Nummer 7 is binnen

Nummertje 7 is binnen. 7 maal de 4-daagse van Nijmegen gelopen. Nu ben ik toch echt geen groentje meer. Meer dan 20 x een 4-daagse lopen zal ik niet redden, veel te laat begonnen maar hier ben ik best een beetje trots op en voel ik me ook geen groentje meer.

Dit keer ben ik niet blijven logeren met de wandelclub, maar samen met een wandelmaatje heen en weer gereden naar huis. Twee totaal andere manieren om de 4-daagse te lopen. Welke de voorkeur heeft kan ik niet zo zeggen. Dit was aardig relaxed. Geen logeerpartij dus ook geen inpakstress. Deze keer liep ik maar 30 km. per dag wat ook bijgedragen zal hebben aan het relaxte gevoel. Bij 40 km. loop je 2 uur langer, minimaal 8 uur in totaal. Bij 30 km. loop je minimaal 6 uur per dag. Op zijn vroegst 5 uur het bed uit en op zijn laatst 3 uur binnen op de wedren. Het beviel boven verwachting goed.

Ga ik met de wandelclub logeren is veel onrustiger en rumoeriger maar daar staat tegenover dat er een fysio en valt er zoveel meer te beleven. Met een mannetje of 20 extra om je heen is er altijd wel iemand die net weer iets anders te vertellen en beleefd heeft.

Gelukkig mochten we dinsdag niet van start gaan. Zelfs woensdag was het nog knap heet. Bij een vroege start, 6.45 uur, ben je al een aardig eind op weg voordat het heet wordt. Dat moest haast lukken meende ik. Bovendien zou het niet zo heet worden als de dag ervoor. In vergelijking met dinsdag klopte het wel maar tegen een half één, één uur begon ik behoorlijk heet te krijgen. Blij dat onderweg de tuinslangendouches er weer waren. Even onder de sproeier door, beetje afkoelen en verder.

Donderdag was een vreselijke dag, nat, koud, ongezellig en hij leek eindeloos. Tegen half elf begon het te regenen en het is blijven regenen tot ongeveer 16.00 uur. Het is zwoegen en je enige doel is om zo snel mogelijk de finish te halen. Na zo’n natte kledderdag verlang je alleen maar naar een warme douch en droge kleren.

Vrijdag was een superdag. Goede temperatuur om te wandelen, vroege start en zoals gewoonlijk voor de laatste dag veel publiek langs de kant. Vooral op en langs de Via Gladiola is het 8 km. lang één groot feest. Nou niet mopperen dat dit niet leuk is, te druk, te warm enz. enz. enz. Zolang je het niet meegemaakt hebt is er geen oordeel over te vellen.

En dan de felbegeerde beloning in ontvangst nemen, en natuurlijk foto’s maken. 2022, een memorabele 4-daagse moet door ieder persoonlijk voor eeuwig vastgelegd worden op de foto. De foto’s vliegen de hele wereld rond en Facebook ziet oranje groen van alle wandelende en feestende 4-daagse lopers en bezoek. Wat een heerlijkheid die mobieltjes.

Op de wedren kwam ik wandelneef tegen. Daar stond hij ineens, recht voor onze neus. Reuze gezellig. Twee jaar lang geen 4-daagse en bijna geen contact gehad te hebben tussendoor gaf nogal wat gespreksstof. In augustus zien we elkaar weer en praten we verder. Dit was te kort.

Begin dit jaar heb ik vreselijk getwijfeld of ik nog wel een 4-daagse wilde lopen, maar nu weet ik dat stoppen geen optie is voor mij. Ik blijf doorgaan totdat het echt niet meer wil of kan. Dit feestje wil ik zeker niet missen.

4-daagse, 35 tot 40 graden

Het kan bijna niemand ontgaan zijn, morgen, de eerste dag van de 4-daagse is afgelast. Zondag om 14.00 uur was de kogel door de kerk. De 4-daagse wordt dit jaar een 3-daagse. En menigeen is daar blij om. Wat mij betreft een pak van mijn hart. Familie en vrienden vroegen al of ik dinsdag thuis bleef, maar dat is iets wat je niet zo snel doet. Een dag niet lopen is geen medaille en betekent einde oefening. De trainingen die vooraf zijn gegaan, het zwoegen, de tijd die er al in gestoken is. Bovendien je hebt betaald hè.

