Boos

Op mijn trainingswandeltochten neem ik bijna altijd mijn OV-kaart mee. Zeker als ik alleen ga wandelen. Zo ook afgelopen dinsdag. Ik was naar de stad 10 km. verderop gewandeld met het idee daar naar een rokje te zoeken wat al een jaar op mijn verlanglijstje stond. Die dag gaven ze elke klant een plant met sierpot mee naar huis als je een aankoop deed. Het rokje heb ik juist in die winkel gevonden en zat ik dus met een plant die beslist niet in de rugzak paste. Op naar het dichts bijzijnde station. In dit geval de trein.

Op het station aangekomen liep ik achter een echtpaar van middelbare leeftijd aan het perron op. De vrouw had een dikke geblondeerde vlecht op haar rug en een niets verhullend t-shirt jukje aan. Zo te zien kon ze de jurk hebben want alles wat ik zag waren welgevormde billen en geen uitpuilende delen. Ik vond haar wel een bijzondere vrouw om te zien. Haar man zag er ook niet onaardig uit maar viel minder op dan zij. Ze had kennelijk een papiertje in stukjes gescheurd wat ze al wandelend over haar hoofd weg gooide. Ik was zo verbaasd dat ze dit deed dat ik haar wilde vragen of ze de prullenbak die we net passeerden niet had gezien.

Haar stem weerhield me er echter van om dit te doen. Hij klonk voor mijn gevoel net iets luider dan zou horen en ze bleef volgens mij ook te lang achtereen praten. Er kwam geen eind aan. Het stel plofte op één van de bankjes neer langs het perron waarbij de vrouw zei: ‘Zo welke trein moeten we nu dan weer hebben?’ Dat was een redelijk domme vraag omdat het station daar maar 2 sporen heeft. Eén richting Arnhem en één de andere kant op richting Utrecht. De treinen gaan er om het half uur dus als je er niet inspringt dan kun je een half uur lang kijken naar een aantal langs razende treinen die dit station links laten liggen.

Ook op haar bankje bleef ze net iets te hard door praten. Het meisje dat naast mij, een bankje verder was komen zitten rekte haar hals al eens om te zien wat daar aan de hand was. Ik zei, mevrouw is volgens mij boos. Ze praat maar door en zit de ene na de andere sigaret met heftige teugen weg te werken. Ze houdt alleen haar mond als reizigers langs hun bankje komen wandelen.

Hij bleef stoïcijns voor zich uit kijken en zei niets, helemaal niets. Waarschijnlijk wist hij wel dat zijn reactie haar alleen maar nog bozer zou maken. Toen het perron behoorlijk vol begon te lopen hield mevrouw eindelijk haar mond dicht. Met een enorme donderwolk boven haar hoofd bleef het stel zitten wachten tot dat de trein aan kwam.

Toen de trein kwam in zicht kwam stoof ze met haar koffertje achter zich aan van het bankje af om haar man ver achter zich latend de trein in te stormen. De trein was nog maar net piepend tot stilstand gekomen of mevrouw zat er al in. Zo te zien had hij vanavond spreekuur en het zag er niet al te rooskleuring uit voor hem. Een fatale vergissing, dat kon wel eens op de bank slapen worden.

P.s. Kijk en lees ook mee op mijn Facebookpagina zodat je geen blog, foto, haiku of hersenspinsel meer mist. Vind ik leuk!!!

Training week 3 ‘Marikenloop’

Nheeee niet mijn enkel, ik moet zaterdag trainen!!!!!!!! 

Dat was dus afgelopen donderdag toen ik de trap van het perron af denderde om de aansluiting met onze volgende trein te halen. Ik begin weer even bij het begin van deze week.

Maandagavond een pittige training gehad met loopjes van 4 minuten in zone 3 (net niet hijgen) en daar tussenin actieve rust (niet iets harder lopen dan wandelen) Leuk hè al die benamingen voor de soorten tempo binnen het hardlopen. We liepen voordat we aan de training begonnen al in gestrekte draf naar de oefenplek, ongeveer 3 km. verder. In het zelfde tempo zijn we weer terug gerend ook weer zo’n 3 km. Het was een pittige training met een totaal van 9,7 km. Het was heerlijk om te doen en bovendien het ging weer goed na de kleine inzinking van vorige week. Ik was er heel tevreden over.

