Roze woensdag

Woensdagochtend was ik een kwartiertje voor de wekker zou gaan wakker en realiseerde ik me dat ik de hele nacht geslapen had. Wonder boven wonder gezien de dip van de vorige dag. Eerst even afwachten hoe alles voelt bij het opstaan. Willen de voeten mij dragen? Hoe voelt m’n rug en doen m’n knieën het? Voorzichtig opgestaan een warempel alles deed het nog en zelfs boven verwachting goed. De twijfel over al dan niet starten verdween als sneeuw voor de zon. Zo snel kan het gaan.

De nagels waren gisteravond al roze gelakt inclusief die van onze mannelijke deelnemers want het was roze woensdag. Aan de slag jongens. Het hele ritueel van opstaan, eten en naar de wedren gaan kon weer afgewerkt worden en om 6.00 uur stonden we weer aan de start. Nu liepen we linksaf richting het Radboud UMC.

Roze woensdag is de dag van de diversiteit en tolerantie, geīnspireerd door Roze maandag van de kermis in Tilburg en Roze zaterdag in Gouda. Deze dagen gaan aanstaande week plaats vinden. Ik verheug me altijd op roze woensdag. De mooiste creaties van wandelaars kom je tegen en zelf probeer ik een beetje ingetogen mee te doen aan deze dag.

Het laatste kilometers van de dag wandelen we over de roze versierde kade Nijmegen in waar prachtig geklede dames en heren hun roze act opvoeren. De stad is ook in roze en je kijkt je ogen uit. Het mooiste vind ik de travestieten, mooie lange mensen. Prachtig opgemaakt en in fantastische kleding aan. Een getatoeëerde man in een kooi die zijn act opvoerd. Publiek gekleed in roze en die feestend de wandelaars aan moedigend. I love it.

De dag kon niet meer stuk. Mijn rug speelde nog wel een paar maal op maar de knieën hielden zich rustig. Ik begreep er niets van dat het zo goed ging. Begon me een beetje te schamen voor die dip van gisteren. Waar had ik me nu zo druk over gemaakt? Hoe kun je na zo’n dip aan het eind van de vorige, de volgende dag zonder al te veel problemen de 40 km. afleggen? Maar ik was er blij mee. De 3e en 4e dag ging ik ook halen, daar was ik inmiddels haast zeker van.

Wel voelde ik een scherp randje bovenop aan mijn rechter grote teen. Raar, bovenop de teen? Een blaar? Je zou eerder onder de voet of op de hak verwachten maar nee bovenop de teen. Bij thuiskomst bleken allebei de grote tenen bovenop een grote blaar te bezitten. Vreemd, nog nooit gehad bovenop de tenen. Schoenen bekeken maar die waren toch echt hoog genoeg, ruimte zat.

Wat voor vreemde manier ik die dag gelopen heb weet ik niet, met de tenen omhoog leek het wel. We konden ook niet echt lekker doorlopen. We zaten middenin het peloton en konden slecht vrijuit lopen. We hebben er niet echt last van gehad dat we niet door konden lopen, genoeg publiek en muziek om ons mee te vermaken tijdens het wandelen maar ik had wel op een vreemde manier gelopen.

‘s-Avonds de blaren behandeld en weer naar de fysio geweest. De fysiotherapeute kon voelen dat de rug lang niet meer zo vast zat als de dag ervoor en heeft daarom niet alleen de rug maar ook de bovenbenen goed onder handen genomen. Wat een weelde toch, ik vraag me af of ik het gered had zonder haar. Maar ze was er en heeft goed werk verricht

Weer met een paar paracetamolletjes naar bed gegaan en met het vertrouwen de 4-daagse uit te gaan lopen. Zeker weet je het nooit maar niemand heeft de zekerheid dat je de eindstreep haalt. Het kan de laatste dag een paar kilometer voor de finish nog fout gaan. De dip van de vorige dag was gereduceerd naar nihil. Morgen de 7 heuvelen.

Lees ook dag 1: Een hete 4-daagse

 

De aanhouder wint.

Een lange adem is wat je soms nodig hebt om van een blessure af te komen. Het kan zelfs zo lang duren dat je aan opgeven denkt van je geliefde sport. Maar ja, bij het denken aan opgeven bekruipt je gelijk een unheimisch gevoel. Het grijpt je naar de keel want hoe verder als ik stop? Welke sport kan ik nog wel? Je wilt tenslotte blijven sporten en wat kan ik nog wel met mijn blessure en wat kan niet meer?

Wat te denken van al de gezellige contacten opgedaan door jouw sport. Leuke mensen met dezelfde drive. Als je elkaar ziet gaat het direct over de sport, de hobby van jou en je vrienden. Wat is er leuker dan praten over een sport die je gezamenlijk beoefend. Stop je met sporten dan ga je al die contacten missen, wil je dat wel? Kun je dat aan? Je wilt er eenvoudigweg niet over nadenken.

Hoe nu verder met de blessure waar maar geen eind aan lijkt te komen?
Misschien kan je als ervaringsdeskundige iets helpen. Ik heb een negental tips waar je wellicht wat aan kunt hebben.