Na zo’n beslissing van hogerhand begint het gemopper en gemauw. Zijn er van die flinkerds die menen te moeten verkondigen dat de medaille of het kruisje niet verdiend is bij 3 dagen wandelen. Een fijne boodschap die kan iedereen even in zijn zak steken waarna ze vertellen zelf toch te gaan. Want ja niet over de Waalbrug gelopen te hebben is voor hen de 4-daagse niet compleet. Echt, het is nooit goed. Welke beslissing er ook genomen wordt.

Laat mij maar lekker thuis. De lust om iets te doen vergaat me bij deze temperatuur toch al. Vorige week was het wel anders. Een week voor de 4-daagse sportrusten schaf ik maar af. Het is me vorige jaren ook met hangen en wurgen gelukt. Rustig aan doen bevalt me beter. Zaterdag was ik als een briesend paard dat in zijn stal stond te trappen van ongeduld. ‘s-Morgens voordat het warm werd maar even een rondje golf gedaan.

Dit jaar blijf ik overigens thuis en reis heen en weer tussen Ede en Nijmegen. Wil het eens proberen hoe dat bevalt. Van de wandelgroep was er niemand die 30 km. loopt en gaat logeren met de groep. Dat zou betekenen dat ik alleen heen en weer moest reizen en als het tegen zit ook “alleen” moet lopen. Wie schetst mijn verbazing, kom ik begin maart een buurvrouw van vroeger tegen en blijkt zij de 4-daagse te lopen en ook nog eens alleen. Haar partner had het af laten weten en wilde niet meer de 4-daagse lopen. De beslissing was snel genomen. Nu lopen we samen. De trainingen waren heel gezellig dus ik denk dat we de (4) 3-daagse gaan redden samen.

Kronenburgerpark

Flip & Flop op Camino

Hé hallo, zijn we weer.
We moeten weer even iets kwijt.
Anne zal er zelf nog wel een keer over beginnen maar ze weet niet goed hoe.
Nou dat weten wij wel.
Wij gaan op Camino!!!!!
Op Camino? Ja pelgrimstocht weet je wel. Santiago de Compostela.
Oké oké een klein stukje maar, maar het begin is er.
We lopen in 5 dagen van huis uit naar Vessem, iets onder Eindhoven. Daarvandaan kun je kiezen uit een aantal routes richting Santiago de Compostela.
Jammer genoeg gaan we na 5 dagen weer naar huis maar het is de bedoeling dat we daarna zodra de gelegenheid zich voordoet vanuit Vessem weer verder lopen richting Santiago de Compostela.

Van oorsprong liepen pelgrims van huis uit naar Santiago de Compostela. Velen kwamen nooit aan in Santiago omdat de tocht vroeger niet geheel zonder gevaar en zwaar was. De weg naar Santiago de Compostela was toen niet zo geplaveid als in onze tijd. Voorzieningen langs diverse routes richting Santiago zijn talrijker en veel beter.

Anne wil al een langere tijd naar Santiago lopen maar er is altijd wel een reden om niet te vertrekken. Het is natuurlijk ook een behoorlijke uitdaging om aan te gaan.
Wij denken dat ze het niet aandurfde omdat ze haar benen niet vertrouwde of zoiets maar het zelfvertrouwen in haar wandelen is aardig gestegen en nu staat de eerste etappe dus op stapel.

