Zoals ik hier schreef ben ik voor de kerst naar de podoloog geweest om nieuwe schoenen aangevuld met zooltjes te kopen. (Ik dacht dat het probleem opgelost was)
Schoenen en zooltjes inlopen en als het niet goed gaat terug komen en ik stond weer buiten die middag. Na één wandelactie vond ik al dat de zooltjes in het midden onder de voet behoorlijk hoog waren, maar ik moest wennen en niet zeuren, even doorzetten.
Echt lekker lopen deed ik niet. Ik slofte over straat en struikelde bijna over elk steentje en stoeprandje. Niet erg bemoedigend, maar opgeven ging even niet op. De schoenen moesten wennen en ingelopen worden.
Toen kwam kerst en even helemaal niets van wandelen. Na de kerstdagen de wandelschoenen aangetrokken, het was mooi weer en we wilden de calorieën er wel af wandelen, dus erop uit.
Woensdagochtend na de kerst aan de wandel. Terwijl we aan de wandel waren bedachten we dat we ook wel even naar Amsterdam konden gaan. Met ieder een vrij reizen op zak zou dat niet zo veel gaan kosten en blij dat we een dag vrij hadden trokken we richting Amsterdam, maar eerst naar huis en de OV kaart halen.
Qua tijd kon het makkelijk even naar Amsterdam maar het wandelen ging me die dag niet zo goed af als normaal. Thuis hadden we al 10 km. erop zitten voordat we in Amsterdam aangeland waren en daar stapten we bij station Amstel uit om dwars door de stad richting centrum te wandelen.
Ondanks de koffie met lemon curd meringue gebak bij ‘Bakken met Passie’ op de Albert Cuypstraat was ik total loss toen we bij onze zoon aan kwamen. M’n benen waren niet meer vooruit te branden en de voeten deden enorm pijn. Waarschijnlijk hadden de zooltjes toch niet helemaal de juiste vorm.
Thuis, de schoenen onderin de kast gedumpt, eerst oud en nieuw vieren. Ondertussen wel een afspraak bij de podoloog gemaakt want hier ga ik de 4-daagse niet op redden. Twintig kilometer verdeeld over 2 dagdelen was al te veel.
Voor ik naar de podoloog moest heb ik nog met de originele zooltjes van m’n wandelschoenen gelopen maar dat was ook geen succes. M’n voeten redden het echt niet meer zonder de extra ondersteuning van een paar (steun) zooltjes. Er is geen ontkomen meer aan, ik moet (steun) zolen gaan gebruiken anders kan ik het wandelen en ev. het hardlopen wel vergeten.
Weer aanbeland bij de podoloog leek het geen enkel probleem te zijn. De ondersteuning midden onder de voet was iets te agressief dacht hij. Heeft ze lager gemaakt en ik mag het weer gaan proberen.
De dag erop, in plaats van de fiets te pakken aan de wandel gegaan. Zooltjes uitproberen. De eerste indruk is goed. Niet doodmoe thuis gekomen en de voeten doen bijna geen pijn van het wandelen. Ik hoop dat het probleem nu echt opgelost is want hoe ga ik anders die 4-daagse redden?
(Ik verdeel de druk niet goed over de gehele. De druk bij het wandelen komt voornamelijk neer op de grote teen waardoor het middenvoetsbeentje en het voetwortelbeentje van de grote teen zwaar overbelast raken. )
Wat was het leuk, wat was het warm en wat was het zwaar. Vanaf dag 1 was het zo ontzettend warm dat de moed je gelijk al in de schoenen zakte. Ondanks de warmte was de wil om te gaan en het te volbrengen groot, dus verstand op nul en lopen. Veertig kilometer in een temperatuur van 29°. De volgende dag was het zelfs 32°. Ach die paar graden meer merk je al niets meer van, zo rond de 30° is het gewoon heet. Gewapend met petten, hand- of zakdoeken en liters water zijn we van start gegaan. Al dat water en al die drankjes moeten ook nog eens mee gesjouwd worden, veel extra ballast dus. Langs de kant zijn er wel meer waterpunten dan normaal maar je wilt nu eenmaal goed voorbereid van start gaan.
Onderweg kom je veel mafkezen tegen die met een of andere bijzondere outfit lopen. Langs de kant bij het publiek gebeurt er ook van alles. Enthousiaste studenten die je schreeuwend, fluitend en drinkend uit zwaaien. Fanfares, zangers, dj’s die hun muziek draaien en aan elkaar praten. Jij loopt en het publiek feest omdat wij lopen. Wij, wandelaars willen door omdat veertig kilometer wandelen ongeveer 8.30 tot 9.00 uur onderweg zijn betekent. Een werkdag lang wandelen.
Vanaf dag één hoorde je naar mate de dag vorderde de sirenes gillen van de ziekenauto’s die uitgevallen wandelaars moesten verzorgen of naar het ziekenhuis vervoeren. Vooral dinsdag was het topdrukte wat de ziekenauto’s betrof. Het is een beangstigend gevoel al die ziekenauto’s om je heen. Bovendien wat zou dat kunnen betekenen voor de voortzetting van de vierdaagse? Gaan ze de 4-daagse beëindigen net als 10 jaar terug of mogen we morgen verder wandelen? We mochten verder zoals jullie inmiddels al weten.
