Een beetje verdrietig maar toch voldaan

Vandaag was de Groot Ginkelse loop georganiseerd door Climax en gesponsord door Runners World Ede. Ik beken gelijk, ik heb hem niet gelopen. Dat was in eerste instantie wel de bedoeling maar omdat ik bovenverwachting toch ingeloot ben voor de 4-daagse leek het me  beter om de energie wat anders te verdelen.

Na de loting heb ik de afstand van 10 km. veranderd naar 5 km en toen kwam er een brandmailtje/brief dat er niet genoeg vrijwilligers waren. De mail was goed opgezet (vast een communicatie opleiding gehad), mijn hart werd er week van en ik heb mezelf als vrijwilliger opgegeven voor deze dag. Ze hadden me nog nodig ook. Je hoopt dat er inmiddels genoeg aanmeldingen binnen zijn gekomen als je de mail eruit doet maar dat had ik verkeerd ingeschat.

Lotte liep vandaag de halve marathon en was vanmorgen vroeg druk met haar ontbijtje, tasje, horloge, schoenen, sokken nou ja je kent het wel waardoor ik toch wel een beetje verdrietig werd. De weersvoorspellingen waren bovenverwachting, prima weer om te lopen. Deze dag zou een gemiste kans worden dacht ik zo.

Aangekomen op het terrein liep het al aardig vol met lopers. De sfeer was er al prima, iedereen had er zin in. Dat monterde al wat op. Aangekomen bij mijn post, koffie en water schenken was de opdracht met een aantal dames, bleek er ook een dame uit mijn loopgroep gestationeerd te zijn. Het werd gewoon steeds leuker. De andere twee dames kende ik niet maar ook met hen was het prima samen werken.

Nadat we een de lopers uit onze groep en Lotte uitgezwaaid hadden zijn we als een gek bekertjes met water klaar gaan zetten. In totaal waren er rond de 640 lopers en die hebben allemaal dorst als ze terug komen. Bezweet en vies van in de plassen stampen kwamen ze hun watertje halen. Net iets voor mij, heb dan ook met menig loper een babbeltje gemaakt. De fotografe heb ik nog even gesproken, alle prijs uitreikingen gezien, Lotte weer binnen gehaald, gewoon vergeten dat ik eigenlijk een beetje verdrietig was.

Lotte heeft de halve marathon in 1.48.46 gelopen, Super trots was ze en moeder ook natuurlijk. Het was haar eerste halve marathon en ze is zevende van de vrouwen onder de 40 jaar geworden.  Zo’n dag kan niet meer stuk.  Er was toch één heel klein minpuntje. Ik was heel stoer met de fiets naar de start van het parcours gefietst en dat betekent dat je ook weer terug moet fietsen. Terwijl de donkere wolken steeds dichterbij kwamen de boel helpen opruimen en er nooit aan gedacht dat ik beter maar vast naar huis kon fietsen, beetje dom. Ik heb mijn record verbeterd op dat stukje.

P.s. Kijk en lees ook mee op mijn Facebookpagina zodat je geen blog, foto, haiku of hersenspinsel meer mist. Vind ik leuk!!!

 

10 km. hardgelopen

Eigenlijk wil ik er helemaal niet over schrijven, die 10 km. van afgelopen maandag. Zo bijzonder is het niet als je al die postten van de groep Ik Loop Hard van Facebook ziet. Voor mij is het wel redelijk bijzonder als je bedenkt dat ik al diverse malen in mijn leven geprobeerd heb om het hardloopvirus te pakken te krijgen en wat tot nu toe nog nooit gelukt is. Maandagavond heb ik dus voor het eerst 10 km. hardgelopen met de groep en ik loop nog steeds een beetje na te glimmen van trots. Nu nog, donderdagochtend, ik ben er nog steeds niet klaar mee dat het gelukt is.

De hele groep had het nog nooit gepresteerd om zover hard te lopen. Daarom zijn we dan ook allemaal super trots op onszelf. Het lijkt ook wel alsof we door die gezamenlijke prestaties steeds hechter beginnen te worden. Dat is erg leuk om te merken. Iedereen praat met elkaar onderweg. De pijntjes en de twijfels (over het hardlopen) worden besproken er wordt gelachen en aangemoedigd, gewoon een leuke groep. Wat ook zo fijn is, ik ben niet de oudste. (Lees Blog Ik ga het nog één keer proberen)  Er is een man die 5 jaar ouder is dan ik en nog een aantal die dicht bij mijn leeftijd zitten. Opvallen door je leeftijd doe je gelukkig niet. Dat is fijn, heeel fijn.

Toen we vertrokken naar de warming-up plek voelde ik mijn linkerkuit iets tegenstribbelen. Oeps, wat moet dat gaan worden, beetje spannend was het wel. Achteraf viel het behoorlijk mee met die kuit. Op het laatst begon ik het wel een beetje zat te worden en riep dat ook naar het meisje wat naast me liep. Zij begon het ook wel een beetje moe te worden. Gelukkig, dan ligt het niet alleen aan mij. Het kan ook bijna niet anders, voor het eerst 10 km.  Dat mijn buurvrouwtje ook moe begon te worden gaf me weer vleugels om verder te gaan, nog een klein stukje. Volhouden!!! Toen we terug kwamen moesten we de andere lopers nog “halen”, dat heb ik niet meer gedaan. Het was op en net iets te veel gevraagd.

De dagen erna had ik wel wat spierpijn maar niet eens zo heel erg veel. Een normale spierpijn. Het enige wat anders is aan de spierpijn is dat het iets langer aanhoudt dan normaal. Meestal is het na 1½ dag over, het duurt nu iets langer. Maar het gaat de goede kant op. Moet ook wel. Zaterdag is het weer trainen. Moeten we weer fris en fruitig voor de trainer staan om ons aan de volgende beproevingen te onderwerpen.

(plaatje van internet)

P.s. Kijk en lees ook mee op mijn Facebookpagina zodat je geen verhaal, foto, haiku of hersenspinsel meer mist. Vind ik leuk!!!