Terug naar mijn eigen bos

Druk met vakantie vieren, we waren overal en nergens. Vorige week bijvoorbeeld een paar dagen in Limburg. Een dag naar Maastricht en 2 dagen wandelen, wandelen door de bossen nabij Gulpen en een dag in de buurt van Simpelveld.
De tocht bij Gulpen had echtgenoot opgezocht bij www.routeyou.nl.
De tweede dag een wandeltocht bij Simpelveld uitgezet door de KNWB. Verwend door de wandeling van de dag ervoor vonden we de wandeling bij Simpelveld wat minder. Ach laat ik niet zeuren, het was prachtig weer en de route was prima aangegeven.

Vrijdag trokken we alweer richting huis. Halverwege de route even Venlo aangedaan voor een kop koffie. Toen we maandag naar Euverem trokken kwam er geen enkel restaurant onderweg voorbij waar we koffie konden drinken en dat is best jammer want af en toe koffie drinken langs de route hoort wat ons betreft nu eenmaal bij reizen.
Venlo dus in voor een kop koffie. Genietend van het zonnetje en de koffie met Limburgse vlaai besloten we om maar een paar vlaaien mee naar huis te nemen. Mijn verjaardag zou de volgende dag gevierd worden en kopen gaat 10 x sneller dan zelf maken.
Daar is geen wiskunde voor nodig om het sommetje van tijdsbesparing uit te kunnen rekenen.

Na het feestweekend hadden we maandagochtend tegen half 12 de laatste brokstukken van mijn verjaardag opgeruimd en keken we elkaar aan. Wat dacht jij, zullen we maar weer eens? Stukje wandelen? Oké? Waar gaan we heen? Richting hei, kijken naar het nieuwe monument? We waren het snel eens, richting heide kijken naar het nieuwe monument ter herdenking van 75 jaar bevrijding.

Een vast omlijnd plan hadden we niet, dat hoeft thuis ook niet. De grote paden in het bos kennen we wel en de kleinere paadjes komen altijd uit op de grotere paden. We vinden de weg altijd wel in het bos rondom onze woonplaats.
Na een paar kilometer wandelen realiseer ik me ineens dat ik hier wel heel erg relaxed wandelde. Het voelt als mijn eigen bos. Dit had ik het nog nooit zo ervaren. Tussen bomen, varens en struiken, baggerend door het zand en soms bijna enkels brekend op de te grote keien voelt het als thuiskomen in het eigen bos.

Echtgenoot mopperde nog even dat hij nooit wild zag waardoor ik daar ietwat geïrriteerd op reageer. In mijn bos kom je echt wel wild tegen. Je moet alleen geduld en wat geluk hebben. Soms zie je niets en soms kom je van alles tegen.
Hij was aan zijn bammetje toe denk ik.

Nadat we in de trekkershut ons broodje hadden gegeten trokken we weer verder. Nog geen kilometer verder staat er ineens een ree halverwege het maisveld naar ons te kijken.
Psst, kijk daar. Zie je nou wel, WILD. De ree bleef naar ons staren totdat ze er genoeg van had en de mais weer in stapte. Weg was ze.
Hoogstens 2 km. verder stond een enorme stier in een poel te drinken.
Hij kreeg ons in de gaten en keek door het gebladerde in onze richting.
Na een paar minuten stapte ook hij maar op want er gebeurde niets. Net zo min als de stier bewoog, bewogen wij ook niet.
De poel waar hij uitkwam was dermate leeg dat de vissen bijna met de ruggen boven water zwommen. Waarschijnlijk was het in het midden wel dieper zodat ze zich terug konden trekken maar wij zagen meerdere vissen ruggen en -bekken. Het leek wel of ze van de lissen aan het eten waren.

Daarna zijn we in gestrekte draf verder gegaan. Het monument wachtte op ons. Nogal wat mensen hadden hetzelfde plan opgevat. Met al die mensen er omheen kun je geen mooie foto’s kon maken. Daar zal ik nog een keer voor terug moeten.
Ondertussen hadden we al behoorlijk wat kilometers gewandeld en besloten we via een kleine omweg richting huis te gaan. Wild en het monument gezien, de nodige kilometers door ons eigen bos gesjouwd. We waren weer helemaal thuis.

