Hoe het gelukt is weet ik niet maar we hebben allemaal een vroege start te pakken kunnen krijgen. Een vroege start op de laatste dag is wel zo fijn want de laatste dag staat in het teken van wandelen, genieten en feestvieren en dat kost tijd, meer tijd dan je verwacht.
Weer 3.00 uur opstaan en om 5.00 uur starten. 2 uur verder en de start is daar, nogmaals richting het Radboud UMC. Maar nu nemen we eerder een afslag om de stad uit te wandelen. Richting Overasselt waar de koffie met appelflap op ons ligt te wachten. De verzorging van die dag gedag zeggen en onze lekkernij naar binnen werken. Er zullen er nog veel volgen die dag.
Na de appelflap richting Linden, de dijk op. Hoelang zal de dijk zijn? Rond de 5 km? Vrijdag was weer afzien op de dijk. Aansluiten en mee met de meute. Het tempo is niet hoog maar de temperatuur wel. Blik op oneindig, nergens aan denken en door buffelen. In de verte zien we de brug al waar we straks overheen zullen gaan, hij is alleen nog lang niet binnen voetbereik.
De brug gehaald en er over, langs wild enthousiast toeterende auto’s Linden in. Linden had als thema ‘strand’ In veel tuinen stonden strandtaferelen opgesteld. Ieder jaar hebben zij een ander thema en ieder jaar doet iedereen weer zijn best om er iets moois van te maken. (Verslag gaat verder onder foto’s)
Verder en nu richting Beers waar we rond 10.00 uur aan de patat zullen gaan met z’n allen. Vrijdag is voor ons een echte verwendag. Eten, drinken en vrolijk zijn en ondertussen leggen we het parcours van ruim 42 km. af.
In Cuijk is het altijd een groot feest. Muziekkorpsen, muziek uit de boxen, uitbundig publiek en wij zijn net zo uitbundig als zij. Want nu gaan we over water lopen. De pontonbrug aangelegd door de genie is voor mij het meest bijzondere moment van de dag. Natuurlijk, het behalen van de finish is ook een bijzonder moment maar dit is voor mij HET kippenvel moment van de dag. Na de pontonbrug volgt er een lang stuk langs het water wat nogal saai is. Je komt de brug over en bijna tegelijkertijd houdt het feest op. Gebrek aan ruimte en facilitaire mogelijkheden is het niet mogelijk om hier iets te doen. Door naar Mook, Molenhoek en Malden.
Wil je meer weten over de brug lees dan het verslag van villasappho.nl met een fotoverslag over de pontonbrug
(Verslag gaat door onder foto’s)
Als we Malden door zijn is onze eigen rust weer. Even een momentje van rust voordat we de Via Gladiola op gaan. Gekookte eitjes met rookvlees, kaas, worst, vers fruit, vers koel water, het is een kwestie van je op een stoeltje laten ploffen en naar binnen schuiven. Of we de hele dag nog niks gehad hebben. Het gaat maar door met eten en drinken. Na het nodige weggewerkt te hebben en enkele wandelaars van de club en gezien en begroet te hebben gaan we weer verder. Op naar de Via Gladiola.
De Via Gladiola is lang, ongeveer 5 km. Normaal is het de St. Annastraat maar tijdens de 4-daagse wordt hij omgedoopt tot Via Gladiola. Lachend en zingend laten we ons door het publiek verwennen. We hebben het (bijna) gehaald.
M’n wandelmaatje en ik zwalken over de Via Gladiola, lopen van links naar rechts over de Via Gladiola, hier een vriendje of vriendinnetje begroeten, daar een kennisje de hand schudden en bijna aan het eind de familie langs de kant gedag zeggen en om de nek vallen. Nog 1500 mtr. en we hebben het gehaald. Lachend en met onze mobieltjes in de aanslag vallen we elkaar om de nek.
We hebben het gehaald en volgend jaar gaan we weer.
Lees ook dag 1: Een hete 4-daagse
Lees ook dag 2: Roze woensdag
Lees ook dag 3: Dag van de 7 heuvelen
Volledig incognito begeef ik mij over het parcours. Mensen kijken t.v. en zeggen later, ik heb je niet gezien. Kon je niet vinden. Nee dat kan ook bijna niet. Je ziet er totaal anders uit in sportkleding, kaart om de nek voor de controles en bescherming tegen de zon.
