Waar gaat de reis naartoe? Reislust

Onze reislust is er altijd geweest. Voordat we elkaar leerden kennen had de echtgenoot al de nodige vakanties achter de rug en ik zag mezelf al in Zuid-Afrika als verpleegkundige werken. Het enige probleem dat ik toen zag was mijn blanke huid en rode haren. Hoe moest dat in zo’n warm land als je een blanke bleekscheet uit Nederland was. Jeugdig als ik was maakte ik me daar natuurlijk verder geen zorgen over. Eerst die verpleegsters opleiding en dan zag ik wel weer verder.
Die verpleegstersopleiding is er nooit van gekomen. Een halfjaar heb ik het volgehouden en toen was het wat mij betreft klaar, of eigenlijk wat ons betreft was het klaar.
Vaste verkering en gebonden aan allerlei domme regeltjes opgesteld door het ziekenhuis waar ik mijn opleiding volgde ben ik er uiteindelijk mee gestopt. De directrice heeft daarna nog even flink met slechte referenties rond gestrooid. Natuurlijk ben ik toch goed terecht gekomen. De verpleegstersdroom in Zuid-Afrika was hiermee wel beëindigd.

Het heeft lang geduurd voordat we grotere vakanties zijn gaan doen. Eerst huisje boompje beestje en als alles op orde is dan gaan we aan wat grotere vakanties denken. Bij dat huisje boompje beestje hoorden kinderen en die kregen we gelukkig. Dat vakanties daardoor op een laag pitje kwamen te staan deerde ons totaal niet. We waren blij en druk met de kinderen en zijn jaren om praktische reden niet op vakantie geweest.
Toen de kinderen redelijk zelfstandig waren hebben we de stoute schoenen aangetrokken en zijn vertrokken voor een week vakantie met ons jonge gezin.
Dat is goed bevallen en hebben we jaren volgehouden. Bijna alle vakanties hebben we toen in Duitsland gevierd. De wens om een grotere reis te maken bleef aanwezig maar werd gewoon in de ijskast gezet. Bij leven en welzijn kwam dat wel een keer.

De eerste keer dat we zonder kinderen op reis zijn geweest was de oudste 13 en de andere 2 kinderen 11. Een hele onderneming om thuis alles te regelen maar het lukte en dat jaar vertrokken we voor een midweek naar Parijs.
Dat hadden we nooit moeten doen want toen was het hek van de dam. Het smaakte zoet en we wilden als het even kon meer, veel meer. We zagen verre en spannende oorden aan de horizon gloren, hier wilden we meer van proeven.
Het duurde nog ongeveer 6 jaar voordat we onze volgende reis zonder kinderen maakte.

Airmiles en Wildlands

Alle niet ingewisselde airmiles van voor 1 november 2013 komen per 1 november 2018 te vervallen. Ons bin knap zunig  waardoor ik behoorlijk wat airmiles had die op moesten. Al die jaren heb ik gespaard maar op maken aan allerlei onzin dingen deed ik gewoon niet. Om ze nu zomaar te laten verlopen is ook weer wat dus maar weer eens bekeken waar ik ze aan uitgeven kon.
Naast het kopen van vliegtickets met korting waren er ook entreebewijzen met korting of geheel gratis te krijgen voor diverse dierentuinen.
De keuze was toen snel gemaakt. Al zoveel over Wildlands gehoord, daar wilde ik wel eens een kijkje nemen.

Zaterdag 29 september, een prachtige dag zijn we richting Emmen vertrokken. Ik was er al voor gewaarschuwd dat druk zou zijn en dat was het ook. Maar niet zo druk dat we nergens bij konden. Het was gezellig druk.
Onze rolstoeldochter was mee en soms duurde het wat langer voordat er plek kwam voor haar om te kijken maar over het algemeen viel dat reuze mee. Duurde het ons toch te lang dan vroegen we of ze misschien iets opzij konden schuiven. Mensen waren echt niet te beroerd en maakten vaak snel plaats zodat ze kon kijken.