1. Zoek een goede arts of therapeut die je kan helpen bij je blessure.
   Heb je geen goed gevoel over je behandelaar zoek dan naar een andere therapeut. Diegene waarbij je onder behandeling bent is deskundig genoeg maar als het niet klikt kan herstel langer duren dan nodig is. Soms is het zelfs verstandiger om naar een sportarts te gaan.
2. Vergeet niet een podoloog te raadplegen.
   Evenals bij wandelen kun je bij het hardlopen problemen krijgen door verkeerde schoenen, een open deur. Naast het hebben van goede schoenen zijn de zooltjes net zo belangrijk. Zolang er geen klachten zijn, is het niet nodig, maar zijn er wel klachten laat je voeten dan ook eens door een podoloog bekijken. De (mis)stand van je voeten zijn bij blessures zeker zo belangrijk.
3. Krijg je oefeningen mee naar huis, bedenk dan dat rust ook een oefening is.
   Graag willen sporten of weer aan het werk gaan kan een slechte leidraad zijn voor het tempo waarmee jij je oefeningen doet of zelfs alweer van start bent gegaan met je sport. Ga niet als een dolle je oefeningen te vaak of te veel doen. Hou het schema aan wat je hebt opgekregen.
4. Neem de tijd om te herstellen.
   Laat je niet van de wijs brengen door anderen om zo snel mogelijk weer van start te gaan. Heb je nog geen goed gevoel om te beginnen wacht dan gewoon nog even.
   Laat je ook niet door je enthousiasme (ver)lijden om te snel te beginnen.
   Wacht tot je lijf er aan toe is en niet je hoofd. We willen vaak veel te snel.
5. Conditie moet weer opgebouwd worden en daar moet je wat voor doen.
   Blijf je ondanks het opbouwen van je conditie vermoeid, doe het dan nog even rustig aan tot de vermoeidheid minder wordt. Vechten tegen vermoeidheid gaat het probleem niet oplossen. Je lijf heeft tijd nodig om te herstellen van een blessure en soms heeft het daar meer tijd voor nodig dan jij bedacht had.
6. Mag je weer proberen bij je groep aan te sluiten, bouw het rustig op.
   Het is verstandig om het rustig op te bouwen. Doe bijvoorbeeld de helft van wat de groep gaat doen. Train bijvoorbeeld met een groep die het iets rustiger aan doet dan jouw eigen groep. De opbouw gaat snel genoeg, dat zul je zien maar proberen gelijk op je oude niveau mee te draaien is niet slim.
7. Geef niet te snel op, laat de moed niet zakken.
   Zit je voor je gevoel al maanden met de blessure opgescheept, heb geduld. Niet iedereen herstelt even snel. Vergelijk jezelf niet met anderen. Genen, leeftijd, geslacht het speelt allemaal een rol bij de hersteltijd van een blessure.
8. Blijf zoeken naar oplossingen.
   Praat over je blessure met mensen die weten wat een blessure is. Sporters uit je groep, de fysiotherapeut van je club. Soms komen oplossingen en nuttige tips uit een hoek waar je het niet uit verwacht.
9. Last but not least. 
   Leer van je blessure. Pak het de volgende keer anders aan en val niet in oude gewoonten en fouten.

Vooral dat laatste punt heb ik zelf erg veel moeite mee. De knieblessure is goed onder controle. Zo goed zelf dat ik dat mijn hart een sprongetje maakt als ik iets van mijn vroegere hardloop maatjes hoor of zie. Zal ik het nog één keer proberen?

Wandeltrainingen gestart

Vandaag de stoute schoenen weer aangetrokken en ruim twaalf kilometer gewandeld. De trainingen voor de 4-daagse zijn wat mij betreft weer van start gegaan. En dat hebben we gelijk maar even gevierd met een lekkere cappuccino vergezeld met een tosti.

Gekke gewoonte eigenlijk om het ook gelijk te vieren. Maar dat is ook een beetje de clou, het gaat zeker ook om de gezelligheid van al dat wandelen. Er moet flink getraind worden en dat mag best een beetje beloond worden. Simpel.

De eerste training na de vakantie raakte ik geblesseerd aan mijn knie. Even dacht ik alles wat dit jaar op de planning staat te kunnen schrappen. Maaaar het is gelukt om de blessure te bedwingen. Ik juich nog niet te hard maar het lijkt goed te gaan/komen.

Op een holletje richting de fysiotherapeut vertrokken na die dramatische training,  nieuwe hardloop schoenen gekocht en rust gehouden. De fysio behandelingen lijken goed te werken en de nieuwe schoenen voelen als pantoffeltjes aan. Daarom vandaag de eerste 12 wandel kilometers erop zitten en de knie voelt goed. Ik begin weer moed te krijgen. Nu niet overmoedig worden en rustig aan verder opbouwen.

Vanaf maandag 30 januari t/m 24 februari heb ik de mogelijkheid om in te schrijven. Ik ga rustig verder met m’n training en bekijk tegen de 24e februari of alles nog goed gaat voor ik me inschrijf. Ik ga jullie op de hoogte houden.