Wij vinden het natuurlijk helemaal niet erg om die lange avontuurlijke reis aan te vangen. Boeken, landkaarten alles wordt geraadpleegd en voor zover we er wat van snappen ziet het goed uit.
De overnachtingen moeten nog geregeld worden. Vier overnachtingen gaan we de eerste reis doen, in Nijmegen, Zeeland, Den Bosch en Spoordonk. Vanuit Spoordonk wandelen we dan naar Vessem en vanuit Vessem vertrekken we met het openbaar vervoer weer terug naar huis.
Beetje kort maar de volgende etappe hopen we langer onderweg te zijn.
Die etappe zal door België richting Frankrijk zijn en hopelijk nog een stukje Frankrijk.
Wanneer we precies gaan weten we nog niet maar dat is voor ons ook niet belangrijk. Trouwens als we nog gaan i.v.m. het coronavirus. In Italië is er opgeroepen niet meer te pergrimeren, hostels en logeerplekken worden daar gesloten. Hoelang zal het nog duren voordat andere landen hiermee zullen volgen?
We merken het vanzelf en zonder wandelschoenen vertrekt ze toch niet.

Flip en Flop gaan niet mee

Pssst.
Pssst, niet verder vertellen hoor, zeker niet aan Anne maar wij gaan niet mee met de 4-daagse. We schamen ons dood om met Anne 4 dagen lang langs de weg te lopen in Nijmegen.
Weet je wat er vanmorgen op de deurmat gevallen is?
Een 4-daagse pet, rose. Spuuglelijk.
Niets aan ons vertellen hè, niet even overleggen met haar trouwe wandelschoentjes of in de groep gooien zo van wat denken jullie ervan? 😠😠
Nee gewoon bestellen en ons met dat rose monster voor het blok zetten.
Waar ze hem gekocht heeft? Wil je dat echt weten?
Bij Jopieswebshop.nl in Nijmegen.
Niet kijken. 🙈🙈 We verbieden het en zeker niet kopen.

Ja we weten wel dat het soms loei heet kan worden tijdens de 4-daagse en dat een goede bescherming voor het hoofd noodzakelijk is maar om nu met zo’n rose tent op je kop te gaan lopen.
Die tent mag nog nat worden ook, om het hoofd koel te houden. Twee vliegen in één klap maar hoe lelijk kun je het maken en ook nog dragen?
Hoe ze er de vorige jaren bij liep als het snik heet was?
Ja ook niet om aan te zien. Met een natte handdoek over haar hoofd ook afgrijselijk.
Daar kun je bij grote hitte wat van vinden maar begrijp je nog enigszins.
Deze rose tropenpet slaat echt alles. Vandaar, tot hier en niet verder. 🚫
Wij gaan 16 juli dus niet mee.
Einde mededeling.
Grrrrr. ⛈⛈

 

Duivelsberg en Ooijpoldertocht

Zaterdag 9 februari hebben we onze eerste georganiseerde tocht van dit jaar gelopen.
De Duivelsberg en Ooijpoldertocht Nijmegen-Lent. Ik kan hem aanbevelen. Een bijzonder mooie tocht waarbij de Waal of wel links van je te zien bleef of rechts te zien was, tenminste als je de 20 km. loopt want de 40 km. gaat verder Duitsland in.

De start, bij het Citadel College in Lent waar de aula gebruikt wordt als startlokaal. Een grote aula waar koffie, thee en koeken te krijgen zijn.
Aan toiletten geen gebrek, voor de dames zeer handig omdat bij de dames toiletten nog wel eens de wachttijd op kan lopen. Wie kent het probleem niet?

Beide afstanden vertrekken richting Nijmegen over de nieuwe brug richting het centrum. Daarna liepen we richting de heuvels van Beek en Berg en Dal om te beklimmen. Doordat er nog geen blad aan de bomen zit is de Waal bijna constant te zien. De zon piepte hier en daar flink door de wolken wat prachtige plaatjes opleverde. Huizen, kerkjes of de brug die door de zon beschenen werden. Prachtig.

De 40 km. ging na de soeppost op ongeveer 10 km. afstand verder richting de uitkijkpost bij pannenkoeken restaurant ‘de Duivelsberg’ langs het Wylermeer de grens over Duitsland in.
De grote rust voor de 40 km. was bij restaurant De Thornsche Molen en kwamen daarna via Duitsland weer richting Ooijpolder.