De dierentuin vonden we prachtig. Van Serenga ging ons hart wel wat sneller kloppen. Daar zagen we veel dieren van de Big 5 die we in Zuid-Afrika tegengekomen zijn.
In Wildlands reed (net echt) een bus door Serenga. In Afrika ga je met een jeep omgebouwd voor personen vervoer de wildernis in om wilde dieren te spotten. Rivieren zijn we daar niet overgestoken met de jeep maar in Serenga dendert de bus met het grootste gemak over een rivier(tje) Het ziet er best spectaculair uit.

Nadat we ongeveer alles gezien hadden zijn we nog even het winkelcentrum tegenover Wildlands in gelopen. Maar dat hadden we snel gezien. Genoeg geslenterd. Snel plaats genomen op het terras middenin de zon tegenover Wildlands en koffie met iets lekkers genomen. Het was er heerlijk toeven in het zonnetje.
Rond 18.30 uur waren we thuis en konden we met de beentjes omhoog de foto’s bekijken.

 

Er is nogal wat te doen over Wildlands, bijna failliet, geen bezoekers, niet goed opgezet, maar wij vonden het prachtig. Verbeterpunten zijn er natuurlijk altijd, het enige wat wij kunnen bedenken waarom er te weinig bezoekers komen kan de prijs zijn. Die is aardig hoog, daar kan het bestaan van de Zoo mee vallen of staan.

Wild Coast Zuid-Afrika – Camera beschadigd.

Tijdens de vakantie kan er van alles misgaan met je camera. In het water of ravijn laten vallen of op de grond laten stuiteren. Een golf water of de koffie van je buurman er overheen noem het maar op. Natuurlijk liet mijn ‘geluksmomentje’ met m’n camera mij deze vakantie niet in de steek.

Na een aantal wildreservaten vertrokken we richting kust. De Indische Oceaan wel te verstaan. Ik ben nooit verder gekomen dan de Middellandse Zee of de Noordzee. Reuze interessant die Indische Oceaan die ik wilde graag van dichtbij bekijken. Na een lange reis streken we dichtbij  zee neer in een stukje paradijs. Een fijn resort waar ieder zijn eigen vakantieverblijf had, met een geweldig restaurant waar de beste Afrikaanse wijnen geschonken werden.

Toen we arriveerden was er voldoende tijd voor het diner om langs het strand van die Indische Oceaan te wandelen. Bijna de hele groep heeft de koffers in de hoek gegooid en verdween richting Oceaan. We wilden hem zien, voelen en ruiken. Het wolkendek trok boven ons dicht maar dat weerhield niemand. De volgende dag stond een wandeling rondom en langs de kust gepland, er kwam nog voldoende tijd en ruimte om die ene sublieme foto van de zee te maken.

De volgende dag liet de zon zich van zijn beste kant zien en wandelden we over glooiende, groene heuvels en langs ruige kust met de mooiste vergezichten. Gevaren langs hoge rotswanden en gekeken naar jonge gidsen die van de rotsen af doken. Naar hartenlust werden er foto’s  geschoten. De wandeling heeft 3 x zolang geduurd doordat de fotografen onder ons maar niet op wilden schieten.

Aangekomen bij het strand was ze gegolfd door de harde wind met daaroverheen een héél dun laagje zwart zand. Dat was mooi, daar moest ik  ‘DE’ beroemde wereldfoto van maken. Op de knieën en een mooi lang vergezicht van strand maken. En toen ging het mis. De wind was hard, het zwarte zand stoof over het strand en zomaar pardoes mijn camera in. Had ik met mijn kont naar de wind moeten gaan liggen? Waar kwam die wind eigenlijk vandaan?

De hele vakantie heb ik mijn best gedaan om de nieuwe camera niet te beschadigen, tasje in, tasje uit en maar druk zijn met dat ding. En daar met mijn knieën in het zand vlogen de zandkorrels zo de camera in. Een mooi gespikkelde lens was het resultaat. Vooral bij het in zoemen waren de korrels op de  foto’s goed zichtbaar.  Het heeft wel een aantal dagen gekost om over die gezand straalde lens heen te komen.

