Mobiliteit..?

Wakkersgedichten heeft een mooi gedicht gemaakt naar aanleiding van mijn ‘ Was dat nou – Fietsen’
Verstand van gedichten heb ik niet echt maar lees ze vaak wel graag.
Dit gedicht spreekt me echt aan. Waarom, realistisch, helder en duidelijk? Geen idee. Ik vind het mooi.

wakkersgedichten

Zonder voor
gaat het geheel
niet door de bocht
Ondanks dat
het niet bezeten zadel
de richting aangeeft
komt niets
in beweging
Standaard houdt stil
en de lege bagagedrager
doet de fiets schijnbaar steigeren
Het stuur niet gekromd
maar gekanteld
naar OMHOOG

N.a.v.: http://60plusenbewegen.com/2020/06/30/was-dat-nou-fietsen/

View original post

Fietsen in de Betuwe

Gistermorgen na ons ontbijtje keken we elkaar vragend aan. De zon scheen zo uitbundig dat we de verleiding niet konden weerstaan om de fiets te pakken en er op uit te gaan. Snel alles bij elkaar gezocht, de fietsen in de auto geprutst en richting Kesteren. Fietsen in de Betuwe daar hadden we zin in.

Vanuit Kesteren via de Rijndijk richting Lienden. Een prachtig gebied om te fietsen. Tussen de boomgaarden waar de boeren druk aan het werk waren. Langs de Rijndijk ligt de Nieuwe Waaij een grote plas langs de Oude Rijn. De trekganzen waren daar het formatievliegen aan het oefenen. Ze bleven het maar herhalen. Het zal niet lang meer duren of ze vertrekken. De herfst is echt in aantocht.

Op de Rijndijk sloegen we links af naar Bontemorgen een buurtschap van Lienden. Een prachtig straatje met links en rechts mooie karakteristieke huisjes. Het straatje is niet veel groter dan een fietspad, met een SUV kom je er echt niet door, zo smal. Op ons dooie akkertje zijn we er doorheen gefietst, links en rechts om ons heen kijkend.

Op naar Lienden en van daaruit richting Eck en Wiel. Voor Eck en Wiel zijn we richting Zwarte Paard gereden. Een buurtschap van Buren. In Zwarte Paard staat een gelijknamig café maar ja het was maandag en dan wil de horeca nog wel eens ruhetag houden. Geen koffie helaas.

En toen waren we even de weg kwijt. Fietsten we langs ‘De Batouwe’ op zoek naar een brug over het water richting Tiel maar die kwam maar nooit. Even Google Maps raad plegen, spieken of we wel de goede kant op gingen. Dat gingen we dus niet. De enige optie was 2,5 km. terug om weer op de goede weg te komen. Overnieuw en nu wel richting Tiel.

In Tiel waren voldoende terrasje daar zijn we neer gestreken. Het was inmiddels tijd om een hapje te eten. Onderweg hadden we wel een banaan en een plak koek gegeten maar dat was inmiddels wel verteerd, tijd voor een fatsoenlijke hap.

Na een heerlijke lunch zijn we bij Tiel met een fiets en wandelpondje de Waal over gestoken. De pond lag aan de overkant en moest njog terig komen waardoor we genoeg tijd hadden om de kade en de langskomende schepen te bekijken. Op de boot zagen we dat er ook een haven(tje) was maar die hadden we helaas over het hoofd gezien.

Nadat we van het pondje afkwamen fietsen we over de dijk langs de Waal richting Beneden Leeuwen. Daar wilden we via de brug richting Echteld en dan weer richting Kesteren. Maar ja hoe kom je nu over die brug als je er eerst onderdoor gaat en geen enkele weg richting de brug ziet. Dat was even zoeken. Heel Beneden Leeuwen door gefietst toen we opeens een fietspad richting de brug zagen. Eigenlijk zagen we hem omdat er fietsers voor ons richting dat fietspad gingen. Waarschijnlijk waren wij er langs gesjeesd en hadden we het voorlopig nog niet gevonden.

De brug was even een klimmetje maar daarna was het appeltje eitje. Er waren wel wat kilometers te gaan maar het einde was in zicht en vaak geeft dat zoveel moed dat het weer vanzelf gaat. In totaal waren er 53 kilometers bij elkaar gefietst. Geheel op eigen kracht.

Foto’s maken komt er trouwens niet zo van tijdens het fietsen. Dat is gewoon lastig. Je kunt niet steeds afstappen om een foto te maken dan kun je beter gaan wandelen.

30 km. wandel 2-daagse 2017

Donderdag 27 oktober, tijd om de 30 km.tocht van de wandel tweedaagse voor te lopen. De weersvoorspellingen waren perfect, zeker voor eind oktober. Niet te lage temperatuur en een zonnetje wat door zou komen. De twee andere mede organisatoren zaten midden in een verhuizing dus zij vonden het wel handig als wij dat gingen doen.

Woensdagavond bedachten we dat het misschien handiger was om de fiets te pakken. Dat gaat in ieder geval op langere stukken sneller waardoor we meer tijd  zouden hebben om de route goed te kunnen volgen en e.v. problemen goed op te kunnen lossen.

