Muziek, zolang ik me kan herinneren heb ik er van gehouden. Een vader die zong en gitaar speelde en met hem een aantal familieleden die musiceerden is het me waarschijnlijk met de paplepel ingegoten. Helaas heb ik niet het genoegen gesmaakt om op jonge leeftijd een instrument te leren bespelen. Op 20 jarige leeftijd heb ik een orgel gekocht en heb les genomen.
Jaren van muzieklessen en genieten van het spelen konden niet voorkomen dat er een einde aan kwam. De kindertjes dienden zich aan en ik heb het laten versloffen. Het waren tropen jaren. Drie kinderen in 17 maanden tijd vraagt om andere prioriteiten. Achteraf zo jammer maar mijn muzikale talent was niet opgewassen tegen zoveel kinder zorg en -werk.
Een kleine redding kwam van mijn vriendin. Samen zijn we naar een koor gegaan waar we jaren gezongen en genoten van alle muziek die we mee uit mochten voeren tijdens Kerst- en Paasdagen. Ook daar kwam weer een einde aan.
Het leven ging door maar muziek bleef altijd op de achtergrond, waar ik ook was of wat ik ook deed. Veel te vroeg naar mijn zin kwam er een einde aan mijn werkzame leven op kantoor. Zoekend naar een nieuwe balans was daar gelijk weer de muziek die zich opdrong aan mij. Was het wel opdringen? Vast niet, ik kreeg er alleen meer tijd voor.
Inmiddels is muziek luisteren bijna een eerste levensbehoefte geworden. Een paar dagen zonder muziek voelt als een gemis. Soms wordt ik zo door muziek in beslag genomen dat de wereld maar even moet wachten, niet eens opgemerkt wordt. Is het niet heerlijk, jezelf verliezen in muziek?
Sister Sledge – Lost in Music
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.