 

Flip & Flop op safari

Hé hallo.
Tjonge, weer wat meegemaakt. Moet je luisteren.
Eigenlijk was het best een beetje eng, maar goed we kunnen het nog na vertellen. 
Enkele weken geleden was het volop bronsttijd van de edelherten hier in het bos. En daar moest Anne natuurlijk op af.  Als een razende werd het eten en de vaat weggewerkt want ze wilde gaan. Het begon al wat donker te worden maar dat deerde blijkbaar niet.

Hup op de fiets en richting het bos. Geen idee wat we tegen zouden komen. 
Het dorp uit, door een bos, de heide over en toen weer door een bos.
Je zag niemand, alleen wij fietsen daar. Steeds verder van huis. En toen, ja daar zag Anne wat aan de rand van het bos. Oh, jammer het waren maar wat ‘wilde koeien’ Nou ja toch maar even inzoomen en een foto maken.  Maar dat was natuurlijk niet waarvoor ze als een gek richting het bos was gestoven.

Weer op de fiets en nog verder het bos in.
Verder en verder, het fietspad hield op, fietsen werd gewoon onmogelijk.
En toen moesten wij flink aan de bak, met onze neuzen door het mulle zand. Hoestend en proestend baggerden we door. Wat een rot bos zeg. 
Ondertussen werd het steeds donkerder. Je zag niks en hoorde niks, geen geburrel of knorrende varkens, niks, noppes, nada, niente.
Flop begon al te jammeren dat ze naar huis wilde. Waren onze vrienden nou mee dan was het al een stuk minder eng geweest. Jammer maar zij waren zij zelf op pad.

Pfff, gelukkig daar was weer een fietspad. Anne vloog op de fiets het fietspad op en wij konden stof van ons af laten waaien en bijkomen van het geploeter. Zo dat schoot ten minste een beetje op.
Ondertussen begonnen er meer mensen door het bos te fietsen met toeters van camera’s bungelend voor op de buik. Zou er dan echt wat te zien zijn in dat enge bos? Zo gek was het dus ook weer niet dat wij daar rond zwierven. 
Al die lui fietsten als gekken in de rondte en vlogen alle kanten uit. Volgens ons wisten zij net zo min als wij waar die herten zaten. Kwam nog bij dat ze allemaal zonder licht fietsen. Op een kruising knalden we bijna tegen een stel wildzoekers aan. Natuurlijk ook zonder licht want stel je voor, je zou het wild afschrikken met al dat licht.

Helaas verloren we iedereen uit het oog en fietsten we weer alleen door dat enge bos. Wij vonden er allang niks meer aan want het werd  steeds donkerder. Nog even en je zag geen hand meer voor ogen.
Ssssst, volgens ons hoorden we geburrel. Ssssst stil luister eens eventjes. En jawel hoor, daar hoorden we ze. Wel erg ver weg piepte Flop. Volgens mij is het langs de rand van de hei waar we een half uur geleden vandaan kwamen. Ja dat gaan we niet meer halen, een half uur fietsen. En hoe wil ze nou foto’s maken in het donker? We wilden naar huis. Het was praktisch donker en die beesten waren veel te ver weg voor ons. Stonden we maar weer op de keukenmat uit te wasemen, dan konden we straks lekker de kast weer in. Hier vonden we niks meer aan.

Yes, gelukkig. Anne deed de lampen van de fiets aan, het was blijkbaar genoeg geweest. Klaar, snel naar huis. Nou ja zo snel ging het niet. Eerst moesten we in het stikke donker met alleen het licht van de fiets door het bos voordat we het dorp binnen fietsen.
Wat waren we blij dat we thuis waren. Go & Out kwamen niet lang daarna ook binnen vallen en konden we ons avontuur uitvoerig uit de doeken doen.
Gelukkig zijn we voorlopig weer van die safarie tochten af. Het burrel seizoen is voorbij, de reeën zijn bevrucht en volgend jaar zien we wel weer verder.
Pffffft. Wat een avonturier.
Enfant terrible.