Liep je 20 km. dan vertrok je na de soeppost richting Ooijpolder. Op de fleyer van WS 78 geven ze aan dat de heuvels het mooiste stuk van de tocht zou zijn maar wat mij betreft is de Ooijpolder minstens zo mooi. Weids met aan de linkerkant de heuvels van Berg en Dal waarop een kasteeltje prijkt omgeven door bos en iets verder prachtige oude huizen. Rechts was na een aantal kilometers de Waal weer te zien die je blijft zien en volgen tot bijna aan het eindpunt.

Zaterdag was er een harde wind en in combinatie met zandstrandjes langs de rivier leverde dat mooie zandstormpjes op. Onze gezichten moesten het wel ontgelden, dat dan weer wel. Iets verder wandelden we de oude brug bij Nijmegen over en begon het ook nog te regenen. De benen waaiden je bijna onder de kont vandaan en de fietsers lagen bijna tegen de afscheiding aan. Bij die koude en harde wind met regen wensten we dat we het eindpunt al bereikt hadden. Gelukkig duurde de regen niet zo gek lang en kwam de zon weer door de wolken. De laatste kilometers was het gelukkig toch weer droog.

Bij de finish leek het of we een van de eersten waren die binnen waren. Zou kunnen, we hebben de fruitpost overgeslagen omdat we dachten er bijna te zijn. Dat was niet het geval helaas maar de aula van het Citadel College was behaaglijk warm en we konden nog gaan zitten waar we wilden, dus een lekkere kop koffie genomen en opgewarmd voordat we weer richting huis vertrokken.

Een prachtige tocht die zeer de moeite waard was. Ik vond de tocht al erg mooi maar als ik de foto’s terug zie dan weet ik zeker dat de Duivelsberg en Ooijpoldertocht volgend jaar weer bij mij op de kalender komt te staan.

 

 

De finish

Hoe het gelukt is weet ik niet maar we hebben allemaal een vroege start te pakken kunnen krijgen. Een vroege start op de laatste dag is wel zo fijn want de laatste dag staat in het teken van wandelen, genieten en feestvieren en dat kost tijd, meer tijd dan je verwacht.

Weer 3.00 uur opstaan en om 5.00 uur starten. 2 uur verder en de start is daar, nogmaals richting het Radboud UMC. Maar nu nemen we eerder een afslag om de stad uit te wandelen. Richting Overasselt waar de koffie met appelflap op ons ligt te wachten. De verzorging van die dag gedag zeggen en onze lekkernij naar binnen werken. Er zullen er nog veel volgen die dag.

Na de appelflap richting Linden, de dijk op. Hoelang zal de dijk zijn? Rond de 5 km? Vrijdag was weer afzien op de dijk. Aansluiten en mee met de meute. Het tempo is niet hoog maar de temperatuur wel. Blik op oneindig, nergens aan denken en door buffelen. In de verte zien we de brug al waar we straks overheen zullen gaan, hij is alleen nog lang niet binnen voetbereik.

De brug gehaald en er over, langs wild enthousiast toeterende auto’s Linden in. Linden had als thema ‘strand’ In veel tuinen stonden strandtaferelen opgesteld. Ieder jaar hebben zij een ander thema en ieder jaar doet iedereen weer zijn best om er iets moois van te maken.  (Verslag gaat verder onder foto’s)

 

Verder en nu richting Beers waar we rond 10.00 uur aan de patat zullen gaan met z’n allen. Vrijdag is voor ons een echte verwendag. Eten, drinken en vrolijk zijn en ondertussen leggen we het parcours van ruim 42 km. af.