Foto’s wandeling Wild-Coast.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Later las ik dat het risico om zand in je lens te krijgen  bij harde wind erg groot is. Wil je toch graag fotograferen dan is het raadzaam om een plastic zak over je toestel heen te trekken, met een klein gaatje voor je lens. Nog verstandiger is het om helemaal niet te fotograferen. Dat is echter een groot dilemma, geen foto betekent nooit meer een foto van dat mooie plekje. Je komt niet overal een tweede keer..

Z.O.Z. Suikerbossie – Stef Bos

Stef Bos. De laatste jaren horen we niet zoveel meer van hem. Misschien omdat hij in Zuid-Afrika woont wie zal het zeggen. Eind vorige eeuw gingen mijn zussen en ik nog wel eens naar een optreden van hem.  Getrouwd met de Zuid-Afrikaanse kunstenares Varenka Paschke reist hij de hele wereld over met als thuisbasis Kaapstad in Zuid-Afrika. Hij is zijn suikerbossie achterna gegaan.

Suikerbossie (de protea) is één van zijn liedjes, niet het bekendste maar het is wel en lekker luisterliedje. Tijdens onze vakantie werd het regelmatig gezongen, we kwamen ze op de Zuid-Afrikaanse bloemenroute regelmatig tegen. Hier kom je ze veel in bloemstukken tegen.  Kijk maar tijdens het luisteren naar het filmpje.

Suikerbossie – Stef Bos

Ik laat het noorden achter mij
De lage vlakte achter mij
Ik laat mijn land voor wat het is
Mijn huis, mijn haard en mijn bezit

Ik volg het spoor van oude schepen
Ver voorbij de evenaar
Ik volg het spoor van wie mij lief is
Zo heeft mijn hart de koers bepaald

Want Suikerbossie ek wil jou hê
Suikerbossie ek wil jou hê
Suikerbossie ek wil jou hê
Wat ook jou ma daarvan sal sê
Dan loop ons dalk so onder deur die maan
Loop ons dalk so onder deur die maan
Loop ons dalk so onder deur die maan
Ek en my suikerbossie saam

Ek soek van die oggend tot die aand
En ik weet dat zij ergens moet bestaan
Ek soek van Puma Langa tot die Kaap
En als het moet dan loop ik naar de maan

Want Suikerbossie ek wil jou hê
Suikerbossie ek wil jou hê
Suikerbossie ek wil jou hê
Wat ook jou ma daarvan sal sê
Dan loop ons dalk so onder deur die maan
Loop ons dalk so onder deur die maan
Loop ons dalk so onder deur die maan
Ek en my suikerbossie saam

Japans op zaterdag, Suikerbossie

Haiku is een vorm van Japanse dichtkunst, geschreven in drie regels. Een goede haiku brengt herinneringen terug aan dingen die je altijd al wist, maar misschien bent vergeten. Het brengt je terug naar jezelf, naar wie je bent en wat het is om mens te zijn. En dit voel je – niet met je hoofd, maar met je hart. Je stopt veel van jezelf in een haiku – ook wel een onafgemaakt gedicht genoemd. En dat gedicht gaat over je persoonlijke ervaringen en gevoelens. Over hoe je de natuur, de seizoenen, de wereld om je heen beleeft via je zintuigen. Je hoeft niets uit te leggen, niets te interpreteren. Beschrijf alleen wat er om je heen gebeurt; een vingerhoed vol emotie.

Een idee van Marion Driessen

 

Ach, suikerbossie

Ween niet om het verleden

Schoonheid in heden

Lesotho, een land middenin Zuid-Afrika

Lesotho is een land omgeven door bergen midden in Zuid-Afrika. Het wordt ook wel ‘Het dak van Zuid-Afrika’ genoemd. Het laagste punt ligt op 1400 m. en 80 procent ligt boven de 1800 m. met als hoogste punt 3482 m.

Doordat het land omgeven is door bergen is het wat mij betreft een intrigerend land. Daar wilde ik graag over de rand van de bergen kijken wat voor land dat nu precies is. Je kunt er alleen via (berg)passen komen. Snelwegen zijn er niet en alleen met een 4 x 4 drive kun je de passen op.

