Geen moment stond mijn hoofd stil. De gedachten tolden als windmolens door mijn hoofd. De schrijfinspiratie werd met een lodendeur geblokkeerd. Het haken liet de klok rustig door tikken waardoor mijn gedachten niet verder kwamen dan 12. *Eén vaste om de lossen, 12 lossen en een dubbelstokje om de losse* 12 keer herhalen, tot het einde van de toer.
Borrelde er een mooi verhaal op, voordat ik achter de computer zat had de wind het alweer uit mijn hoofd geblazen en leek alles te onbeduidend, te onbenullig om het prijs te geven aan de wereld. Terug naar mijn vasten, lossen, dubbele stokjes en clustersteken.
De losse woorden beginnen weer in zinnen samen te komen. Zinnen lijken weer een begin en een einde te krijgen. Nog even en de zinnen vormen weer een verhaal. De windmolens draaien minder hard. De haaksteken kunnen ze met gemak in bedwang houden. De wieken draaien rustig hun rondjes en zorgen enkel nog voor wat rimpelingen.