 

richting brug

herken niets meer van Cuijk

Daar ligt hij

In Cuijk is het altijd een groot feest. Muziekkorpsen, muziek uit de boxen, uitbundig publiek en wij zijn net zo uitbundig als zij. Want nu gaan we over water lopen. De pontonbrug aangelegd door de genie is voor mij het meest bijzondere moment van de dag. Natuurlijk, het behalen van de finish is ook een bijzonder moment maar dit is voor mij HET kippenvel moment van de dag. Na de pontonbrug volgt er een lang stuk langs het water wat nogal saai is. Je komt de brug over en bijna tegelijkertijd houdt het feest op. Gebrek aan ruimte en facilitaire mogelijkheden is het niet mogelijk om hier iets te doen.  Door naar Mook, Molenhoek en Malden.
Wil je meer weten over de brug lees dan het verslag van villasappho.nl met een fotoverslag over de pontonbrug
(Verslag gaat door onder foto’s)

 

Als we Malden door zijn is onze eigen rust weer. Even een momentje van rust voordat we de Via Gladiola op gaan. Gekookte eitjes met rookvlees, kaas, worst, vers fruit, vers koel water, het is een kwestie van je op een stoeltje laten ploffen en naar binnen schuiven. Of we de hele dag nog niks gehad hebben. Het gaat maar door met eten en drinken. Na het nodige weggewerkt te hebben en enkele wandelaars  van de club en gezien en begroet te hebben gaan we weer verder. Op naar de Via Gladiola.

De Via Gladiola is lang, ongeveer 5 km. Normaal is het de St. Annastraat maar tijdens de 4-daagse wordt hij omgedoopt tot Via Gladiola. Lachend en zingend laten we ons door het publiek verwennen. We hebben het (bijna) gehaald.
M’n wandelmaatje en ik zwalken over de Via Gladiola, lopen van links naar rechts over de Via Gladiola, hier een vriendje of vriendinnetje begroeten, daar een kennisje de hand schudden en bijna aan het eind de familie langs de kant gedag zeggen en om de nek vallen. Nog 1500 mtr. en we hebben het gehaald. Lachend en met onze mobieltjes in de aanslag vallen we elkaar om de nek.
We hebben het gehaald en volgend jaar gaan we weer.

Lees ook dag 1: Een hete 4-daagse
Lees ook dag 2: Roze woensdag
Lees ook dag 3: Dag van de 7 heuvelen  

 

Volledig incognito begeef ik mij over het parcours. Mensen kijken t.v. en zeggen later, ik heb je niet gezien. Kon je niet vinden. Nee dat kan ook bijna niet. Je ziet er totaal anders uit in sportkleding, kaart om de nek voor de controles en bescherming tegen de zon.

Een hete 4-daagse

Maandag vertrokken de 4-daagse lopers van onze wandelclub uitgezwaaid door familie  naar het logeeradres in Batenburg. Het was al lekker warm en de voorspellingen voor de komende dagen beloofde oplopende temperaturen. Regen is echt een drama om 40 km. te moeten lopen maar hele hoge temperaturen is ook wel een dingetje.

Dinsdag was onze starttijd vroeg wat betekend dat je om 5.00 uur mag/moet starten. Om 3.00 uur op staan, aan kleden, voeten prepareren, ontbijten en de boterham voor onderweg klaar maken. Vroeg? Ja dat is vroeg maar heerlijk als het warm gaat worden.
Het was nog donker toen we vertrokken. Eerst met de auto naar Wijchen, dan met de trein naar Nijmegen en daar nog 2 km.  lopen naar de Wedren/start.

De reis met de trein was rumoerig en onrustig. Iedereen was opgewonden en uitgelaten, eindelijk mochten we vertrekken. De weken vooraf zijn voor de meesten zenuwslopend geweest maar nu gaat het echt gebeuren. De ontlading en blijdschap te mogen starten was groot en de conductrice deed gezellig mee met het opgewonden sfeertje. Ze was wel wat gewend met die jaarlijks terugkerende wandelaars.

Bij de start tegen 5.00 uur begint het net iets licht te worden maar al te licht mag het niet worden want de Waalbrug is op z’n mooist bij een opkomende zon. Na de start wandelen we met lichte schemer door de stad en bij de brug begint de hemel amper te kleuren. Indrukwekkend en een kippenvel momentje die opkomende zon met al die opgewonden wandelaars en toeterende auto’s over de brug. In de stad worden we eerst uitgezwaaid door een bende aangeschoten studenten die ons succes wensen en een paar uurtjes later het bed in duiken om ‘s-avonds verder te gaan met feesten tot de volgende ochtend. Ook dan staan ze weer klaar staan om ons uit te zwaaien.

