Wachten op een telefoontje

Donderdag zou iemand, wie wisten ze nog niet ons telefonisch bijpraten. Die ochtend begon het wachten.

Wachten op vervelende telefoontjes duurt lang, de dag kroop tergend langzaam voorbij terwijl er maar geen telefoontje kwam. Zal ik zelf bellen, zal ik nog even wachten? Ineens weet je niet meer wat te doen.

Rond 19.00 uur werden we eindelijk gebeld door de huisarts. Berta was ook positief getest en zou binnen nu en een uur naar de quarantaine afdeling op het hoofdgebouw gaan. Het personeel op de groep moest zich vanaf nu aan strengere regels gaan houden om verdere verspreiding te voorkomen. Door de overplaatsing van Berta naar de qaurantaine afdeling werd de kans besmetting met corona behoorlijk verminderd.
Over Marjolein kon ze eigenlijk niet veel meer vertellen dan wat er in het rapport had gestaan. Daar ging ze de woning over bellen.

Gelukkig belden ze van de woning vrij vlot terug. De klachten van Marjolein in het rapport waren de dames die dag niet opgevallen. Geen verkoudheid opgemerkt, niets.
Ze heeft ieder voorjaar last van hooikoorts, zou de hooikoorst het rode oog en de loopneus veroorzaakt kunnen hebben?
Bloedneuzen werden vorig jaar veroorzaakt door de neusspray die tegen de hooikoorts gebruikt werd. Goed mogelijk dat de klachten toch de hooikoorts was.

Om zekerheid te hebben spraken we af dat Marjolein de volgende ochtend en de daarop volgende dagen getemperatuurd zou worden. Ze lag nu al op bed en gaf geen zieke indruk, was gewoon haar eigen zelf waarom we aannamen dat het temperaturen wel tot de volgende ochtend kon wachten.

De volgende ochtend belde de zorgcoördinator van Marjolein ons al vroeg op. Ze kwam net uit de nachtdienst en wilde even vertellen dat het een rustige nacht was geweest op de groep.
Marjolein was getemperatuurd en haar temp was 36.5°
Ze had alle gegevens doorgegeven aan de medische dienst wat betreft de ‘lichte verkoudheid’ van Marjolein inclusief het vermoeden dat het hooikoortsklachten waren. Op die manier kon de medische dienst mee denken en alles terug lezen.

Verder merkte ze niets aan Marjolein. Ze had weer zin in de nieuwe dag en was goed in haar doen. Pffft gelukkig. Ondanks dit alles bleef mijn onrust. Twee weken, als er dan nog niemand ziek is kunnen we misschien opgelucht adem halen.

De stress had wel tot gevolg dat ik me met geen mogelijkheid meer kon concentreren. Blogs lezen, een boek lezen, werken achter de computer, boodschappen bedenken, het lukte me voor geen meter meer.
Wat wel lukte was poetsen in huis en klussen in de tuin. De hele bovenverdieping is op zijn kop gezet en schoon en de tuin van mijn moeder heb ik eveneens flink onderhanden genomen. Alle stress eruit werken en afreageren.

 

 

Het zal toch niet waar zijn?

Vorige week dinsdagmiddag kregen we een telefoontje vanuit de woongroep van Marjolein, ze hadden een niet zo’n fijne mededeling. Mijn hart zat bovenin mijn keel, daar gaan we dan en jawel hoor, er was een bewoonster waarvan ze dachten dat ze het coronavirus had. Het was zo snel gegaan dat ze ook al erg ziek was.
Oh nee hè, waar ik vanaf het begin bang voor was werd nu dus bewaarheid.
Op mijn vraag wie het was kreeg ik in eerste instantie geen antwoord vanwege privacy oogpunt. Grrr, wat een flauwekul. De groep woont al jaren samen, kennen alle bewoners inclusief achterban, we delen al jaren lief en leed en nu mag er ineens niet verteld worden wie er ziek is.

Het gesprek werd aan de andere kant door 2 dames van de leiding gevoerd, de andere dame greep gelijk in en vond dat dit wel verteld mocht worden en noemde Hanna. Officieel mochten ze geen namen noemen maar zij dacht er net zo over als ik. Al zoveel lief en leed en nu ineens geen namen meer. Het gesprek werd hervat.
Hanna was inmiddels in quarantaine en erg ziek maar verbleef nog wel op de groep. Bovendien was er nog een verdenking van iemand maar die dame voelde zich tot nu toe alleen niet zo lekker. Wat zij precies had wisten ze niet maar ze verdachten haar er wel van ook het virus te hebben.

Hoe had het virus toch de groep kunnen bereiken, was er iemand van de leiding ziek soms? Nee er was niemand ziek, ze wisten ook niet hoe het op de groep terecht was gekomen. Je kunt het hebben zonder er zelf erg in te hebben en ondertussen wel overdragen op anderen, dus nee ze wisten het niet.
Weer privacy?

Volgende vraag: Blijft Hanna op de groep? Is het niet beter dat ze naar de daarvoor speciaal gereed gemaakte quarantaine afdeling op het hoofdgebouw gaat?
Nee, ze bleef op de groep want ze was al te slecht om vervoerd te worden.
Grrr, mensen zijn altijd slecht als ze naar het ziekenhuis gaan waarom deze patiënt niet? Nee nee, ze werd wel apart verpleegd evenals de andere patiënt maar ze bleef op de groep.
Ik begrijp daar helemaal niets van, ben ik te overbezorgd? Zo blijft dat virus toch rond waren in huis, verzorgende van patiënten en cliënten lopen af en aan hoe kun je de boel op zo’n manier in bedwang houden?

Snel naar de volgende vraag: Zijn de verzorgende niet ziek? Gaan zij extra maatregelen nemen voor zichzelf maar ook voor de andere bewoners? Ja ze gingen nu handschoenen en mondkapjes dragen bij de verzorging. Is dat niet een beetje laat?
Nou nee er was geen reden toe tot nog toe dus dat was niet nodig geweest. Nu werd het een ander verhaal en gingen ze de mondkapjes en handschoenen wel gebruiken.
Aan de ene kant begrijp ik wel wat het tot nu toe niet gebruikt werd maar zelf zou ik toch erop aangedrongen hebben om het wel te gaan gebruiken. Het beleid……

Maar hoe gaat het met Marjolein op het moment? Marjolein doet het nog steeds goed op de groep en heeft geen klachten wat voorlopig een  geruststelling is maar mijn bezorgdheid is er niet helemaal mee weggenomen en niet alleen wat onze dochter betreft maar even zo goed voor de andere bewoners en hun verzorgende.
Nogmaals dring ik erop aan dat Hanna verplaatst wordt naar het hoofdgebouw om mijn ongerustheid kracht bij te zetten en vraag of we iedere dag bijgepraat kunnen worden omtrent de ontwikkelingen op de groep.
De dames beloven me plechtig dat we iedere dag bijgepraat zullen worden en we ronden het gesprek af.

Tjonge, het zal toch niet waar zijn? Na eerst Wim helemaal bijgepraat te hebben want die zat ook met oren op steeltjes het gesprek te volgen zaten we onthutst een poosje samen op de bank zitten te kijken. Zo komt corona wel heel dichtbij. Tot nu toe was alles nog goed gegaan maar garantie op een goede afloop heeft niemand hoe voorzichtig je ook bent.