De tweede dag had ik een paar kleine blaartjes op gelopen die op de derde dag tot volle ontwikkeling kwamen. Mijn voeten hadden het er slecht mee evenals ikzelf. Met zoveel warmte in een paar dichte schoenen gepropt worden en maar door moeten lopen met een minimum aan rust. Op deze manier kun je op de problemen wachten. Dit was wel de dag dat ik mijn trainingsvriendinnetje tegen kwam. Samen hebben we een aantal kilometers opgelopen en de bijzonderheden gedeeld die we tot dat moment meegemaakt hadden. Daarna ging zij haar eigen weg en ik zocht mijn 2 wandelmaatjes weer op. Niet lang daarna kwam ik mijn trainingsvriendje tegen. Met hem heb ik ook een tijdje opgelopen ondertussen elkaar vertellend hoe zwaar we het deze keer wel vonden. Na een uurtje ging ook hij weer om in zijn eigen tempo verder te kunnen lopen.
Na behandeling van mijn blaren de vorige avond begon dan eindelijk dag 4. Dag 4 is volgens mij de dag dat iedereen denkt de tocht helemaal uit te lopen. Als je al zover gekomen bent dan doe je die laatste dag er even bij. Deze dag had echter nog wat verrassingen voor ons in petto. Na een uurtje wandelen begon te regenen en niet zo’n klein beetje ook. Poncho’s kwamen te voorschijn en aangetrokken en rugzakken werden in plastic verpakt. Het werd stil en je hoorde enkel het ritselen van de poncho’s. Ieder was in gedachten verzonken, vechtend tegen de vermoeidheid, de regen en de kou. Met deze regen is uitvallen een evenzo groot risico als met hitte, zelfs de laatste dag. De weergoden kregen medelijden met ons en toverden na liters water over ons heen gegooid te hebben het mooiste weer van de wereld uit hun hoge hoed.
maar blije en vrolijke gezichten waren. Iedereen was uit gelaten en vrolijk, het was één groot feest. Ik kan me voorstellen dat je denkt, oeh al die mensen niets voor mij. Dat dacht ik ook tot ik één dag in Berg en Dal als publiek langs de kant van de weg heb gestaan. Ik was gelijk verkocht. Het was zo leuk en die sfeer, echt uniek. Toen wist ik het zeker. Ik ga de 4-daagse lopen.
Dit was de derde 4-daagse van mij, vergeleken met mijn wandelmaatjes nog niks bijzonders. Maar ik ga door. Mijn doel is om er in ieder geval 5 uit te lopen. Bij de 5e keer krijg je namelijk een zilveren kruis/medaille en die is wel erg mooi. Als je er dan toch al 3 gelopen hebt ben je al over de helft en moet je er nog maar 2 lopen om die medaille te kunnen krijgen.
We zijn toen een dagje naar Delft geweest en de toren van de Nieuwe Kerk beklommen. 376 treden op en ook weer 376 treden naar beneden. Na maandagavond hard lopen, dinsdag 27 km. gewandeld te hebben was het bijna een marteling. Het hoogste punt met de trap te bereiken is 85 meter hoog. Er waren twee tussenstops. De 376 treden kun je in 3 stukken op delen, gelukkig. De laatste tocht naar boven heb ik mezelf bijna omhoog gehesen. Het was pittig met de trainingen van de dagen ervoor. Later toen we beneden waren zagen we in de folder dat je in goede conditie moest zijn om de tocht omhoog te kunnen maken. Of we dat nu vooraf of achteraf lezen had niet veel uitgemaakt, we waren toch wel gegaan. Maar ik heb het wel geweten.
Nadat we wat gewinkeld hadden waren we wel weer toe aan een kop koffie. Ineens wist Lotte zich te herinneren dat het bijna 4 uur was en de uitslag van de 4-daagse er snel zou kunnen zijn. Dat had ze beter niet kunnen zeggen. Als een puber kon ik mijn ogen niet meer van mijn mobieltje afhouden. Onder begeleiding van Lotte belandden we in een eetcafeetje waar het eerste bericht van een wandelmaatje binnen kwam dat ze ingeloot was.
Dat was dus afgelopen donderdag toen ik de trap van het perron af denderde om de aansluiting met onze volgende trein te halen. Ik begin weer even bij het begin van deze week.
voor de 4-daagse. Deze week kon Sam niet en die dag heb ik lekker vrij gehouden voor geklungel in huis. Bij het opstaan dinsdag morgen kon ik toch wel merken dat het die avond ervoor hard werken was geweest. Geen nood, geen afspraken. Ik kon gewoon rustig aan doen.
Ik hoorde het kraken ondanks al het lawaai om me heen. Tijdens het vallen was mijn eerste gedachte: ‘Nheeee, niet mijn enkel. Ik moet zaterdag weer trainen voor de Marikeloop’. Ik heb Wim vast gegrepen en hinkend en strompelend zijn we verder gehobbeld om de trein te halen. In de trein ben ik heel voorzichtig gaan zitten en heb eens goed tot me door laten dringen hoe erg de pijn nu eigenlijk was. Daar had ik nog geen tijd voor gehad. Pijn deed het wel maar voor mijn gevoel viel het mee.
Bewegen en nog veel meer 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.