Wandelschoen of gladiool

Maandag toen ik in de dierentuin liep werd ik ineens gebeld. Hu?? Wie belt mij?
Iemand van mijn wandelgroep, zo simpel kan het zijn. De vraag was niet zo simpel, of ik al ingeschreven had om mijn startbewijs te ruilen? Oh nee hè. Is dat vandaag? Ja ja, dat is vandaag we hebben er net een mail over gehad, we moeten allemaal ruilen naar een wandelschoen.

Wat je bent/hebt bij de 4-daagse bepaald de starttijden. En ja als je met een hele groep gaat is het wel zo makkelijk, sterker nog, gezelliger als je gezamelijk kunt starten.

Nu ben ik een wandelschoen, dus ik zat al goed maar dochterlief is een gladiool en dat wil je niet. Samen uit, samen thuis en zeker bij de 4-daagse.
Stress alom.

Na het eerste belletje zaten we op het terras in de dierentuin een kopje koffie te drinken om de dag af te sluiten maar ik had geen rust meer. Hier moest iets geregeld worden. Lotte bellen, lotte bellen was her enige nog wat er door mijn hoofd ging. Heb me geëxcuseerd, snel afscheid genomen van m’n vrienden en ben weg gestoven.

Zoals ik al wist stond de auto helemaal achteraan op de parkeerplaats dus ondertussen maar even bellen naar Lotte.
Heb jij de mail al gezien en heb je ingeschreven om te ruilen? NEE, dat had ze niet. Oh joh, daar moet je dan ff achteraan.
Lotte als een razende alles opgezocht en snel ingeschreven om haar startbewijs te ruilen. Het wachten kon weer beginnen.
De 4-daagse blijft je bezig houden.

Gisteravond na 22.00 uur kwam het verlossende antwoord al. Veel sneller dan we verwacht hadden en we hebben geluk. Haar startbewijs is omgeruild naar een wandelschoen. Pffff dat was weer peentjes zweten.
Je startbewijs op de wedren ruilen is niet iets waar je op zit te wachten.
Deze storm (in een glas water) hebben we ook weer overleefd.
Weer verder met trainen.