Een gewone zaterdag in september

Eindelijk is het zaterdag 28 september. De gevreesde, geliefde en meest memorabele zaterdag van september dit jaar.
Na de echtgenoot nam deze dag een tweede (oud) collega afscheid om met pensioen te gaan. Volgens oud gebruik worden alle memorabele dagen breeduit gevierd zodat deze dag ook met veel elan gevierd moest worden.

Een heerlijk weerzien van oud collega’s en hun echtgenoten. Bijna allemaal jongens van de koude grond, niemand vanuit een gespreid bedje en dat schept een band, evenals het feit dat alle kinderen de deur uit zijn en kleinkinderen de grootste gespreksstof vormen. Wij hebben geen kleinkinderen maar wij hebben wel onze oudste beperkte dochter, die er overigens ook bij was. Zij blijft de gemoederen bezig houden, naast onze tweeling. Het gemis aan gespreksstof over kleinkinderen wordt vanzelf opgevuld.

Alles en iedereen moet even bijgepraat worden. Omdat bijpraten nooit lukt op zo’n feest, daar heb je wel enkele dagen voor nodig worden er afspraken gemaakt om thuis verder te praten. Banden aan halen van oude vriendschappen. Vriendschappen die vanaf het begin ontstaan zijn en nu door pensioen en andere banen dreigen te verwateren.
We hebben allemaal het nodige meegemaakt en daar willen we toch graag nog een keer uitgebreid op terug komen.

Terug naar huis pink ik haast ongemerkt een traan weg.
Dit was fijn en had ik niet willen missen maar van mijn wandelkluppie waren ze deze zaterdag wandelend van Barneveld naar Amsterdam, 60 km. en daar had ik ook zo graag bij willen zijn. Samen met een collega wandelaar heb ik de wandelkalender van de club gemaakt. Ik heb het zelf gepland maar de datum was niet in mijn agenda te passen. Een andere keer maar weer.
Niet meer aan denken. Volgend jaar ga ik gewoon mee. Er staat tenslotte niemand op de nominatie om met pensioen te gaan.

Dat waren er 2 op een dag maar er was nog meer. Een uitnodiging waar ik graag gehoor aan had gegeven. De Burgers Zoo dag met Melody en haar genodigden, een blogfeestje. Zult u misschien denken dat is toch niet zo belangrijk. Nee dat is het niet maar wel heel gezellig en toch ook weer die band met mensen met een gezamenlijke interesse en hobby.

De dag is voorbij en ik kijk met plezier en weemoed terug op een mooie en fijne zaterdag in september.
Volgend jaar hoop ik dat september 6 zaterdagen heeft.

Zaterdag, duurloop dag

Waarschijnlijk heb ik last van een runners high, ik zit nog na te genieten van onze eerste duurloop van vanmorgen. Voor het eerst op zaterdag met de nieuwe groep meegelopen. Met z’n drieën waren we nieuw in de groep. Eén van de trainers liep met ons een aangepaste route omdat de rest al 10 à 12 km.loopt en dat is voor de eerste keer net iets te veel. Hij hoopt ons in januari zo ver te hebben dat we aan kunnen sluiten bij de rest.

Na het inlopen en de warming up vertrokken we voor de eerste kilometers. Eigen tempo, niet proberen de lopers voor je bij te houden, rustig op jouw tempo. Gelukkig hebben we alle drie ongeveer hetzelfde tempo zodat we goed bij elkaar konden blijven.

De voorste lopers bleven de eerste kilometers in ons zicht maar op een gegeven moment waren we ze kwijt en liepen we inclusief de trainer met z’n vieren door het bos te struinen. Vals plat, mul zand, blubber en maar door denderen. Na zo’n 4 km. begon ik toch wel een beetje zenuwachtig te worden. 8 km. aan een stuk hardlopen, ik had het gevoel  dat het misschien toch wel een beetje veel was.

Maar gelukkig de redding was nabij, op het fietspad mochten we even wandelen. Even bijkomen en horen hoe het met de anderen ging, want praten was er de laatste kilometer niet meer bij. Had de trainer vast ook gehoord of liever gezegd hij hoorde niets meer en dat is wel een teken aan de wand, als de dames niet meer praten.

Een paar minuten wandelen en het was weer zover, we mochten weer hollen. Hij had wel besloten om er nog een extra rondje bij te doen. Oeps, ging het te goed? Het ging zeker goed, hij durfde het wel aan. Zat er ook nog een vervelende klim in dat extra rondje, toe maar het kan niet op zeg. Maar na die klim is het altijd heerlijk dalen. Het lijkt wel of je over het bospad vliegt na zo’n kuitenbijter, het gaat bijna vanzelf.

