse moet door ieder persoonlijk voor eeuwig vastgelegd worden op de foto. De foto’s vliegen de hele wereld rond en Facebook ziet oranje groen van alle wandelende en feestende 4-daagse lopers en bezoek. Wat een heerlijkheid die mobieltjes.

Op de wedren kwam ik wandelneef tegen. Daar stond hij ineens, recht voor onze neus. Reuze gezellig. Twee jaar lang geen 4-daagse en bijna geen contact gehad te hebben tussendoor gaf nogal wat gespreksstof. In augustus zien we elkaar weer en praten we verder. Dit was te kort.

Begin dit jaar heb ik vreselijk getwijfeld of ik nog wel een 4-daagse wilde lopen, maar nu weet ik dat stoppen geen optie is voor mij. Ik blijf doorgaan totdat het echt niet meer wil of kan. Dit feestje wil ik zeker niet missen.

4-daagse, 35 tot 40 graden

Het kan bijna niemand ontgaan zijn, morgen, de eerste dag van de 4-daagse is afgelast. Zondag om 14.00 uur was de kogel door de kerk. De 4-daagse wordt dit jaar een 3-daagse. En menigeen is daar blij om. Wat mij betreft een pak van mijn hart. Familie en vrienden vroegen al of ik dinsdag thuis bleef, maar dat is iets wat je niet zo snel doet. Een dag niet lopen is geen medaille en betekent einde oefening. De trainingen die vooraf zijn gegaan, het zwoegen, de tijd die er al in gestoken is. Bovendien je hebt betaald hè.

Na zo’n beslissing van hogerhand begint het gemopper en gemauw. Zijn er van die flinkerds die menen te moeten verkondigen dat de medaille of het kruisje niet verdiend is bij 3 dagen wandelen. Een fijne boodschap die kan iedereen even in zijn zak steken waarna ze vertellen zelf toch te gaan. Want ja niet over de Waalbrug gelopen te hebben is voor hen de 4-daagse niet compleet. Echt, het is nooit goed. Welke beslissing er ook genomen wordt.

Laat mij maar lekker thuis. De lust om iets te doen vergaat me bij deze temperatuur toch al. Vorige week was het wel anders. Een week voor de 4-daagse sportrusten schaf ik maar af. Het is me vorige jaren ook met hangen en wurgen gelukt. Rustig aan doen bevalt me beter. Zaterdag was ik als een briesend paard dat in zijn stal stond te trappen van ongeduld. ‘s-Morgens voordat het warm werd maar even een rondje golf gedaan.

Dit jaar blijf ik overigens thuis en reis heen en weer tussen Ede en Nijmegen. Wil het eens proberen hoe dat bevalt. Van de wandelgroep was er niemand die 30 km. loopt en gaat logeren met de groep. Dat zou betekenen dat ik alleen heen en weer moest reizen en als het tegen zit ook “alleen” moet lopen. Wie schetst mijn verbazing, kom ik begin maart een buurvrouw van vroeger tegen en blijkt zij de 4-daagse te lopen en ook nog eens alleen. Haar partner had het af laten weten en wilde niet meer de 4-daagse lopen. De beslissing was snel genomen. Nu lopen we samen. De trainingen waren heel gezellig dus ik denk dat we de (4) 3-daagse gaan redden samen.

Kronenburgerpark

Eindelijk is 2020 om

Naast corona was 2020 een heftig jaar. Verhuizingen, ziekte en overlijden en een plakker beginnende alzheimer bij mijn moeder. Emoties waar ik geen weg mee wist en maar in mijn hoofd bleven spoken. Mooie woorden schrijven over iets wat niet mooi is gaat me niet zo goed af blijkt nu. Het in een gedicht gieten lukte ook al niet met als resultaat dat er niets op het virtuele papier kwam. Over de corona tijd van Marjolein schrijven lukte nog net.

De muziek bleef, puzzelend en zoekend naar een passend muziekstuk liet me nog een paar uur achter de computer zitten. Veel liever keek ik naar Dowton Abby of naar mijn haakwerk. Waar ik eerst weigerde om de haaknaald weer ter hand te nemen ging ik toch overstag met al snel een verslaving erbij te hebben.