Het is geen welvarend land, ongeveer 68% van de bevolking leeft onder de armoede grens. Door het klimaat is het lastig gewassen te kweken. Er worden Merino schapen gehouden voor de wol veel meer dan dat levert het land niet op . Momenteel heerst er een hongersnood van grootse omvang. Al lange tijd heeft het niet geregend in Lesotho waardoor er geen of nauwelijks landbouw mogelijk is. De rivieren drogen steeds verder op waardoor de situatie voor de bevolking alsmaar verslechterd en het eind is nog niet in zicht.

De kindersterfte in Lesotho is hoog en onder de volwassen bevolking zijn er veel HIV en AID’s besmetting. Cultuur (condooms), bijgeloof en een groot tekort aan medische hulp zijn debet aan al deze problemen. In heel Afrika is men trouwens niet dol is op voorbehoedsmiddelen waardoor de problemen rondom AID’s ook in Zuid-Afrika een extra uitdaging is.

Via de Sani-pas hebben wij Lesotho bezocht. Tot mijn spijt konden we niet over het randje van de berg kijken. Een klein stukje het land in was er de mogelijkheid om de hut van een inwoner te bezichtigen waarna we alweer terug gingen om de lunch te gebruiken. De hut van binnen bekijken heb ik achterwege gelaten. Ik voel me altijd een beetje ongemakkelijk bij dit soort dingen (attracties). Binnen gluren hoe arm ze wel zijn. Achteraf bleek dit een bron van inkomsten te zijn voor deze mensen. De bewoners zijn niets te kort gekomen omdat wij niet gingen kijken want de gidsen zorgden voor de giften die bij de prijs van de excursie in zat, gelukkig voor hen.

Je moet je niet te veel van voorstellen van zo’n restaurant. Binnen was het behaaglijk en het zag er knus en gezellig uit maar van buiten leek het meer op een schuur. Het eten was er eenvoudig maar heerlijk overigens net als de wijn. Voor mijn gevoel ook hier weer erg tegenstrijdig om wijn te gaan drinken als je weet dat een groot deel van de bevolking honger heeft. Daar tegenover staat wanneer je niets gebruikt ze ook niets verdienen.

In het restaurant hingen overal foto’s van gedenkwaardige gebeurtenissen op de Sani-pas. Beroemde sporters en personages die de weg naar Lesotho via de Sani-pas eerder wisten te vinden. Uitdagingen en mogelijkheden te over om de Sani-pas te bedwingen. Ongelooflijk mooi op welke manier je de pas op of af gaat, het is schitterend.

 

De autorit over de Sani-pas was prachtig. Het was niet mogelijk om snel te rijden door losse stenen en steile gedeelten naar boven. Dat gaf ons allte tijd om te genieten van het uitzicht. Uiteraard zijn de nodige stops gemaakt om foto’s te kunnen maken. Later kwam er een dikke mist opzetten wat het landschap als een dikke deken omsloot en er niets meer te zien was. Gelukkig, het grootste gedeelte hadden we zonder mist afgelegd.

 

De nationale dracht lijkt op een deken zoals de man op de foto draagt. Ik dacht uit armoede maar in het restaurant droegen ze er ook één alleen kleurrijker en met een mooie speld vastgezet.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Nelson Mandela Zuid-Afrika

Nelson Mandela de trots van Zuid-Afrika. Het is een held die zijn weerga niet kent. De apartheid in Zuid-Afrika is hoofdzakelijk door hem afgeschaft maar of dat de oplossing is voor het land?  Natuurlijk ongelijkheid omwille van kleur, ras of geloof is niet gewenst maar voorkeursbehandeling op de blankers omdat je een zwarten bent is niet altijd verstandig zelfs voor Zuid-Afrika niet. Afschaffen van de apartheid is meer dan een papiertje ondertekenen. Het land staat voor enorme reorganisaties en dat al vanaf 27 april 1994.

Boerderijen worden genationaliseerd en aan de zwarte bevolking (terug) gegeven. Veel van deze mensen hebben als personeel op de boerderijen gewerkt en gaan verder met het bedrijf. Helaas, veel van deze bedrijven zijn binnen 5 jaar failliet, niemand heeft meer iets aan de boerderijen. Verwaarloosd en vaak totaal verwoest worden ze achtergelaten. De bevolking heeft nog veel te leren.