Net na de brug is er gelijk controle, kaartjes knippen. Pfff, tjonge dat is schrikken, hebben we even niet op gerekend. Er wordt altijd druk geruild en gerommeld met starttijden en bij zo’n vroege controle val je door de mand. Er zat voor veel wandelaars niets anders op dan te wachten met door de controle te gaan tot het redelijkerwijs qua tijd zou kunnen. Jammer want iedereen heeft de eerste uurtjes wat haast om door te lopen. Welke afstand je ook loopt, je moet op tijd binnen zijn en voor de echte hitte begint wil je zoveel mogelijk km. gelopen hebben.

De met starttijden rommelende wandelaars op de vangrail achterlatend sloegen we linksaf de dijk op richting Molenhoek. 5 km. dijk om te bedwingen. In het begin is er nog wel wat te zien maar al snel wordt hij saai. Voordeel als je er vanaf komt zijn er al een flink aantal kilometers gelopen. De rest van de dag komen we door een dorpen en weilanden waar weinig beschutting tegen de zon is. Gelukkig stond het publiek dit jaar wel klaar om elkaar en ons te vermaken zodat het echt niet meer saai was. Heet. Zelfs met zonnebrandcrème op voelde je de zon branden.

We waren om 14.00 uur terug en uitgeklokt. Super snel gelopen maar totaal gesloopt door de hitte en het tempo. Toen we op de trein stonden te wachten om naar huis te gaan kreeg ik vreselijk last van m’n onderrug en knieën inclusief een ongelooflijke dip. Ik dacht, dit ga ik niet nog 3 dagen redden. Ik voelde me brak en vervelend en was mezelf al aan het voorbereiden op opgeven.

Maar dan kom je terug en blijkt uit alle verhalen dat de meesten zich lamlendig en geradbraakt voelen. Klein opkikkertje, het ligt niet alleen aan mij en gloort er weer hoop aan de horizon.

Door de luxe een fysio bij ons hebben, heb ik me even goed onder handen laten nemen door haar. Ze heeft mijn rug gemasseerd en terug geduwd waar hij hoorde te zitten. Tape meegegeven om de volgende dag de knieën mee af te plakken en het advies een paracetamolletje te nemen voor het slapen gaan dan zou het vast weer gaan lukken. Ze wist het zeker, ik ging het redden.

Rond 21.00 uur naar bed om zoveel mogelijk rust te krijgen. Slapen. Morgen een late start, 4.00 uur eruit en 6.00 uur starten. Afwachten, zou het schip ergens gaan stranden?

 

ZOZ, Walking on sunshine

ZOZ is een idee van Marja, kijk voor meer zwijmels bij rammelaars2.blogspot.nl

Het belooft volgende week mooi weer te worden. Heet zelfs. Of we daar als 4-daagse wandelaar allemaal blij mee zijn is de vraag maar het ziet er in ieder geval een stuk gezelliger uit dan bij regen.

Voor wie nog niet in de stemming is even een lekker ritme ertegenaan. De stemming komt dan vanzelf.

Voor wie gaat wandelen, veel succes, houdt het hoofd koel en keep on smiling.

Voor diegene die het op TV gaan volgen, veel kijkplezier.

 

Koorts

De koorts begint op te lopen, het 4-daagse virus zet door en neemt aardig bezit van mijn brein. Eerst had het nog maar een klein plekje in mijn hoofd veroverd maar het breidt zich gestaag uit. Het virus heeft nog niet alle hersencellen besmet maar het rukt op.

Ik kan er nog wel van slapen maar binnen afzienbare tijd zal de nachtrust vanzelf korter worden. Het gewoel voor het slapen gaan beginnen en steeds langer gaan duren voor de slaap gevat zal worden. Het aantal plasmomenten zal toenemen en bij het krieken van de dag zullen de ogen gelijk zo groot als schoteltjes open gaan.