Weer 4 km. verder verzamelden de hele groep bij het witte hek. waar iedereen even op adem moest komen. Tijdens de cooling down brachten we elkaar met veel lawaai op de hoogte hoe het gegaan was om vervolgens de laatste kilometer richting het clubgebouw te rennen.

Bijna 8 km. hardgelopen met één wandel onderbreking en een tempo van 9½ à 10 km. per uur. De trainer was er prima over te spreken en ziet het wel zitten met ons. En wij, wij hadden last van de runners high. Helemaal happy met het resultaat. Wij zien het ook zitten. Was het maar weer zaterdagochtend. (Eerst even uitrusten)

Ps. Kijk en lees ook mee op de Facebookpagina Bewegen en nog veel meer. Zou ik leuk vinden.

Haiku/Senryu *9*

Haiku/Senryu zaterdag

Een idee van Marion Driessen

KANSEN AFWEGEND

SAMEN MET PROOI RICHTING HUIS

VROUWTJE IK KOM THUIS

Haiku is een vorm van Japanse dichtkunst, geschreven in drie regels. Een goede haiku brengt herinneringen terug aan dingen die je altijd al wist, maar misschien bent vergeten. Het brengt je terug naar jezelf, naar wie je bent en wat het is om mens te zijn. En dit voel je – niet met je hoofd, maar met je hart. Je stopt veel van jezelf in een haiku – ook wel een onafgemaakt gedicht genoemd. En dat gedicht gaat over je persoonlijke ervaringen en gevoelens. Over hoe je de natuur, de seizoenen, de wereld om je heen beleeft via je zintuigen. Je hoeft niets uit te leggen, niets te interpreteren. Beschrijf alleen wat er om je heen gebeurt; een vingerhoed vol emotie.

 Senryu gaat over mensen en dingen uit het dagelijks leven en is vaak komisch en ook wel tragisch. De dichter zoekt altijd waarheid, betekenis… die in een senryu vaak in het ootje wordt genomen. Evenals bij de haiku staat de schrijver achter het vers, niet er middenin; zijn ik is geen particuliere persoonlijkheidsexpressie, maar vertaalt de gevoelens van velen.

P.s. Kijk en lees ook mee op de Facebookpagina Bewegen en nog veel meer zodat je niets mist Vind ik leuk!!!

 

Haiku/Senryu zaterdag *7*

HAIKU / SENRYU ZATERDAG

Haiku is een vorm van Japanse dichtkunst, geschreven in drie regels. Een goede haiku brengt herinneringen terug aan dingen die je altijd al wist, maar misschien bent vergeten. Het brengt je terug naar jezelf, naar wie je bent en wat het is om mens te zijn. En dit voel je – niet met je hoofd, maar met je hart. Je stopt veel van jezelf in een haiku – ook wel een onafgemaakt gedicht genoemd. En dat gedicht gaat over je persoonlijke ervaringen en gevoelens. Over hoe je de natuur, de seizoenen, de wereld om je heen beleeft via je zintuigen. Je hoeft niets uit te leggen, niets te interpreteren. Beschrijf alleen wat er om je heen gebeurt; een vingerhoed vol emotie.

Senryu gaat over mensen en dingen uit het dagelijks leven en is vaak komisch en ook wel tragisch. De dichter zoekt altijd waarheid, betekenis… die in een senryu vaak in het ootje wordt genomen. Evenals bij de haiku staat de schrijver achter het vers, niet er middenin; zijn ik is geen particuliere persoonlijkheidsexpressie, maar vertaalt de gevoelens van velen.

Een idee van Marion Driessen

Serene rust

Tussen laken en dageraad

Kom er uit, wandel

 

P.s. Kijk en lees ook mee op mijn Facebookpagina zodat je geen blog, foto, haiku of hersenspinsel mist. Vind ik leuk!!!

Haiku zaterdag *4*

Haiku is een Japans natuurgedicht, geschreven in 3 regels. Ook wel onafgemaakt gedicht genoemd. Je voelt het met je hart niet met je hoofd.

Een idee van Marion Driessen

Binnen is het veilig

De pollen zijn aan het dollen

Nog een paar maanden

P.s. Kijk en lees ook mee op mijn Facebookpagina zodat je geen blog, foto, haiku of hersenspinsel mist. Vind ik leuk!!!

Klus zaterdag

De dakplaten van de carport waren aan vervanging toe. Al veel langer waren ze aan vervanging toe maar je weet hoe dat gaat met dit soort klusjes, er gaat nogal wat tijd overheen voordat je zo ver bent. Een vriend van ons heeft zich over deze klus ontfermd omdat wij die mensen met die 2 linker handen zijn. Heel lastig maar het is al jaren zo en dat zal ook wel zo blijven. Omdat het een incourante maat is en het materiaal niet vaak meer gebruikt wordt snuffelt onze vriend de bouwmarkten en internet af. Hij weet ook precies wat er te koop is in de bouwwereld en om die reden worden er nogal eens wat leveranciers afgekeurd met de mededeling dat ze veel te duur zijn en het toch zeker stukken goedkoper kan. Zo worden alles gewogen op de weegschaal van prijs – kwaliteit verhouding en nadat ze goed bevonden zijn besteld of gehaald.