Het jaar vorderde en de feestdagen kwamen inzicht en ondanks alles geniet ik daar enorm van. Bakken, braden, muziek luisteren, mooie programma’s op TV kijken en tot 2 keer toe oliebollen bakken. Te laat bedacht ik dat we oliebollen weg wilden geven, alles zat al in de vriezer en ik geef geen bevroren oliebollen weg, bah. De olie stond er nog, snel een paar pakken kant en klaar oliebollenmix gehaald en de volgende dag de pan maar weer op het vuur gezet.

Feestdagen voorbij en terug naar normaal maar wat is nog normaal in deze tijd? Mijn fotoarchief van afgelopen jaar heeft niet veel te betekenen. Veel verder dan de bossen in onze omgeving zijn we niet gekomen en verder dan dat komen we voorlopig ook niet. Lichtpuntjes zijn er natuurlijk altijd. Het kan nog even aanlopen maar de lente zal zich over een dikke 2 maanden weer aandienen en dan kunnen we gewapend met fotocamera weer op pad. Ik hoop op een beter (blog)jaar en niet alleen voor mijzelf maar voor iedereen.

Kerstwensen

Fotoboek

Niet gek lang geleden zag ik op Instagram reclame van Saal-digitaal. De aanbieding, een voucher winnen om jouw fotoboek (bijna) gratis te laten maken. Daar moest tegenover staan dat  je een review op je blog, Instagram of Facebook zette.
Tja, ik kon de verleiding niet weerstaan. Gek op fotoboeken en redelijk wat ervaring met het maken van fotoboeken reageerde ik op de uitnodiging.
Binnen een uur had ik de voucher te pakken en kon ik het programma van Saal-Digitaal downloaden om met mijn fotoboek te kunnen beginnen.

Zoals ik al zei heb ik een groot aantal fotoboeken van diverse aanbieders gemaakt en had  er vertrouwen in dat het me wel zou lukken.
Een nieuw programma is altijd even wennen maar het fotoprogramma van Saal-Digital went snel. Het is duidelijk en overzichtelijk.

Productkeuze
Als je begint kies je voor een product. Normale uitvoering of een chique uitvoering. Boeken van A4 formaat, kleine fotoboekjes of daartussen in. Kalenders, wanddecoratie, kaarten het is allemaal mogelijk. Bedenk je je qua uitvoering van het product dan is het tussendoor heel makkelijk te wijzigen. Het programma wijst vanzelf.

Achtergronden en Lay-outs
Je kunt kiezen tussen verschillende achtergronden en lay-outs. Mijn voorkeur gaat altijd uit de bladzijde op mijn manier in te delen met foto’s. Ik kan slecht kiezen tussen foto’s wel of niet in het boek waardoor er altijd zoveel mogelijk foto’s in moeten. Bladzijden toevoegen of verwijderen gaat heel simpel.

Kolom toe te voegen foto’s
Wat ik wel jammer vind is dat de kolom met foto’s waaruit je selecteert om toe te voegen aan een pagina’s niet vergroot kon worden.
De foto’s zijn voor mij daar niet zo duidelijk te zien. Kan aan mij liggen omdat ik altijd alles in het groot wil zien, pietje precies of kippige ogen?

Bestellen en betalen
Betalen kan alleen met Pay-pal of een creditcard. Dat zijn we hier niet gewend. Meestal kun je door linken naar je eigen bank en heel simpel betalen. Een ramp is het natuurlijk niet maar bij gebrek aan een credit-card heb ik een Pay-pal account aan moeten maken.
Zodra de betaling gedaan is wordt het fotoboek vanzelf  geüpload en verzonden naar Saal-Digitaal.

Het product
Een robuust luxe uitvoering met een op het eerste gezicht glazen voorkant met inliggende foto. Het bleek een dikke kwaliteits pagina van plastic te zijn. De pagina’s zijn van een goede dik kartonnen kwaliteit zodat er geen ezelsoren aan kunnen komen. Wat erg fijn is als veel mensen het boek in handen gaan nemen om het in te kijken. Denk in de trant van een bruidsreportage.

 

Verzending
Het product wordt met DHL verzonden wat mij dan weer een prettig gevoel gaf.
Ik was al bang voor ingedeukte hoeken doordat het album door de brievenbus gekwakt zou worden. Via een mail wordt je op de hoogte gebracht wanneer het boek afgeleverd zal worden.
Natuurlijk waren we op het aangegeven tijdstip niet thuis en heb ik het bij een DHL point af laten leveren en later opgehaald.