Zo gaat het inmiddels ook met de sportclubs die op (hoog) niveau spelen. Rugby, cricket en voetbal zijn nationale sporten in Zuid-Afrika. Clubs die op topniveau spelen in de wereld lopen voor een groot deel leeg. De regering wil de verhouding blanke- en zwarte spelers gelijk hebben, vaak met desastreuze gevolgen. Goede blanke spelers worden verwijderd om vervangen te worden door zwarten waarna de prestaties van de club flink achter uit holt. Zeker de zwarten zijn talentvol maar de clubs selecteren niet op kleur. Talent en prestaties zijn in de sport belangrijker. Ga je andere eisen stellen dan talent dan kan dat bepalend zijn voor het niveau van de club. De blankers zoeken veelal hun heil in het buitenland vanwege deze maatregel en zijn niet meer beschikbaar voor hun eigen land.

Nelson Mandela heeft een prestatie verricht door de apartheid in Zuid-Afrika af te schaffen maar de huidige president Zuma heeft een zware taak om alles wat naar apartheid riekt op de juiste manier weer recht te zetten. Het kost enorm veel geld en daar komt bij dat de zwarte bevolking vaak niet in staat is om datgene wat er opgebouwd is in stand te houden of zelfs maar voort te zetten. Cultuur, bijgeloof en corruptie staat in de weg om het land op te bouwen en uit de financiële problemen te helpen.

Freedom Day, de nationale feestdag waarop men terugdenkt aan de eerste democratische verkiezingen van 27 april 1994. De dag waarop Mandela de eerste democratisch gekozen president van Zuid-Afrika werd. Alles is veranderd na 1994!  De Zuid-Afrikanen spreken over voor 1994 en na 1994.

Wat hebben we gezien? Het huis van Nelson Mandela, de wijk Soweto waar het huis staat, standbeelden, een klein museum wat verbouwd wordt en 3 x zo groot gaat worden. Er is altijd wel een plek waar hij gestudeerd, geleefd of gewoond heeft en welke vereerd moet worden. Robbeneiland, het eiland waar hij lange tijd gevangen is gehouden hebben we gelaten voor wat het was. De mogelijkheid om er te gaan kijken was er wel maar de drang om Kaapstad in te gaan was groter dan Robbeneiland te bezoeken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

P.s. In Zuid-Afrika spreken ze zelf over ‘de zwarten’ en de ‘blankers’.
Informatiebron: J. de Vente, Wikipedia en het nieuws.

Voortrekkersmonument Zuid-Afrika

De voortrekkers in Zuid-Afrika was een blanke boerenbevolking bestaande uit voornamelijk Nederlanders. Rond 1795 werden zij door de Engelsen onderdrukt die o.a. de Nederlandse taal in wilden ruilen voor het Engels en Law en Order kwamen brengen. De boeren wilden leven zoals zij al jaren gewend waren en voelden zich niet beschermt door de Engelsen.

Wilde men aangifte doen dan waren ze 3 dagen onderweg waarop ze nog weken moesten wachten voor er een rechter kwam om een conflict te beslechten. Meestal ging zo’n conflict over arbeiders die hun bazen bestolen. Daarin tegen behandelden de Nederlanders hun werknemers vaak niet al te zacht handig waardoor het één het ander uitlokte. Beperkt in hun vrijheid trokken de boren verder het land in om daar een nieuw bestaan op te bouwen. Later werd dit ‘De Grote Trek’ genoemd.

De boeren werden op meerdere plekken verjaagd tot zij in Transvaal, Natalia en Oranje Vrijstaat terecht kwamen. De Britten lieten de boeren in dit onherbergzame land met rust, geen eer aan te behalen. Helaas de Oorspronkelijke bewoners de Sotho- en Zoeloe Stammen van Transvaal namen hier geen genoegen mee en bevochten de voortrekkers met hand en tand.

De Britten annexeerden Transvaal en hoewel de Voortrekkers blij waren met de bescherming wilden ze een eigen republiek. Onder leiding van Paul Kruger bevochten ze het Britse leger en riepen hun republiek uit waar Paul Kruger president van werd.

