De aanhouder wint.

Een lange adem is wat je soms nodig hebt om van een blessure af te komen. Het kan zelfs zo lang duren dat je aan opgeven denkt van je geliefde sport. Maar ja, bij het denken aan opgeven bekruipt je gelijk een unheimisch gevoel. Het grijpt je naar de keel want hoe verder als ik stop? Welke sport kan ik nog wel? Je wilt tenslotte blijven sporten en wat kan ik nog wel met mijn blessure en wat kan niet meer?

Wat te denken van al de gezellige contacten opgedaan door jouw sport. Leuke mensen met dezelfde drive. Als je elkaar ziet gaat het direct over de sport, de hobby van jou en je vrienden. Wat is er leuker dan praten over een sport die je gezamenlijk beoefend. Stop je met sporten dan ga je al die contacten missen, wil je dat wel? Kun je dat aan? Je wilt er eenvoudigweg niet over nadenken.

Hoe nu verder met de blessure waar maar geen eind aan lijkt te komen?
Misschien kan je als ervaringsdeskundige iets helpen. Ik heb een negental tips waar je wellicht wat aan kunt hebben.

1. Zoek een goede arts of therapeut die je kan helpen bij je blessure.
   Heb je geen goed gevoel over je behandelaar zoek dan naar een andere therapeut. Diegene waarbij je onder behandeling bent is deskundig genoeg maar als het niet klikt kan herstel langer duren dan nodig is. Soms is het zelfs verstandiger om naar een sportarts te gaan.
2. Vergeet niet een podoloog te raadplegen.
   Evenals bij wandelen kun je bij het hardlopen problemen krijgen door verkeerde schoenen, een open deur. Naast het hebben van goede schoenen zijn de zooltjes net zo belangrijk. Zolang er geen klachten zijn, is het niet nodig, maar zijn er wel klachten laat je voeten dan ook eens door een podoloog bekijken. De (mis)stand van je voeten zijn bij blessures zeker zo belangrijk.
3. Krijg je oefeningen mee naar huis, bedenk dan dat rust ook een oefening is.
   Graag willen sporten of weer aan het werk gaan kan een slechte leidraad zijn voor het tempo waarmee jij je oefeningen doet of zelfs alweer van start bent gegaan met je sport. Ga niet als een dolle je oefeningen te vaak of te veel doen. Hou het schema aan wat je hebt opgekregen.
4. Neem de tijd om te herstellen.
   Laat je niet van de wijs brengen door anderen om zo snel mogelijk weer van start te gaan. Heb je nog geen goed gevoel om te beginnen wacht dan gewoon nog even.
   Laat je ook niet door je enthousiasme (ver)lijden om te snel te beginnen.
   Wacht tot je lijf er aan toe is en niet je hoofd. We willen vaak veel te snel.
5. Conditie moet weer opgebouwd worden en daar moet je wat voor doen.
   Blijf je ondanks het opbouwen van je conditie vermoeid, doe het dan nog even rustig aan tot de vermoeidheid minder wordt. Vechten tegen vermoeidheid gaat het probleem niet oplossen. Je lijf heeft tijd nodig om te herstellen van een blessure en soms heeft het daar meer tijd voor nodig dan jij bedacht had.
6. Mag je weer proberen bij je groep aan te sluiten, bouw het rustig op.
   Het is verstandig om het rustig op te bouwen. Doe bijvoorbeeld de helft van wat de groep gaat doen. Train bijvoorbeeld met een groep die het iets rustiger aan doet dan jouw eigen groep. De opbouw gaat snel genoeg, dat zul je zien maar proberen gelijk op je oude niveau mee te draaien is niet slim.
7. Geef niet te snel op, laat de moed niet zakken.
   Zit je voor je gevoel al maanden met de blessure opgescheept, heb geduld. Niet iedereen herstelt even snel. Vergelijk jezelf niet met anderen. Genen, leeftijd, geslacht het speelt allemaal een rol bij de hersteltijd van een blessure.
8. Blijf zoeken naar oplossingen.
   Praat over je blessure met mensen die weten wat een blessure is. Sporters uit je groep, de fysiotherapeut van je club. Soms komen oplossingen en nuttige tips uit een hoek waar je het niet uit verwacht.
9. Last but not least. 
   Leer van je blessure. Pak het de volgende keer anders aan en val niet in oude gewoonten en fouten.

Vooral dat laatste punt heb ik zelf erg veel moeite mee. De knieblessure is goed onder controle. Zo goed zelf dat ik dat mijn hart een sprongetje maakt als ik iets van mijn vroegere hardloop maatjes hoor of zie. Zal ik het nog één keer proberen?

Top of een flop, 4 – daagse Nijmegen?

Drie jaar geleden heb ik voor het eerst mee gelopen met de 4-daagse. Door onze thuis situatie en werk buitenshuis was het gewoon niet mogelijk om eerder met de 4-daagse te beginnen. Dol enthousiast na de eerste keer lopen in Nijmegen besloot ik om voortaan ieder jaar mee te doen tot ik dik in de zeventig zou zijn. Het jaar daarop ging ik er weer vol voor. Dit jaar wordt het de 4e keer en met een beetje pech zal dit de laatste 4 – daagse al zijn. Hoe krijg ik het weer voor elkaar?

Wat is er aan de hand? Voor mijn gevoel niet eens zoveel bijzonders maar het doet al langere tijd pijn en gaat maar niet over. Niet dat ik verga van de pijn maar het is er en wandelt bijna de hele dag met me mee.

