golfschoenen – Bewegen en nog veel meer

Hé hallo
Zijn we EINDELIJK weer
Nu mogen wij weer eens aan het woord. We dachten echt dat het afgelopen zou zijn
met bloggen en eveneens met wandelen.
Maar dat hadden we dus goed verkeerd. Nadat de boel gecanceld was is ze eerst een nieuwe
jas voor ons wezen kopen.
Hebben jullie ons al gezien in het nieuwe tenue? Beetje opvallend maar dat zijn we wel ge-
wend zo langzamer hand.

Nadat ze het nieuwe pak voor ons had gekocht zijn we een week naar Amsterdam geweest.
Daar zijn we prima ingelopen. Kilometers zijn er gewandeld en wij stonden met onze
neus vooraan. De stad hebben ze zoveel mogelijk gemeden want met dat stomme virus
moet je daar niet wezen.
We zijn gezond en wel terug gekomen. Net op tijd want daarna begon het drukker
te worden met toeristen en stak het virus de kop weer op.

Na die week Amsterdam hebben we meer in de kast gestaan dan dat we er uit kwamen.
Dagen achtereen heeft Anne gegolfd. Maar goed dat we die kakkers van een golfschoenen
niet bij ons in de kast hebben staan. We waren het zo om daar in die kast te staan dat
we ze wel aan hadden kunnen vliegen.

En ineens waren wij weer het lievelingetje van Anne. Waarom hadden we geen idee van maar
dat was ook niet zo belangrijk. We stapten weer vrolijk door bos en heide.
Weet je we komen er altijd wel achter hoor waarom wij ineens weer aan de beurt zijn.
Waarom de pet weer de andere kant op staat.
En wat denk je waarom wij de kast weer uit mochten komen.............
We gaan halverwege september een tocht van plus minus, om en nabij de 63 km. lopen.
Met het wandelkluppie van Anne. Zien we onze wandelschoen vrienden ook weer eens.
Op zo'n dag is er tijd zat om bij te praten. Gaat zo'n beetje 12 á 13 uur duren om die 63 km.
te lopen. Worden jullie al moe bij het lezen van dat wandelplan?

Gelukkig is er voor een bezemwagen gezorgd want wij twijfelen eigenlijk een beetje of Anne
het wel zal halen. Zoveel kilometers heeft ze nu ook weer niet in de benen zitten.
4-daagse die niet door is gegaan en zo weet je wel?
Wat weer wel leuk is, is dat het bijna op een happen en snappen tocht lijkt.
Iedere klepscheet moet er gerust en gegeten worden onderweg. We denken dat er wel zo'n
4 á 5 rusten ingelast zijn en dan hebben we nog niet eens over het diner waar we aan het
einde van de tocht bij aan moeten schuiven.
Eigenlijk hebben we er reuze zin in en hopen dat Anne het vol zal houden.
Wij gokken op van wel. Ze zal echt niet snel op geven dat weten we inmiddels al wel.
Wat denken jullie zal ze het redden?
Hoe het afloopt horen jullie (liefst) van ons. We zijn heilig van plan om zelf over deze
tocht te schrijven. Weten we zeker dat ze niets achterwege zal laten of de werkelijkheid
mooier voor zal spiegelen dan hij is.
Wordt vervolgd dus.