Flip & Flop: We leven nog

Ja ja, dames en heren, wij leven ook nog.
Hadden jullie wel verwacht natuurlijk maar we kregen niet de kans om een teken van leven te geven.
En hoe komt dat nou dat wij ineens wel aan het woord komen?
Drie keer raden.
Anne heeft eindelijk weer een doel............. een wandeldoel wel te verstaan.

We wandelden wel hoor in coronatijd, onze zooltjes beginnen alweer mooi dun te worden maar het was zo doelloos. 
Linksaf, rondje bos. Rechtsaf, rondje dorp. Rechtsaf en gelijk weer rechtsaf, rondje richting rioolzuivering en verder kwamen we eigenlijk niet.
O ja, Linksaf en gelijk weer rechtsaf richting hei en dat was het wel.

Afgelopen maandag sprak ze iemand van haar wandelkluppie  en die vroeg of Anne ook weer mee ging in september, de jaarlijkse lange tocht wandelen. 
Van Voorthuizen naar Nijmegen dit jaar, dik tegen de 60 km. op één dag.
Gelukkig zijn ze lid gebleven van dat kluppie, om de moed erin te houden denken wij. Ons begon de moed tenminste al aardig in de schoenen te zakken. Het merendeel van de tijd stonden we daar maar in de kast.
Het was ook wel een barre tijd hoor. 

Maar dat betekent wel dat ze aan de bak moet. Trainen, trainen en nog eens trainen en niet 5 km. per dag 
maar om te beginnen maar weer eens een km. of 20 en dan opvoeren naar zo'n 40 km. per dag.
Of ze het gaat redden is nog wel even de vraag. 
Rugklachten spelen nog steeds met de regelmaat van de klok op, wij denken dat ze teveel op haar rug op de bank heeft gezeten, haken, haken en nog eens haken.
Oke, er kwamen wel leuke dingen uit haar haaknaald tevoorschijn maar wij hebben er genoeg van de gepriegel.
Oh ja, golfen deed ze ook nog maar dan gaan die kakkers van een golfschoenen mee en of dat nou zo goed is voor je rug weten we ook niet. We vragen het ons af.
Kortom, WIJ willen wel weer eens voor een fikse wandeling uit de kast komen.

Na dat gesprekje van maandag ziet het er voor ons veelbelovend uit. De nageltjes zijn geknipt, de eeltplekje geveild, de voorbereidingen zijn dus volop in gang plus een afspraak met de fysio.
Er wordt serieus werk van gemaakt.
De eerste opwarmer staat voor aanstaande zaterdag gepland.
Nog 2 nachtjes slapen.

Flip & Flop klappen uit de school

Hé hallo.
Wij Flip & Flop, jullie kennen ons vast nog wel, moeten even iets recht zetten over Anne.
Jullie hebben vast haar vorige blog gelezen over die wandeltocht van Ede naar Arnhem en terug. Ja die, die van 36 km. lang. Het ging hieperdepiep gelukkig goed hoor maar dat was een paar maanden geleden wel even anders.
Ze had vreselijk last van haar rug, boven en onder. Wisten jullie niet hè?
Gaat ook nooit vertellen hoor. Vertelt ze alleen als het niet anders kan. Zul je haar dus nooit horen. Als je er niet over praat is het er ook niet. Ken je dat principe? Zo doet ze dat.
Maar wel wijs doen over dat wandeldagje van 36 km.. laatst. Kunnen we niet uitstaan, dus doen wij er maar weer eens een boekje over open.

Laten we wel even voorop stellen dat we blij zijn dat we weer op pad kunnen. Daar in die keukenkast waren we zo langzamerhand wel uitgekeken.

Tijdens de 4-daagse vorig jaar had ze al last van haar rug en dat is nooit meer helemaal over gegaan. Mee blijven klungelen tot ongeveer december vorig jaar. De inschrijving voor de 4-daagse kwam weer in zicht en daar werd mevrouw wat zenuwachtig van.
Hup naar de fysiotherapeut voor een dry needling behandeling. Prikken ze met naalden in triggerpoints van de spieren maar dat zette niet veel zoden aan de dijk.
Weer een poosje aan klungelen en naar de fysiofitness. Ook dat hielp niet. Het leek alleen maar erger te worden.

Inmiddels was het startbewijs voor de 4-daagse binnen en konden de trainingen beginnen.
Dat ging maar daar was ook alles mee gezegd, tot er meer dan 20 km. gelopen werd. Echt ze liep krom van de pijn.
Weet je stoer is ze wel maar doorgaan tot het gaatje doet ze echt niet.
Weer naar de fysio. Ik hoorde haar bellen: ‘Ik wil graag langs komen en het maakt me niet uit wie me behandeld. Het lijkt wel of ik over midden breek’

Dat klonk heftig hoor. We hebben ons de dagen voor de eerste afspraak muisstil gehouden. Bang dat ze echt af zou breken. Stel je voor. Weg 4-daagse, weg trainingen. Moet je toch niet aan denken. Blijven we voor eeuwig in dat muffe keukenkastje staan.

Ze kwam bij een jong fysiomeisje terecht met van die priemende vingertjes.
Die vingertjes zaten venijnig in haar spieren te poeren en die lieflijke handjes kraakten haar bovenrug alsof het een tandenstoker was. Je wilt niet weten wat voor geluiden Anne erbij maakten. Wij dachten nu breekt ze alsnog af.
Maar nee, zo ver kwam het gelukkig niet. Na 6 behandelingen en wat oefeningen mee voor thuis was ze behoorlijk opgeknapt.
Het gaat nog steeds goed maar onlangs hoorden we haar toch weer piepen.
Fingers crossed dat het niet weer begint want dan vrezen we het ergste. De 4-daagse missen en de rest van het seizoen thuis zitten hebben we totaal geen zin in.
Wees gewaarschuwd jullie. Als ze nu weer met zo’n fantastisch trainingsverhaal komt, denk dan even aan wat wij verteld hebben. Laat je niet in de luren leggen door die rose bril van haar.