Waar gaat de reis naartoe? Reislust

Onze reislust is er altijd geweest. Voordat we elkaar leerden kennen had de echtgenoot al de nodige vakanties achter de rug en ik zag mezelf al in Zuid-Afrika als verpleegkundige werken. Het enige probleem dat ik toen zag was mijn blanke huid en rode haren. Hoe moest dat in zo’n warm land als je een blanke bleekscheet uit Nederland was. Jeugdig als ik was maakte ik me daar natuurlijk verder geen zorgen over. Eerst die verpleegsters opleiding en dan zag ik wel weer verder.
Die verpleegstersopleiding is er nooit van gekomen. Een halfjaar heb ik het volgehouden en toen was het wat mij betreft klaar, of eigenlijk wat ons betreft was het klaar.
Vaste verkering en gebonden aan allerlei domme regeltjes opgesteld door het ziekenhuis waar ik mijn opleiding volgde ben ik er uiteindelijk mee gestopt. De directrice heeft daarna nog even flink met slechte referenties rond gestrooid. Natuurlijk ben ik toch goed terecht gekomen. De verpleegstersdroom in Zuid-Afrika was hiermee wel beëindigd.

Het heeft lang geduurd voordat we grotere vakanties zijn gaan doen. Eerst huisje boompje beestje en als alles op orde is dan gaan we aan wat grotere vakanties denken. Bij dat huisje boompje beestje hoorden kinderen en die kregen we gelukkig. Dat vakanties daardoor op een laag pitje kwamen te staan deerde ons totaal niet. We waren blij en druk met de kinderen en zijn jaren om praktische reden niet op vakantie geweest.
Toen de kinderen redelijk zelfstandig waren hebben we de stoute schoenen aangetrokken en zijn vertrokken voor een week vakantie met ons jonge gezin.
Dat is goed bevallen en hebben we jaren volgehouden. Bijna alle vakanties hebben we toen in Duitsland gevierd. De wens om een grotere reis te maken bleef aanwezig maar werd gewoon in de ijskast gezet. Bij leven en welzijn kwam dat wel een keer.

De eerste keer dat we zonder kinderen op reis zijn geweest was de oudste 13 en de andere 2 kinderen 11. Een hele onderneming om thuis alles te regelen maar het lukte en dat jaar vertrokken we voor een midweek naar Parijs.
Dat hadden we nooit moeten doen want toen was het hek van de dam. Het smaakte zoet en we wilden als het even kon meer, veel meer. We zagen verre en spannende oorden aan de horizon gloren, hier wilden we meer van proeven.
Het duurde nog ongeveer 6 jaar voordat we onze volgende reis zonder kinderen maakte.