Rondje Koningsdag

Wat moesten we nu? Lotte en ik zaten vanmorgen na het ontbijt Buienradar te bestuderen wat de beste tijd voor een rondje 10 km. hardlopen zou zijn. Als we het goed zagen dan zou het rond 10.00 uur weer gaan regenen. Op dat moment was het 8.30 uur. Als we wilden gaan dan moesten we maken dat we weg kwamen anders was een nat pak onze beloning voor de inspanningen. Net het ontbijt achter de kiezen doken we onze sportkleding in om te maken dat we weg kwamen.

Na enig rek en strekwerk zette Lotte haar Tom Tom aan en ik mijn horloge op scherp waarna we in tempo 3, rustig joggend vertrokken. Na ongeveer 2,5 km. begon ik al te piepen dat ik het warm had en dat ik het vast niet zou halen. Daar wilde Lotte helemaal niets van weten volgens haar kon ik het best. Ik moest alleen niet zo piepen en gewoon doorgaan. Zo dat waren nog eens opvoedkundige woorden van mijn kind. Braaf ging ik verder maar wel nadat ik mijn jasje uitgedaan had. (Dat mocht dan wel even)

Als we hier het bos ingaan dan loop je altijd richting het oosten en dat betekent dat je de heuvel op moet. Je kunt niet anders dan naar het oosten dus die bulten zul je op moeten. Inmiddels weet ik ook dat het ongeveer 5 km. licht klimmend is. Pfff voor mij best nog wel pittig. Dus ik begon zo tegen de 5 km. weer te piepen dat ze maar vast vooruit moest lopen omdat ik het toch niet ging halen. Dat deed madammeke even niet. Ze bleef lekker naast me lopen en ik moest eerst helemaal bovenop de heuvel zijn voordat ik mocht beslissen of ik het wel dan niet zou halen. Oké oké, ik houd mijn mond en ploeg voort.

Eindelijk waren we dan boven op die bult en gingen rechtsaf waarna een stukje plat volgde. Toen weer naar rechts en nu over een bospad en lekker het bultje af. Dat ging goed zeg. De trainer heeft ons geleerd om een beetje te rusten als je naar beneden holt. Om een lang verhaal kort te maken. Ik het is me gelukt. 10 km. hardgelopen in 1.03.28 uur. Wel dankzij mijn haas/trainer/dochter net hoe je haar noemen wilt. Lotte heeft nog een klein spurtje genomen om haar energie goed kwijt te kunnen. Want dat tempo van mij is wel een beetje te traag voor haar.

Na de cooling down zijn we keuvelend richting huis gewandeld. Hoe goed het eigenlijk wel ging en dat we nu onze koffie met oliebol wel verdiend hadden. (Oliebol zat nog in de vriezer van Oud en Nieuw). Tjonge ik ben best wel weer trots op ons. Maar dat ik het gered heb is wel een beetje dankzij Lotte. Toch?              Lotte bedankt.     Je bent top.

P.s. Kijk en lees ook mee op mijn Facebookpagina zodat je geen verhaal, foto, haiku of hersenspinsel meer mist. Vind ik leuk!!!