 

 

 

 

 

Japans gedicht: Lijnen

Een idee van Marion Driessen

Wil je meer weten over Japanse gedichten kijk bij Doldriest.com

Stil, staand in het bos

Levenslang aan het lijnen

Enkel weg te kwijnen

Training week 5 ‘Marikenloop’

Maandag 2e paasdag, (on)gewoon niets gedaan. Ik wilde mijn enkel rust geven vandaar. Dat is op zich al een opgave voor een wiebelkont als ik. Dankzij het weer kon ik rustig blijven zitten had ook niet veel zin om te gaan.

Dinsdagavond naar de training. Eindelijk het Paasweekend voorbij. Ik mag weer hardlopen. Vermoeiend hoor zo’n stilzit weekend. Er waren niet zo veel hardlopers die op kwamen draven. Teveel paaseieren gegeten? Dankzij het verzetten van de klok kunnen we het bos weer in. Je voelt duidelijk dat de ondergrond zachter is in het bos. Ik heb er erg veel plezier in om in het bos te lopen, het loopt veel plezieriger dan op een fietspad of trottoir. Hollend over wortels en takken kun je niet in een hoog tempo lopen en juist dat tempo past mij precies. De trainer had een rustig duurloopje voor ons bedacht. Echt plezier hadden we erin en liepen kletsend en lachend ons rondje. Het gemopper was dan ook niet van de lucht toen we weer moesten wandelen voor een rustmomentje. Na een uur zat het duurloopje er op en konden we plaats nemen op de yoga mat. Een half uurtje rekken en strekken en klaar was Kees.

Woensdag 18 holes gelopen. Laat ik het uitlopen noemen. Een lange uitloop, er zat nauwelijks vaart in. Dan maakt het ook niet veel uit of je langer of korter onderweg bent. Moe wordt je er niet van.

Donderdag had ik mijn eigen duurloopje gepland. De trainer zei maandagavond nog eens dat hardlopen voor 90% tussen de oren zit. Je geeft te snel op omdat je hoofd zeurt over een pijntje, de afstand, het weer noem het maar op. Je hoofd zoekt excuses om te stoppen. En dat was wat ik nu wel eens eventjes uit wilde proberen. Voorgenomen dat ik nergens over mocht zeuren en gewoon door moest lopen ben ik op weg gegaan. Als ik moe zou worden in een klein herstel dribbeltje gaan lopen totdat je hartslag weer naar beneden is en weer je snelheid verhogen naar een comfortabele snelheid. Ennnn het lukte. Voor het eerst heb ik alleen 9,2 km. hard gelopen. Ik wilde eigenlijk 10 km. lopen maar dat lukte niet. Ik had niet goed ingeschat hoelang die 10 km. waren waardoor ik moeite had een route met een lengte van 10 km. te lopen. De laatste kilometer was ik bijna thuis, niet goed ingeschat en daarmee ging ik de fout in. Moest ik nog een kilometer verder, waar moest ik nu nog naartoe lopen? Natuurlijk begon ik het ook wel een beetje zat te worden. Zo ver had ik nog alleen nog nooit gelopen. Kortom, mijn hoofd liet me in de steek en heb het dan ook bij die 9,2 km. gelaten. Bijna de 10 km. gehaald. Top, prima, helemaal tevreden.

Vrijdag. Wat ik verwacht had gebeurde niet. Ik had bijna geen spierpijn van donderdag. ‘s-Nachts wel  een paar keer wakker geworden omdat mijn schouders wat pijnlijk waren. Gelukkig ‘s-morgens bij het opstaan was dat pijntje al verdwenen. Waarschijnlijk ga ik morgen zelf het bos in om een poosje te trainen. Het lukt me niet om met de club mee te trainen. Mijn hoofd weer op nul zetten en het zelf doen. Interval staat deze keer op het programma staan.

Zaterdag. Hardlopen zit voor 90% tussen de oren en daar tussen die oren kon het lijf vandaag niet verleiden tot een rondje hardlopen. Het was boodschappen-, winkel-, poets- en paardrijddag met de oudste dochter op de Manege zonder drempels. Het kwam er niet van. Maandagavond een nieuwe kans.

P.s. Kijk en lees ook mee op mijn Facebookpagina zodat je geen foto, verhaal en hersenspinsel meer mist. Vind ik leuk!!!