Conclusie
Het programma van Saal-Digitaal is eenvoudig maar ondanks zijn eenvoud met heel veel mooie en praktische mogelijkheden.
De service is perfect. Ik zat even met de betaling te klungelen waardoor ik een mailtje waagde om hulp. De volgende dag had ik direct antwoord.
Toen het nog niet lukte en weer een mailtje stuurde werd ik wederom vriendelijk geholpen en was het probleem opgelost.
Het boek heeft een luxe uitstraling en is in deze vorm meer geschikt voor professionals. Er is echter zoveel keuzen qua uitvoering dat het geen enkel probleem is om een andere minder luxe uitvoering te kiezen.
De prijs van het product ligt wel iets boven het gemiddelde van wat ik tot nu toe gemaakt heb.

Broken Wings

Zaterdag 20 juni is Henk echtgenoot van onze Rietepietz na een langdurige ziekte overleden. Henk is 84 geworden, omringd door zijn vrouw en familie is hij rustig ingeslapen.
Een aantal jaren geleden schreef Riet dat haar Henk ziek was en vanaf dat moment mochten wij mee lezen hoe zijn ziekte verliep en wat het voor Riet betekende.
De zorg voor haar man heeft ze vanaf het begin voor haar rekening genomen. Later met behulp van haar kinderen. Tot het laatst toe heeft ze hem verzorgd ware het dat er de laatste weken toch wat hulptroepen van buitenaf ingevlogen moesten worden.
Bewonderenswaardig hoe ze het volbracht heeft aangezien zij zelf ook niet meer piep is. De manier waarop ze ons steeds weer op de hoogte hield was eveneens bewonderenswaardig. Ondanks de ernst van zijn ziekte bleef haar humor de boventoon voeren in haar blogjes. Zelfs in blogjes over het verloop  van de ziekte van haar echtgenoot ontbrak de humor vaak niet.

Lieve Riet. Ik/wij hebben grote bewondering en respect voor je hoe je dit aangepakt en volgehouden hebt samen met je kinderen. Heel veel sterkte vandaag. Neem je tijd om uit te rusten en te verwerken dat Henk er niet meer is. We hopen je wel weer terug te zien in blogland maar natuurlijk op jouw tijd.
Liefs AnneMarie

Stilletjes

Ze was stilletjes, vond het duidelijk leuk dat we er waren maar veel geluid kwam er niet uit.
Ze was goed voorbereid op onze komst en wist ook dat ze niet mee naar huis kon.
Misschien was dat de reden dat ze stil was. Fijn vinden dat pap en mam er zijn en weten dat je niet mee naar huis mag terwijl dat het gene is wat ze het liefst zou willen.

Bij de voordeur werden we begroet waar ontsmettingsmiddel klaar stond naast de mondkapjes en de plastic handschoenen.
Nadat we de handen gewassen hadden het mondkapje voorgedaan en de handschoenen aan hadden werd ze door de voordeur gereden en mochten we haar meenemen.
Voordat we de mondkapjes op deden hebben we elkaar gedag gezegd en goed bekeken.
Toch wel raar je vader en moeder met een mondkapje voor.

Een klein uurtje mochten we wandelen terwijl de zon steeds meer tussen de wolken door kwam. Kwebbelend hebben we een rondje gedaan. Onze vragen beantwoordde ze direct met ja of nee, ze was er goed bij maar verder kwam er niet veel uit.
Tijdens het wandelen zat ze ons af en toe wel goed te bekijken, die mondkapjes hoorden daar echt niet.

Het liefst waren we ergens op een terrasje gaan zitten om iets lekkers te eten en drinken maar dat is nog lang niet aan de orde voor Marjolein.
Na het uurtje hebben we haar weer door de voordeur geschoven waar ze 1,5 mtr. door de verzorgster weer opgevangen werd.

Toen we onze fietsen achter uit de tuin haalden zat ze al aan het hek op ons te wachten. Na nog een aantal begroetingen en een ‘luchtkus’ van haar vertrokken we.
Erg leuk dat we gingen vond ze het niet maar huilen deed ze ook niet.
Je weet nooit wat er precies in haar om gaat. Wij hadden het idee dat ze goed begreep waarom we de mondkapjes moesten gebruiken en waarom ze niet mee kon.
Ze verbaasd ons steeds weer wat ze oppikt en begrijpt. Het afscheid werd er zeker makkelijker door.
De afspraak voor volgende week staat weer terwijl we hopen dat de regels ondertussen nog meer versoepelt zullen worden.