Wat was het leuk, wat was het warm en wat was het zwaar. Vanaf dag 1 was het zo ontzettend warm dat de moed je gelijk al in de schoenen zakte. Ondanks de warmte was de wil om te gaan en het te volbrengen groot, dus verstand op nul en lopen. Veertig kilometer in een temperatuur van 29°. De volgende dag was het zelfs 32°. Ach die paar graden meer merk je al niets meer van, zo rond de 30° is het gewoon heet. Gewapend met petten, hand- of zakdoeken en liters water zijn we van start gegaan. Al dat water en al die drankjes moeten ook nog eens mee gesjouwd worden, veel extra ballast dus. Langs de kant zijn er wel meer waterpunten dan normaal maar je wilt nu eenmaal goed voorbereid van start gaan.
Onderweg kom je veel mafkezen tegen die met een of andere bijzondere outfit lopen. Langs de kant bij het publiek gebeurt er ook van alles. Enthousiaste studenten die je schreeuwend, fluitend en drinkend uit zwaaien. Fanfares, zangers, dj’s die hun muziek draaien en aan elkaar praten. Jij loopt en het publiek feest omdat wij lopen. Wij, wandelaars willen door omdat veertig kilometer wandelen ongeveer 8.30 tot 9.00 uur onderweg zijn betekent. Een werkdag lang wandelen.
Vanaf dag één hoorde je naar mate de dag vorderde de sirenes gillen van de ziekenauto’s die uitgevallen wandelaars moesten verzorgen of naar het ziekenhuis vervoeren. Vooral dinsdag was het topdrukte wat de ziekenauto’s betrof. Het is een beangstigend gevoel al die ziekenauto’s om je heen. Bovendien wat zou dat kunnen betekenen voor de voortzetting van de vierdaagse? Gaan ze de 4-daagse beëindigen net als 10 jaar terug of mogen we morgen verder wandelen? We mochten verder zoals jullie inmiddels al weten.
De tweede dag had ik een paar kleine blaartjes op gelopen die op de derde dag tot volle ontwikkeling kwamen. Mijn voeten hadden het er slecht mee evenals ikzelf. Met zoveel warmte in een paar dichte schoenen gepropt worden en maar door moeten lopen met een minimum aan rust. Op deze manier kun je op de problemen wachten. Dit was wel de dag dat ik mijn trainingsvriendinnetje tegen kwam. Samen hebben we een aantal kilometers opgelopen en de bijzonderheden gedeeld die we tot dat moment meegemaakt hadden. Daarna ging zij haar eigen weg en ik zocht mijn 2 wandelmaatjes weer op. Niet lang daarna kwam ik mijn trainingsvriendje tegen. Met hem heb ik ook een tijdje opgelopen ondertussen elkaar vertellend hoe zwaar we het deze keer wel vonden. Na een uurtje ging ook hij weer om in zijn eigen tempo verder te kunnen lopen.
Na behandeling van mijn blaren de vorige avond begon dan eindelijk dag 4. Dag 4 is volgens mij de dag dat iedereen denkt de tocht helemaal uit te lopen. Als je al zover gekomen bent dan doe je die laatste dag er even bij. Deze dag had echter nog wat verrassingen voor ons in petto. Na een uurtje wandelen begon te regenen en niet zo’n klein beetje ook. Poncho’s kwamen te voorschijn en aangetrokken en rugzakken werden in plastic verpakt. Het werd stil en je hoorde enkel het ritselen van de poncho’s. Ieder was in gedachten verzonken, vechtend tegen de vermoeidheid, de regen en de kou. Met deze regen is uitvallen een evenzo groot risico als met hitte, zelfs de laatste dag. De weergoden kregen medelijden met ons en toverden na liters water over ons heen gegooid te hebben het mooiste weer van de wereld uit hun hoge hoed.
maar blije en vrolijke gezichten waren. Iedereen was uit gelaten en vrolijk, het was één groot feest. Ik kan me voorstellen dat je denkt, oeh al die mensen niets voor mij. Dat dacht ik ook tot ik één dag in Berg en Dal als publiek langs de kant van de weg heb gestaan. Ik was gelijk verkocht. Het was zo leuk en die sfeer, echt uniek. Toen wist ik het zeker. Ik ga de 4-daagse lopen.
Dit was de derde 4-daagse van mij, vergeleken met mijn wandelmaatjes nog niks bijzonders. Maar ik ga door. Mijn doel is om er in ieder geval 5 uit te lopen. Bij de 5e keer krijg je namelijk een zilveren kruis/medaille en die is wel erg mooi. Als je er dan toch al 3 gelopen hebt ben je al over de helft en moet je er nog maar 2 lopen om die medaille te kunnen krijgen.
Bewegen en nog veel meer 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.