Donderdagochtend vroeg vertrokken want voor je er bent ben je een uur verder. 30 km. wandelen kost veel tijd, we hadden nog wel wat voor de boeg. De route wordt niet uitgezet maar vanaf een beschrijving gevolgd en dat kan de nodige problemen opleveren dus alle fouten en onduidelijkheden moeten er zoveel uit gehaald worden.

Eerst naar de plaatselijke fietsenwinkel om een fiets te huren, er maar één fiets in de auto past. Dat was snel geregeld nu even koffie en dan erop uit. De zon liet ons behoorlijk in de steek, toen we naar huis gingen is hij misschien 10 minuten door gekomen. De voorspellingen waren anders maar helaas.

De route zat goed in elkaar. Eén keer snapten we er niets meer van, weg kwijt, van het pad af, we wisten het even niet meer. De weg waar we heen moesten zagen we liggen maar hoe moesten we daar nu komen? Een bereidwillige wandelaar heeft ons op weg geholpen nadat ze ons een kwartier aan de praat had gehouden over koetjes en kalfjes. Maar we zaten wel weer op de goede weg.

Niet geheel onbelangrijk, op de route lagen een aantal goede rustlocaties die zeer de moeite waard zijn. Team Smikkel en Smul hebben ze uitgebreid getest en waren er zeer tevreden over. Het is een prima omgeving om te wandelen waardoor het een prima route is geworden. Niet veel auto’s, mooie bossen, weilanden, water kortom onderweg is er veel te zien zodat je ongemerkt de kilometers onder je voeten door laat gaan.

Ongeveer 4 uur later stond alles goed op papier en was het tijd om foto’s te gaan maken van de locatie. De foto’s worden gebruikt als presentatie op de nieuwjaarsreceptie om de wandelaars een beetje op te warmen voor de komende 2 daagse. Enthousiast zijn ze al gezien het aantal deelnemers dat zich opgegeven hebben maar het is altijd leuk als er een klein tipje van de sluier opgetild wordt.

Op de nieuwjaarsreceptie wordt bekend gemaakt waar we naartoe gaan en kan het fotoalbum van de vorige twee-daagse in gekeken en besteld worden.

De 15 en 40 kilometer moeten nog voorgelopen worden maar dat hevelen we maar over naar volgend jaar, als de dagen weer gaan lengen en de zon zich weer wat meer laat zien.

 

Moeder

Moeder moet ook bewegen. Moeder wil wel maar is inmiddels 79 en lijf en leden plus het leven werken niet meer zoals vroeger. Vroeger ging ze met vader en met haar vriendinnen fietsen. Vader is 5 jaar geleden overleden en de vriendinnen hebben inmiddels allemaal een E-bike. Ze heeft het wel geprobeerd mee fietsen met haar vriendinnen, naast de E-bike fietsen maar dat werkt niet, ze is tenslotte ook al 79. Zelfs als de E-bike op de laagste stand gezet wordt kan moeder ze nog niet bij houden. Zelf een E-bike kopen heeft ze geen zin meer in. Beetje bang dat het te snel zal gaan, beetje bang dat ze zelf niet snel genoeg zal zijn.

 

Moeder heeft na het overlijden van vader en na een tijdje ziek te zijn geweest toch weer haar ritme en bewegingen gevonden. Niet meer zoveel beweging als voorheen maar ze doet weer het een en ander. Ze loopt en ze fietst. Niet ver, niet te snel maar ze gaat er weer op uit. Ze zorgt dat de buurvrouw wat extra boodschappen krijgt, want die heeft last van haar knieën. Ze doet haar eigen boodschappen en gaat weer bij haar dochters langs.

Moeder houdt haar eigen huisje bij. Huishoudelijke hulp vindt ze nergens voor nodig. Veel te duur en wie kan er zo goed werken als zijzelf? Bovendien zoveel werk is er niet meer te doen.  Ramen zemen, trapje op, trapje af. Stofzuigen, zelfs het plafond wordt gezogen. Af en toe op de knietjes het kleed zuigen want er zitten toch wel veel hondenharen op. Stoepje vegen, de tuin wat bijwerken. Ja een hondje heeft ze ook. Gek is ze op het beestje. Hondjes hebben verzorging nodig en moeten uit gelaten worden. Precies wat ze nodig heeft.

Moeder houdt de benen er nog goed onder. Zeker, een dosis geluk heb je daarbij nodig. Niet iedereen is het gegeven om op 79 jarige leeftijd nog zijn of haar ding te kunnen doen. Als ziekte blijvend is en lichaam en/of geest teisteren dan heb je niets meer in te brengen. Overleven is het enige wat je dan nog kunt. Het hoofd boven water houden vergt dan al energie genoeg.