De tweede boerenoorlog  begon rond 1899. Er was rondom Johannesburg goud gevonden en daar wilden de Britten wel van mee profiteren. De boeren trokken ten strijde terwijl vrouwen, kinderen en personeel achter bleven op de boerderij. Ondertussen werden er gewassen gezaaid  het vee gemolken enz. Wanneer de oogst binnen gehaald moest worden kwamen de boeren naar huis en werd de oorlog tegen de Britten even in de ijskast gezet.

Als de oogst binnen was vertrokken de boeren weer om verder te gaan met de oorlog. Moed ingesproken door hun vrouwen. De vrouwen namen de zorg voor het vee, de kinderen en e.v. personeel van de boeren weer over zodat Republiek beschermd werd tegen de Engelsen.

De Britten kregen geen grip op de boeren waarop een generaal besloot om over te gaan tot terreur actie’s. Boerderijen werden plat gebrand, vee in beslag genomen, ouderen, vrouwen en kinderen in kampen gezet. Dit waren de eerste concentratiekampen.

Niet alleen de blanke bevolking werd in concentratiekampen gezet maar ook de zwarte bevolking. Zij waren er nog slechter aan toe dan de blanken in hun concentratiekampen. President Kruger reisde met het Nederlandse Pantserschip Hr. Ms. Gelderland af naar Europa om steun te krijgen voor zijn boerenbevolking. De boerenrepublieken verloren tenslotte hun onafhankelijkheid en Paul Kruger is nooit meer terug gekeerd. Hij stierf in Zwitserland in ballingschap.

Afrikaners van nu behoren tot de subgroep ‘Boeren’ welke afstammelingen zijn van deze Voortrekkers. De voortrekkers worden herdacht met het Voortrekkersmonument in Pretoria, dat voltooid werd in 1949. Er werd jaarlijks een religieuze dag gevierd, ingesteld door een predikant van de toenmalige Voortrekkers ‘Geloftedag’ maar deze dag is in 1994 vervangen door verzoeningsdag.

De ‘Voortrekkers’ zijn door latere generaties bejubeld als nationalisten en beschimpt als achterlijke slavenhouders. Maar boven alles waren zij pioniers, die probeerden op de Afrikaanse savanne een bestaan op te bouwen. (Historisch nieuwsblad)

Informatiebron: J. de Vente, Historisch nieuwsblad, Wikipedia

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

Z.O.Z. Sarie Marijs, Zuid-Afrika

Sari Marijs is oud Afrikaans Volkslied daterend uit de 1e of 2e boerenoorlog in Zuid-Afrika. Sarie Marai heeft waarschijnlijk werkelijk bestaan er zijn echter 2 dames waar het lied voor geschreven kan zijn.  Maar zoals dat vroeger wel vaker ging, namen werden verhaspeld, originelen raakten zoek en als ze niet zoek raakten ontbrak de naam op het werk.

Zuid-Afrika, een prachtig land wat wij in die 3 weken gezien hebben. Afrika is zo’n groot land dat in 3 weken je lang niet alles gezien kunt hebben, maar wat we gezien hebben was prachtig. Op het moment dat wij er waren was het begin zomer waardoor veel bloemen al uitgebloeid waren. Denk niet dat alles nu uitgebloeid was maar een laan van bloeiende Jacaranda’s was niet meer te zien.

Bloem van de Jacaranda

De reisleider heeft zoveel verteld over zijn Zuid-Afrika en de geschiedenis van het land. En natuurlijk, wij Nederlanders hebben ook weer een dikke vinger in de geschiedenispap van Zuid-Afrika gehad.

Er zullen meer vakantieverhalen komen met vaak een stukje geschiedenis er in verwerkt. De Voortrekkers, de studentenopstand van 1976, Nelson Mandela, Paul Kruger, de plaats Stellenbosch. Veel van wat we gezien hebben heeft met die geschiedenis te maken.

Om terug te komen bij het lied Sarie Marijs. Het lied kent vele uitvoeringen ook als militaire mars maar die zal ik iedereen besparen. Eén wil ik er nog wel mee geven, die van André Rieu omdat je ook een beetje lief voor je oren moet zijn.

André Rieu – Sarie Marais

Voor meer Zwijmels kijk bij Marja