De platen lagen al een paar weken achter in de tuin. Er moest alleen nog een geschikte zaterdag geprikt worden. De ene keer zou het te nat worden, de andere keer te koud, dan weer geen tijd. Afgelopen zaterdag bleek samen in onze agenda’s te passen. Fijn, dan kan het bij hem en bij ons van het to do lijstje af.

Half negen was hij er en begon met het sloopwerk. Als hij er aan begint sta ik altijd verbaasd te kijken met het gemak waarmee hij alles doet. Het lijkt alsof het allemaal van zelf gaat. Probleempjes worden moeiteloos opgelost en als dat niet lukt neemt hij rustig de tijd om er over na te denken waarna de oplossing zeker komt. Onbetaalbaar zijn dit soort mensen. Ik heb dan ook altijd het gevoel bij hem in het krijt te staan.

Onze oudste (gehandicapte) dochter vindt dit geklus zo ontzettend gezellig dat je haar de hele dag niet hoort. In een beschut hoekje zit ze alles te bekijken en beluisteren. Hele koude handjes kreeg ze van het buiten zitten maar het lijkt wel of ze er gewoon geen erg in heeft.

En dan komt het moment dat er geluncht moet worden. We hebben al sinds jaren de gekke maar heerlijke traditie, als er geklust wordt in of rondom het huis dat we een broodje kroket eten met de mannen van het klusteam. Even snel verse broodjes gehaald en 3 doosjes met kroketten, de frituurpan op het aanrecht en bakken maar. Zo wordt zo’n klus nog gezelliger dan het al is. Tijdens de lunch kwam zijn vrouw, onze vriendin ook nog even binnen vallen voor een kop koffie. Gezelligheid ten top dus, zeker voor onze dochter.

Om een uurtje of 15.00 uur was de klus geklaard. Inclusief rommel opruimen, puin naar de stort brengen en een pilsje drinken. Nu hebben we weer een mooi helder dak op de carport. Zelfs in de schuur is het er lichter van geworden. Heerlijk, grote streep op de to do lijst. Klaar.

‘s-Avonds moesten we op visite en wat denk je? Aan het eind van de avond kregen we een kroket bij de borrel. Ook deze kroket smaakte weer prima maar voorlopig hebben we het wel even gehad met die kroketten (klussen).

P.s. Kijk en lees ook mee op mijn Facebookpagina zodat je geen foto, verhaal haiku of hersenspinsel meer mist. Vind ik leuk!!!

Haiku zaterdag *3*

Haiku is een Japans natuurgedicht, geschreven in 3 regels. Ook wel een onafgemaakt gedicht genoemd. Je voelt het met je hart, niet met je hoofd.

Een idee van Marion Driessen

Veilig in hun nest

Is straks alles wat nog rest

Het lege nestsyndroom

 

P.s. Kijk en lees ook mee op mijn Facebookpagina zodat je geen foto, verhaal, haiku of hersenspinsel meer mist. Vind ik leuk!!!

 

Haiku zaterdag *2*

Haiku is een Japans natuurgedicht, geschreven in 3 regels. Ook wel een onafgemaakt gedicht genoemd. Je voelt het met je hart, niet met je hoofd.

Een idee van Marion Driessen

Samen in de zon 

Drinkend, elkaar vergetend

de dag verder – alleen

Ps. Kijk en lees mee op mijn Facebookpagina en Blog zodat je geen verhaal, foto of hersenspinsel meer hoeft te missen. Vind ik leuk!!!

 

Haiku zaterdag *1*

De eerste zonnige zaterdag

en jij

jij weet het niet meer

 

Haiku is een vorm van Japanse dichtkunst, geschreven in drie regels. Een goede haiku brengt herinneringen terug aan dingen die je altijd al wist, maar misschien bent vergeten. Het brengt je terug naar jezelf, naar wie je bent en wat het is om mens te zijn. En dit voel je – niet met je hoofd, maar met je hart. Je stopt veel van jezelf in een haiku – ook wel een onafgemaakt gedicht genoemd. En dat gedicht gaat over je persoonlijke ervaringen en gevoelens. Over hoe je de natuur, de seizoenen, de wereld om je heen beleeft via je zintuigen. 

Een idee van Marion Driessen

P.s. Kijk en lees ook mee op mijn Facebookpagina zodat je geen verhaal, foto, haiku of hersenspinsel meer mist. Vind ik leuk!!!