Moeder doet het weer goed. Haar tred is beter, niet meer langzaam en onzeker. Ze ziet er zelfverzekerder uit, het breekbare is weer weg. Met doorzettingsvermogen, peptalk van familie en vrienden heeft ze het weer gered. Als een echte sporter. De overwinning is zoet en begint naar meer te smaken. Ze maakt weer plannen. De huisarts zei lang geleden al: ‘Een mens is gemaakt om te bewegen, niet om stil te zitten’

P.s. Kijk en lees ook mee op mijn Facebookpagina zodat je geen verhaal, foto, haiku of hersenspinsel meer mist. Vind ik leuk!!!

 

 

 

Tegenliggers

Jarenlang ben ik eerst een fietser en daarna een wandelaar geweest. Dat ben ik nog wel maar op het moment iets minder frequent om de eenvoudige reden dat ik aan deze sportiviteiten een hardloper toe kan voegen. Daar ben ik blij mee en ook een beetje trots op. Altijd heb ik met verbazing en bewondering naar hardlopers gekeken omdat ik niet snapte hoe ze het voor elkaar kregen 5 of meer kilometer hard te lopen zonder helemaal kapot te gaan. Mijn idee was dat je daar een enorme conditie en doorzettingsvermogen voor moest hebben anders redde je het niet in hardloopland.

Sinds september vertoef ik tussen deze kanjers en tot mijn verbazing kom ik het volgende fenomeen tegen. TEGENLIGGERS, Wandelaars en fietsers. Niets mis mee zou je denken, die komen we overal tegen. Wat is het probleem? Een aantal van deze wandelaars en fietsers weigeren domweg iets maar dan ook liever niets aan de kant te gaan voor ons hardlopers.

Het was me in het bos tijdens het hardlopen met de groep al  een paar keer opgevallen dat de wandelaars werkelijk geen centimeter aan de kant wilden gaan voor ons. De trainer riep ons toe, wandelaars, rechts houden!!!!!! Waar wij braaf gehoor aan gaven. Ik zag de wandelaar die midden op het pad liep al kijken. Met een stoïcijns gezicht strak vooruit kijkend ons toch stiekem vanuit zijn ooghoeken in de gaten houdend midden op het pad blijven lopen. Wij schikten al hollend in maar de laatste kon het net niet redden om helemaal rechts te lopen. De wandelaar ging nog geen stap(je) opzij waardoor er ondanks het inschikken toch nog een kleine touche ontstond. Achteromkijkend en heftig mopperend stampte hij verder. Het was werkelijk niet nodig geweest, de confrontatie als hij een klein iniminie pasje opzij was gegaan.

Ik vergat het voorval en dacht dat het eenmalig zou zijn. Daar heb ik me behoorlijk in vergist blijkt nu. Na 2 weken samen met Lotte hard gelopen te hebben in het bos ben ik een illusie armer.  Met Koningsdag en ook vandaag ging het bijna weer mis. Nu waren we met z’n tweeën en ben je flexibeler dan met een groep van 25 man zodat het niet op confrontatie’s uit is gelopen. Ook nu gebeurde weer precies het zelfde als met de groep. Je ziet het gezicht van de buitenste wandelaar al strak gaan staan. Ze doen geen enkele moeite om iets in te schikken en blijven daardoor midden op het pad lopen. In beide gevallen liepen we in het bos waar voldoende ruimte is om wat aan de kant te gaan zonder zelf in gevaar te komen. Maar ook deze mensen gingen geen stap aan de kant. Door het gezicht(en) van de wandelaar gewaarschuwd zorgen wij er samen wel voor dat we voldoende ruimte maken. Als het niet lukt om naast elkaar te blijven lopen gaan we wel even achter elkaar lopen. Prima toch?

Waar komt dit venijn vandaan? Ik begrijp er helemaal niets van. Als je Lotte en mij aan ziet komen komt er echt geen gevaar op je af. We zijn allebei klein, slank en zo Hollands als maar kan. Er gaat geen enkele dreiging of onwil van ons uit. We tonen direct onze goede wil door gelijk iets dichter bij elkaar te gaan lopen als we tegenliggers aan zien komen. Waarom reageren deze mensen zo? Is hun ego werkelijk zo groot dat ze zelfs in het bos hun domein nog claimen?

Wat voor mensen zijn het dan die dit dat doen? Drie keer is het geweest tot nu toe dat dit gebeurde, het waren tot 3 keer toe blanke echtparen van middelbare leeftijd. Twee keer waren het de vrouwen die en chagrijnig gezicht trokken en geen stap aan de kant gingen en één keer was het een man die weigerde opzij te gaan. Ik ben nog geen jongere- en oudere mensen tegengekomen die zo onvriendelijk reageerden.

Gisteren was het Dodenherdenking en vandaag Bevrijdingsdag. Hebben we na 71 jaar nog niets geleerd van de oorlog? Hebben we nog niet geleerd verdraagzaam  en tolerant te zijn? Blijven we elkaar de ruimte misgunnen? Blijven we wijzend met ons vingertje naar die ander zo onverdraagzaam? Ik begrijp er werkelijk niets van. Wat gaat er mis in ons land? Wie kan het me uitleggen?

P.s. Kijk en lees ook mee op mijn Facebookpagina zodat je geen verhaal, foto, haiku of hersenspinsel meer mist. Vind ik leuk!!!