Flip & Flop klappen uit de school

Hé hallo.
Wij Flip & Flop, jullie kennen ons vast nog wel, moeten even iets recht zetten over Anne.
Jullie hebben vast haar vorige blog gelezen over die wandeltocht van Ede naar Arnhem en terug. Ja die, die van 36 km. lang. Het ging hieperdepiep gelukkig goed hoor maar dat was een paar maanden geleden wel even anders.
Ze had vreselijk last van haar rug, boven en onder. Wisten jullie niet hè?
Gaat ook nooit vertellen hoor. Vertelt ze alleen als het niet anders kan. Zul je haar dus nooit horen. Als je er niet over praat is het er ook niet. Ken je dat principe? Zo doet ze dat.
Maar wel wijs doen over dat wandeldagje van 36 km.. laatst. Kunnen we niet uitstaan, dus doen wij er maar weer eens een boekje over open.

Laten we wel even voorop stellen dat we blij zijn dat we weer op pad kunnen. Daar in die keukenkast waren we zo langzamerhand wel uitgekeken.

Tijdens de 4-daagse vorig jaar had ze al last van haar rug en dat is nooit meer helemaal over gegaan. Mee blijven klungelen tot ongeveer december vorig jaar. De inschrijving voor de 4-daagse kwam weer in zicht en daar werd mevrouw wat zenuwachtig van.
Hup naar de fysiotherapeut voor een dry needling behandeling. Prikken ze met naalden in triggerpoints van de spieren maar dat zette niet veel zoden aan de dijk.
Weer een poosje aan klungelen en naar de fysiofitness. Ook dat hielp niet. Het leek alleen maar erger te worden.

Inmiddels was het startbewijs voor de 4-daagse binnen en konden de trainingen beginnen.
Dat ging maar daar was ook alles mee gezegd, tot er meer dan 20 km. gelopen werd. Echt ze liep krom van de pijn.
Weet je stoer is ze wel maar doorgaan tot het gaatje doet ze echt niet.
Weer naar de fysio. Ik hoorde haar bellen: ‘Ik wil graag langs komen en het maakt me niet uit wie me behandeld. Het lijkt wel of ik over midden breek’

Dat klonk heftig hoor. We hebben ons de dagen voor de eerste afspraak muisstil gehouden. Bang dat ze echt af zou breken. Stel je voor. Weg 4-daagse, weg trainingen. Moet je toch niet aan denken. Blijven we voor eeuwig in dat muffe keukenkastje staan.

Ze kwam bij een jong fysiomeisje terecht met van die priemende vingertjes.
Die vingertjes zaten venijnig in haar spieren te poeren en die lieflijke handjes kraakten haar bovenrug alsof het een tandenstoker was. Je wilt niet weten wat voor geluiden Anne erbij maakten. Wij dachten nu breekt ze alsnog af.
Maar nee, zo ver kwam het gelukkig niet. Na 6 behandelingen en wat oefeningen mee voor thuis was ze behoorlijk opgeknapt.
Het gaat nog steeds goed maar onlangs hoorden we haar toch weer piepen.
Fingers crossed dat het niet weer begint want dan vrezen we het ergste. De 4-daagse missen en de rest van het seizoen thuis zitten hebben we totaal geen zin in.
Wees gewaarschuwd jullie. Als ze nu weer met zo’n fantastisch trainingsverhaal komt, denk dan even aan wat wij verteld hebben. Laat je niet in de luren leggen door die rose bril van haar.

 

Valse start richting Londen

Het liep al een paar weken niet zo lekker. Het lopen niet, het slapen niet, wat is er aan de hand was? Geen idee. Ik had er al bijna 400 wandelkilometers opzitten en het leek of mijn conditie alleen maar achteruit ging in plaats van vooruit.

Ging ik wandelen, kon ik slecht op gang komen. Het duurt bij mij altijd wel eventjes voordat ik de vaart erin heb zitten maar een aantal keren kreeg ik er geen tempo in. Alles leek stijf, de benen, mijn rug, zelfs de armen wilden niet mee. Na een paar kilometers wandelen knapte het wel op maar naarmate de kilometers vorderden begon alles weer stijver te worden.

Zelfs de nachtrust werd verstoord door spieren die niet wilden ontspannen. ‘s-Morgens kwam ik bijna stijver en strammer uit bed dan ik erin ging. De dagelijkse klussen waren goed te doen maar moest er meer gebeuren dan rondlummelen in huis dan was de pap snel op.

Maar het leven gaat door en het eerste vakantie uitje stond voor de deur. Een weekendje Londen met vrienden. Menig huisvrouw weet dan wat haar te doen staat. Pakken, de laatste boodschapjes en hier en daar het huis poetsen. Als ik ergens een hekel aan heb dan is het thuis komen in een vies huis. Donderdagochtend zal ik nog even de wc’s poetsen en de vloer dweilen omdat we vrijdag vroeg in de ochtend zouden vertrekken,

En toen zei m’n rug, tot hier en niet verder. Doe de rest zelf maar. De wc’s waren schoon maar de vloer, dat lukte niet meer zo geweldig. Bij het bukken kwam ik maar tot halverwege en terug was ook geen pretje.

Na een klein uurtje rond strompelen in huis en denken, wat moet ik nu heb ik de Fysiotherapeut maar gebeld. Jammer maar die zaten allemaal de hele dag vol, voor mij geen plekje om het los te laten maken. Dat was blijkbaar ook geen goed idee, want de fysiotherapeute die met te woord stond wist me te vertellen dat je eerst 8 uur rust moest houden, ibuprofen gebruiken als je het mag gebruiken en daarna de schade bekijken.

Grrrr, het enige wat ik dus kon doen was, op de plaats rust, pillen slikken en fingers crossed. Happy Holiday.