Dinsdag heb ik mij op wat huishoudelijke klusjes gestort. Meestal ga ik met Sam wandelen voor de 4-daagse. Deze week kon Sam niet en die dag heb ik lekker vrij gehouden voor geklungel in huis. Bij het opstaan dinsdag morgen kon ik toch wel merken dat het die avond ervoor hard werken was geweest. Geen nood, geen afspraken. Ik kon gewoon rustig aan doen.

Woensdag hebben we de golfspullen weer tevoorschijn gehaald en met stralend weer ons rondje golf gelopen. De wind was als je uit de luwte kwam behoorlijk fris. Omdat je ongeveer met zo’n rondje 9 km. loopt loop je niet constant in de wind daarom was het toch goed te doen.

Woensdagavond moest er op hardloopgebied weer wat gebeuren. Echt moe van het golfen was ik niet geworden wat mij vertrouwen gaf en zin om te gaan. De opdracht was 40 minuten aan één stuk hardlopen. Dat heb ik niet gehaald maar wel 15 minuten achtereen. Misschien toch iets vermoeid van het golfen, je weet het soms niet. Ondanks het tekort aan minuten toch tevreden over het resultaat.

Donderdag was het weer tijd om erop uit te gaan met Wim. Een wandeling van Den Haag naar Wassenaar door de duinen stond op het programma. (Later volgt er nog een blog over deze wandeling.) Het was donderdag prachtig weer dus dat was 22 km. lang genieten. In Den Haag bij Garoeda gegeten en met de trein weer terug. En toen ging het dus mis. In Utrecht hadden we een overstap. We kwamen de trein uit en zagen de trein de we hebben moesten al staan. Ik denk dat iedereen dezelfde trein hebben moest want iedereen zette het op een rennen. Inclusief Wim en ik. Midden op de trap begon ik al te twijfelen of ik er nu was of niet. Het was inmiddels al donker, een grijze trap en niet al te best verlicht en daar ging ik. Eén tree mistte ik. Voldoende om mijn enkel lekker dubbel te laten klappen. Ik hoorde het kraken ondanks al het lawaai om me heen. Tijdens het vallen was mijn eerste gedachte: ‘Nheeee, niet mijn enkel. Ik moet zaterdag weer trainen voor de Marikeloop’.  Ik heb Wim vast gegrepen en hinkend en strompelend zijn we verder gehobbeld om de trein te halen. In de trein ben ik heel voorzichtig gaan zitten en heb eens goed tot me door laten dringen hoe erg de pijn nu eigenlijk was. Daar had ik nog geen tijd voor gehad. Pijn deed het wel maar voor mijn gevoel viel het mee.

Vrijdag bij het opstaan kon ik zien dat mijn enkel iets dikker was dan de andere voet. De pijn viel heel erg mee, gelukkig. Omdat ik wilde zien of ik met het wandelen nog een blaar opgelopen had trok ik mijn voet opzij om er onder te kijken. Auuu, dat vond ie niet leuk. Toch meer pijn dan ik zo in eerste instantie voelde. Dit leverde gelijk de vraag op wat moet ik morgen nu doen? Wel of niet trainen? Gelukkig was er een jaarvergadering van Climax waar ik naartoe zou gaan. Kon ik mooi even een trainer aanschieten.

Vrijdagavond het hele verhaal aan Mark verteld met de vraag wat moet ik er nu mee. Ja dat is lastig gaf Mark aan. Ik begrijp dat je graag wilt trainen maar het is nog redelijk vers, zaterdag is het pas 2 dagen geleden. Misschien kun je beter overslaan. Wat je ook nog kunt doen is zelf gaan trainen op vlakke ondergrond en voelen hoe het gaat. Als het niet wil kun je het beste gelijk stoppen. Als het wel wil dan ga je voorzichtig verder. Probeer te voorkomen dat je nog een keer zwikt want waarschijnlijk heb je dan de poppen helemaal aan het dansen. Oké dank je wel Mark. Ik weet wat me te doen staat.

En dan zit je op zaterdagochtend als iedereen aan het trainen is je blog te schrijven. Dat is flink balen maar het leek me toch het verstandigst om te doen. Vanmorgen bij het opstaan was mijn enkel een klein beetje blauw. Het heeft even tijd nodig maar ik denk dat de blauwe plekken er toch aan zitten te komen. Rust dit weekend en maar hopen dat ik maandag weer gaan kan.

(plaatjes van internet)

Ps. Volg mij ook op mijn Facebookpagina. Vind ik leuk!!!