72 uur klachten vrij

Vanmorgen kwam het verlossende telefoontje. Ze gaan morgen terug naar hun eigen woning. Marjolein en haar medebewoners zijn gezond verklaard, ze gaan weer terug.
Verwacht had ik het nog niet. Wel wist ik dat er vandaag overleg zou zijn over hoe nu verder maar voor 12.00 uur een telefoontje krijgen dat ze naar hun eigen huis mochten had ik niet bedacht. Ik werd er emo van.
Eindelijk goed nieuws, ze zijn door de crisis heen en lopen nu minder gevaar om corona op te lopen. Immuun voor corona zijn ze (nog)niet, minder vatbaar wel.

Omdat ik toch al in dorp liep ben ik gelijk de HEMA in gestoven en heb een heerlijke slagroomtaart voor ze gekocht en daarna snel afgeleverd.
Wat zou ik Marjolein graag even willen knuffelen, zo dichtbij en nog geen knuffel kunnen geven.

Het RIVM handhaaft een periode van 24 uur klachtenvrij zijn waarna je weer aan het werk mag of je quarantaine op mag heffen. Marjolein en haar medebewoners zijn 72 uur klachtenvrij geweest en mogen nu weer terug naar huis.
‘s-Heerenloo heeft neemt voor hun cliënten waaronder veel kwetsbare mensen zijn 72 uur als norm. Wij zijn ze daar dankbaar voor. Als ik bedenk dat Marjolein afgelopen zondag zomaar ineens weer verhoging had na een aantal dagen koortsvrij te zijn geweest ben ik daar blij om. De angst dat ze op de oude groep weer ziek zou worden was niet geheel irreëel.

Na de taart gehaald te hebben snel naar huis, Wim had ik ondertussen al ingelicht en iedereen op de hoogte stellen dat ze weer naar huis mocht. Heerlijk om te doen, beter dan zondag 2 weken terug toen we moesten vertellen dat ze corona had en naar de Hartenberg ging. Brrr als ik eraan denk lopen de rillingen me weer over de rug.

Aan het einde van de middag kreeg ik nog 2 zeer uitbundige appjes. De dames die morgenvroeg ingeroosterd waren appten dat zij uitverkoren waren om het hele spul te ontvangen. De een had zich de dienst al bijna zelf toegeëigend en de ander was zo blij dat zij ook mocht werken dat ze allebei van vreugde de telefoon namen en zich enthousiast bij ons meldden.
Klinkt het gek als ik zeg dat ik een beetje jaloers ben?
We moeten afwachten of de verpleeghuizen weer bezoek mogen ontvangen.
Ik hoop dat wij als ouders van onze bijzondere kinderen dan ook snel aan de beurt zijn.

P.s. Net nog even met Marjolein gebeeldbeld, ze hadden net de taart bij de koffie op en aan het koppie van Marjolein te zien was ze echt blij dat ze weer naar haar eigen huis mocht.

Even geen beeldbellen

Twee dagen achtereen wilde Marjolein beslist niet beeldbellen. De stress en de emoties werden haar teveel waarschijnlijk. Ze is erg gevoelig voor sfeer en spanning waardoor ze het minste of geringste op pikt. Bij het zien van ons schiet ze dan helemaal vol en in de stress. Wil ze naar ons toe, wil ze mee naar huis. Ondanks dat ze begrijpt dat dat nu niet kan door het coronavirus wil ze mee naar huis. Mee met mamma en Wim. Laat het beeldbellen maar even zitten totdat ze wat tot rust in haar hoofdje heeft gekregen.

Ze kan niet veel woorden zeggen, wat wel lukt is onder andere mamma. Pappa is waarschijnlijk te moeilijk voor haar mond motoriek waardoor ze haar vader Wim noemt. De verwarring die hierdoor soms ontstaat heeft ze al eens flink uitgebuit en de hele groep verzorgende op het verkeerde been gezet. Ze wist zeker dat Wim niet haar pappa was maar de vriend van mamma. De dames snapten er niets meer van totdat een van hen de stoute schoenen aan trok en het aan mij durfde te vragen hoe het precies met die vriend van mij zat. We hebben er smakelijk om gelachen en Marjolein maar gniffelen om het hele gebeuren.

Vrijdagavond wilde ze weer niet beeldbellen maar heeft ze duidelijk kunnen maken dat de verzorging naar haar thuis moest bellen om met ons te praten. Dat deden ze maar toen ze mij hoorde wilde ze ineens toch wel met mamma praten. Ze klonk zo vreselijk timide en zielig dat ik een enorme brok in de keel kreeg en dat stemmetje de hele avond door mijn hoofd bleef spoken. Haar heeft het wel wat geholpen en kon ze daarna lekker naar bed en heeft zelfs goed geslapen.

De zaterdag stond weer in het teken van wachten op een telefoontje. De uitslag van de test kon zaterdag of zondagmorgen komen. Ondanks verwoede pogingen van de medische dienst om zaterdag de uitslag te krijgen moesten we wachten tot zondagochtend.
Marjolein haar temperatuur was rond de 37° en ze vertoonde geen symptomen van corona. Onze hoop dat ze het niet opgelopen had werd nogmaals versterkt maar het gevoel dat deze hoop tegen beter weten in was groeide naarmate de uitslag langer op zich liet wachten.

Zondagochtend tegen 11.00 uur was de uitslag er en helaas die was positief. Marjolein en haar medebewoonster waren allebei positief getest. Beiden vertoonden geen klachten maar de test wees uit dat ze drager zijn van het virus.
Bij het horen van de uitslag zakt je de moed met één klap onderin de schoenen.
Corona kan met milde klachten voorbij gaan maar niemand kan voorspellen hoe het er voor jou en in dit geval voor Marjolein uit zal gaan zien.

De beide dames zijn dezelfde ochtend naar de speciale corona-unit bij het hoofdgebouw gebracht waar ze verenigd werden met de 3 medebewoners die hen een paar dagen eerder al vooruit waren gegaan.
De drie dames die er al zaten lijken met milde klachten erdoor te komen maar bij Marjolein en Mandy is het nog afwachten hoe de ziekte zal gaan.

Vanmorgen, maandagochtend ging het nog steeds goed met haar en de andere dames van de groep. Het is veel te vroeg om er vanuit te gaan dat het goed zal komen, we moeten nog minimaal 10 dagen wachten voordat we voorzichtig iets optimistischer kunnen worden.