Begin januari liep ik een blessure op tijdens het hardlopen waarna ik voor mijn doen lange tijd uit de roulatie ben geweest. Zoekende naar de oorzaak heb ik nieuwe schoenen gekocht omdat ik dacht dat de oude hardloop- en wandelschoenen teveel corrigeerden. Weken fysiotherapie gehad en op het laatst een paar maanden rust. Wel door andere oorzaak maar toch. Klusje geklaard, pijn praktisch weg, ik kan er weer tegenaan.

Dat dacht ik tenminste. De wandel 2-daagse in Borculo van onze wandelclub leverde de eerste dag na 20 kilometer direct weer een pijnlijke knie op. Ik heb de 35 kilometer uitgelopen maar prettig was het niet. De volgende dag durfde ik de geplande 30 kilometer niet mee te lopen en ben met de groep die kortere afstanden lopen meegegaan. 10 km. in rustig tempo durfde ik wel aan. Ik heb de 10 km. gehaald maar tot 2 keer toe dacht ik af moest haken.

Zo langzamerhand was ik het zat al dat geklungel met die knie en ben na het wandelweekend direct naar de huisarts gegaan. Fysio alleen gaf niet het resultaat waar ik op gehoopt had, ik wilde nu naar de sportarts in het ziekenhuis.

Na wat trekken en buigen aan mijn knie door de huisarts wilde hij toch eerst foto’s te laten maken van m’n knie laten maken voordat hij me doorstuurde naar de sportarts. Voor de 4-daagse kan ik er toch niet meer terecht en misschien was er nog een andere oplossing voor het probleem. Door naar het het ziekenhuis, foto’s laten maken en de volgende dag bellen voor de uitslag.

Nooit aan gedacht maar het is artrose, slijtage aan het buitenste kniegewricht. Het zal op den duur wel een nieuw knie worden mevrouw. Uuhh, wat zegt u nu?

In overleg met de huisarts ga ik dit jaar toch proberen de 4-daagse te lopen. Ik kan er niets mee beschadigen als ik wel ga lopen want beschadigd is het toch al. Of het gaat lukken is vers 2.  Ik mag pijnstillers gebruiken en niet zo weinig ook maar als de pijn te heftig wordt is het gewoon klaar. Mijn knie wordt buiten de pijn ook stijf en is niet meer te buigen, niet echt makkelijk als je loopt. Dat wordt dan einde 4-daagse.

Dom van me maar deze uitslag had ik echt niet verwacht. Vind mezelf nog veel te jong voor een versleten knie. Ik hoop dat na de 4-daagse 20 km. wandelen haalbaar blijft want in het dagelijks leven lopen we best veel. Zo blijf ik wel met een aantal vragen zitten. Eerst de 4- daagse maar afwachten en daarna kijken of ik nog iets aan het lot kan veranderen door middel van spiertraining, gerichter fysiotherapie of iets dergelijks.

Vannacht heb ik gedroomd over de 4-daagse. Het ging totaal niet over m’n knie maar even zo vrolijk droomde ik er wel over terwijl ik bijna nooit droom. Mijn onderbewustzijn is er blijkbaar wel mee bezig.

 

Hoe is’t met je voet? *2*

Zo, nu weer eens een stukje over het hardlopen. Volgende week zaterdag staat de Heiderun op de planning en wel 12 km. De eerste run na de vakantie, ik heb er weer reuze zin in. Er tegenop zien doe ik ook wel een beetje. Zou het wel lukken, in de vakantie is er niet zo hard getraind en ik heb het hardlopen wat laten versloffen. We hebben veel gefietst en gewandeld dat dan weer wel.

Afgelopen maandag ben ik weer naar de hardlooptraining geweest en het verbaasde me zo goed als het ging. We hebben niet vol uit getraind omdat het niet verantwoord zou zijn met deze warmte maar ondanks de hoge temperatuur ging het best goed. Dus daar kan het niet aan liggen, de conditie is nog redelijk en de zin is er ook.

Toch is er een klein addertje onder het gras. Een kleine vier maanden terug heb ik als eens geschreven over de problemen met mijn voet en die zijn eigenlijk nog steeds niet over. Het lijkt erop dat het na de vierdaagse zelfs verergerd is. Het is niet zo dat ik verga van de pijn maar de pijn komt wel steeds weer terug  en dat is behoorlijk irritant.

De fysiotherapeut gaf al aan dat de pezen onder mijn voet geïrriteerd zijn waarop hij me met een aantal oefeningen mee naar huis gegeven heeft destijds.Inmiddels ben ik weer terug gegaan naar hem.  Afgelopen maandag was ik weer bij de fysiotherapeut en kon ik precies aangeven waar en wanneer de problemen zijn begonnen waarop hij mijn vermoeden kon bevestigen, de blessure zit er al zo’n 2 jaar. Pffff gelukkig. Vorig jaar september begonnen met hardlopen dus daar kan het niet alleen aan liggen. Lucky me.

Of het iets oplost dat het niet alleen van het hardlopen komt??? Nee totaal niet.Het is een hardnekkige blessure waar met beleid mee om gegaan moet worden. Fysiotherapie en weer andere oefeningen voor thuis moeten het probleem op gaan lossen maar dan wel op de lange termijn. Ik vreesde dat er rust genomen moest worden maar daar is hij totaal geen voorstander van. Rust roest en rust is voor mij best lastig.

Kortom, die Heiderun blijft lekker op de planning staan. Maandag nog een keer trainen bij de club en dan gaan we er weer voor. Na volgende week zaterdag komt er vast weer een mooi verslag van deze eerste Heiderun.

Kijk en lees ook mee op de Facebookpagina Bewegen en nog veel meer. Vind ik leuk!!!