Zondagavond Podium Witteman weer gezien? Niet altijd vind ik het even mooi maar deze aflevering was weer zeer de moeite waard. Mooie nagedachtenis van Nikolaus Harnoncourt door Jan Willem de Vriend. Maar eigenlijk wilde ik het hebben over de jonge opera talenten. Al heel lang kijk en luister ik klassieke muziek en nu valt me toch wel het één en ander op zo langzamerhand.
De eerste echt klassieke muziek waar ik kennis mee maakte was Il travatore en La traviata van Giuseppe Verdi. Mijn vader had die twee (vinyl)platen als Sinterklaas cadeau gekregen. Nieuwsgierig als ik altijd was (en nog ben) heb ik die platen beluisterd en vervolgens grijs gedraaid. Niet de makkelijkste muziek voor een meisje van 9 à 10 jaar maar ze hadden toch iets waardoor ik ze maar bleef draaien tot verdriet van mijn moeder. Ik was al wel wat gewend qua zang omdat mijn vader in een Mannenkoor zong en thuis ook wel eens zijn geweldige bas liet horen.
Opa en Oma hadden toen als eerste een televisie en bij hen werd Zwiebertje, Pipo de clown, Thunderbirds en Koninginnendag gekeken. Toen wij later zelf televisie kregen keken we ook naar muziekprogramma’s als die er waren. Welke dat geweest zijn kan ik me niet meer goed herinneren omdat ik inmiddels een puber was en druk met andere dingen zoals, turnen, zwemmen, school, vriendinnen, vriendjes.
Opera en Operette keken we zeker als het op tv was, ook omdat mijn vader daar in geïnteresseerd was. En nu komt waar ik het over hebben wil. Als ik daar dan ademloos naar zat te luisteren en kijken dwaalden mijn gedachten luisterend naar de muziek nogal een af over alles wat ik zag. De zangers en zangeressen maakten vaak veel indruk op mij niet alleen omdat ze mooi zongen maar ook hoe ze er uit zagen. Groot, volgens mij vaak met een te hoog BMI en 90% met een klassieke uitstraling. Niet alleen in hun operakleding zagen ze er klassiek uit maar ook als ze bij Willem Duys op de buis geïnteviewd werden. Het imponeerde me behoorlijk ook dat wat ik en zag.
Nu à la 2016 en al jaren eerder zie je zangers en zangeressen waarbij je denkt. Hhuu kan daar zoveel geluid uit komen? Klein, fragiel en vaak niet het klassieke type uitstralend zoals dat vroeger meestal was. Afgelopen zondag waren Michaël Wilmeringen en Lilian Farahani bij Witteman en Miranda v. Kralingen noemde ze Exotische Nederlanders. Een afspiegeling van onze samenleving denk ik.
Wat een talentvolle jonge mensen, mooie stemmen en het stukje toneel wat bij een opera hoort paste ook prima bij ze. Nu dacht ik, als je deze mensen in Amsterdam tegenkomt dan zul je zo op het eerste gezicht niet verwachtten dat ze Opera en Operette zingen. Mooi om te zien hoe ook in deze wereld de tijd toch gewoon door gaat. Natuurlijk zijn er ook nog genoeg klassieke muzikanten die wel een klassieke uitstraling hebben maar er veranderd ook daar veel. Kijk maar eens naar Fuse. Soms denk ik wel eens dat ze vergeten zijn hun hardloop tight uit te trekken. Heerlijk toch. Ik hou wel van deze tijd waar (bijna) alles kan en je niet meer zo gebonden bent aan trends, kleuren en opvattingen over hoe je er uit moet zien.
(Foto’s van internet)
Ps. Wil je meer van mij lezen volg dan mijn blog en/of Facebookpagina.
Bewegen en nog veel meer 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.