Bezoek

Vandaag is het eindelijk zover. We mogen bij Marjolein op bezoek. Er zijn een aantal opties hoe we haar mogen bezoeken, wij hebben voor de wandeloptie gekozen.
Drie kwartier mogen we wandelen maar wel met 1,5 mtr. afstand tussen elkaar.
Dat gaat natuurlijk niet als je een rolstoel moet duwen. Rollers als Marjolein hebben nu eenmaal een duwer nodig zodat ik er van uit ga dat hier aan gedacht is.
Eigenlijk mag er maar één bezoeker naar haar toe. Tja hoe doe je dat als ze je graag allebei wil zien. Heb dus gewoon voor ons beide aangevraagd en geen reactie gekregen dat het niet mocht.

Vraag me af of we ze nog kunnen besmetten, vast niet meer. Overigens zie ik geen enkele verzorger meer met mondkapjes of in een astronauten pak op de groep. De enkeling die nog geen corona heeft gehad zou het even zo goed over kunnen brengen.
We gaan het vanmiddag beleven.

Onze enige zorg op dit moment is hoe ze zal reageren als we weer weggaan. Normaal raakte ze daar behoorlijk overstuur van als ze niet mee mocht naar huis. Ik hoop dat ze ook inmiddels ook begrijpt dat dit nu nog even niet kan. We zijn toch iedere keer weer verbaasd over haar aanpassingsvermogen dus misschien heeft ze dit ook al opgepikt.
Half 3 vanmiddag worden we verwacht. Nu nog hopen dat het droog blijft. De lucht ziet er hier steeds behoorlijk dreigend uit.

Hoe gaat het nu met Marjolein?

Hoe gaat het nu met Marjolein?
Goed. Het gaat bijzonder goed en dat verbaasd ons eigenlijk best wel.
Inmiddels is ze 12 weken niet meer thuis geweest en je hoort haar nergens over.
We beeldbellen regelmatig, gelukkig merken we niet dat ze naar huis wil.
Wij willen wel heel graag dat ze weer thuis komt maar dat lijkt er voorlopig nog niet in te zitten.
Er wordt nagedacht om één bezoeker per cliënt een uurtje toe te laten. Leuk als je 2 ouders hebt,  mag de één wel op bezoek komen en de ander niet.
Wil ik klagen? Nee eigenlijk helemaal niet. Ze heeft corona overleefd en daar moeten we dankbaar voor zijn. Daarbij komt dat we echt niet de enigen zijn die hun kind(eren) missen, we moeten maar rustig afwachten tot het weer zover is.

Marjolein en haar medebewoners worden enorm verwend. Doordat 2 dames overleden zijn aan corona is het huis niet volledig bezet met cliënten. Voorlopig zullen er ook nog geen nieuwe bewoners opgenomen denk ik.
Naast de normale bezetting van personeel zijn er nu ook weer dames van dagbesteding op de groep. Beide dames van dagbesteding hebben corona gehad maar zijn gelukkig weer beter en werken nu weer.
Ik noemde net de normale bezetting maar zo normaal is het nog niet. Buiten de dames van dagbesteding is nog lang niet iedereen van het vaste hersteld van de corona. Vermoeidheid en te weinig energie belet de dames om weer te komen werken. Stagiaires en personeel van andere groepen worden nog steeds ingevlogen om de groep draaiende te houden.
Het idee om corona maar even op te lopen zodat je ervan af bent is zeker niet verstandig. Ik hoop heel erg dat die vermoeidheid weer weg zal gaan op den duur.
Helaas weet nog steeds niemand hoe het verloop van de ziekte precies zal zijn.

Wandelen, fietsen en verwend worden met lekkere hapjes, het kan niet op momenteel. Marjolein gaat mee op de rolstoelfiets en de dames die kunnen gaan mee op de tandem. Het weer is er perfect voor en er wordt dankbaar gebruik gemaakt van de mogelijkheden.
Voor ons zijn al die activiteiten een hele geruststelling. De groep vermaakt zich na al de doorgemaakte trauma’s goed en kunnen in beperkte mate weer met het leven verder.
Beperkt omdat ze nog niet naar dagbesteding kunnen, geen bezoek mogen ontvangen en nog niet naar huis mogen.
Ondanks dat hebben ze het goed en is het voor hen goed te doen.
Iedereen heeft last van beperkingen en onzekerheden.