Hier en daar beginnen zich ook stapeltjes te vormen. Stapeltjes met spullen, spullen die allemaal mee moeten. Van die vergeet dingen die gelijk klaar gelegd moeten worden omdat ze anders alsnog thuis achter blijven.  En je weet dat ze in Nijmegen een vorm van paniek zullen veroorzaken als je ze niet bij je hebt.

 

De laatste kilometers zijn gisteren gewandeld om even te checken of alles het nog doet. Of de geest vertrouwen heeft in het lijf. Zijn de pijntjes nu echt weg of voel ik nog iets? Zit het tempo er een beetje in of moet ik met de 4-daagse toch echt meer vaart gaan maken? Kan ik nu makkelijk mijn drinkfles uit het nieuwe heuptasje krijgen of moet ik alsnog wat anders verzinnen om dat ding weer terug in de heuptas te krijgen?

Het fototoestel kan ik wel thuislaten, dat wordt niks tijdens het wandelen. Duurt veel te lang voor er een foto gemaakt is. Ik kan beter mijn telefoon stand-by houden op de camera dat gaat veel sneller. Moet ik wel onderweg een keer bijladen met een powerbank want dat gaat de telefoon niet redden 8 uur lang.

Aanstaand weekend zijn we druk met familie en vrienden, dan zal de koorts hoop ik iets dalen. Alhoewel zondag gaan we naar vrienden die beide meelopen met de 4-daagse. Drie keer raden waar we het zondagmiddag over gaan hebben. Over de kook raak je ervan.

Maar weet je? Als we maandag onze startkaarten gaan halen daalt er al een heel klein beetje rust over ons heen. We lopen met z’n allen de stad in om sfeer te proeven eventueel de laatste aankopen te doen en vertrekken naar ons logeer adres.

Daar worden rugzakken en heuptassen gevuld, wandelkleding klaar gelegd en het wachten tot we naar bed kunnen begint. Alles is onder controle. Onze hoofden zijn wat minder verhit, de koorts neemt geleidelijk iets af. Maar de volgende dag zal de koorts in alle hevigheid weer oplaaien om 4 dagen lang geest en lichaam volledig in zijn bezit te houden. Het gekke is, we vinden het niet eens erg.

 

Dinsdag wandeldag 07-03-2017

Als de weergoden het toe lieten zou vandaag het platte dak vervangen worden, zoals ik hier beschreef. Maar het mocht wederom niet zo zijn. Vanaf donderdag is de verwachting dat het minder wisselvallig wordt en de temperatuur omhoog gaat en dat dit zal doorzetten naar volgende week. Aanstaande maandag is nu de planning dat het dak vernieuwd zal worden. Ik hoop het maar dan zijn we er eindelijk vanaf.

Vorige week ben ik opgegeven voor de 4-daagse van Nijmegen. Jippie!!!!! Of ik er op tijd klaar ben voor de 4-daagse is nog maar de vraag. Mijn blessure verergerd niet maar verdwijnen doet hij ook niet. Ik rekende erop dat na een paar weken fysiotherapie het probleem opgelost zou zijn maar het tegendeel is waar. Ondanks de oefeningen die ik iedere dag gedaan heb is de blessure nog steeds te erg om langere afstanden te wandelen laat staan hard te lopen.

Vertrouwend op de goede afloop heb ik me er maar even bij neergelegd dat het is zo als het is. Ik verwacht nog genoeg tijd te hebben om de nodige kilometers in de benen te krijgen voor 18 juli. Ik vind het wel een beetje spannend worden want normaal ben ik rond deze tijd al flink aan de wandel.

Afgelopen week was het trouwens toch niet gelukt om kilometers te vreten. De verkoudheid die langs kwam speelde parten. Meer dan een week stonden mijn activiteiten op een dusdanig laag niveau dat zelfs een verjaardagsbezoekje al te veel was.

Volgende week als het weer verbeterd is, woensdag het nieuwe dak erop zit en de blessure niet teveel last geeft hoop ik mijn training weer te kunnen hervatten.